De Kronieken van Sabec

The Ligfiets-days, revisited

Zo een slordige acht jaar geleden was het dat ik mezelf officieel lid mocht noemen van Team Ligfiets. Nu dus, zoveel jaar verder, de haartjes wat dunner en het buikje wat voller, dook ik weer in een nieuw ligfietsavontuur.
En een avontuur werd het.

Na een uiterst povere voorbereiding van mijn kant (lees banden opgepompt) werd de reis naar Schotland ingezet. Schotland, het land van de onbegrensde mogelijkheden, de prachtige vergezichten, de gigantische haggis-pies en drank. Alle ingrediënten die nodig zijn voor een geweldige vakantie. En dat werd het zeker. Een beproeving mag je het ook wel noemen want uiteraard ging er ook wel het nodige mis. Maar juist al die facetten maken zo’n reis uniek. Want, zo is de conclusie na deze reis, in het ergste geval komt alles goed. Of je nou onderaan een heuvel op je bek gaat (ouch), je fiets aan alle kanten rammelt of je komt op een camping die toch niet op Team Ligfiets zit te wachten, de oplossingen bieden zichzelf wel aan. Met als absolute hoogtepunt; het uiteindelijk bereiken van Loch Lomond. Zelden zo’n mooi stukje natuur gezien, en het had niet veel gescheeld of we hadden nooit op die prachtige plek gezeten. De camping, die op de planning stond, accepteerde geen tenten meer dus werden we gedwongen om door te fietsen naar de volgende camping. Eenmaal daar aangekomen beseften we direct hoeveel geluk we hadden dat we door moesten fietsen want mooier dan hier zou het niet worden. Uiteraard werd dit heugelijke feit gevierd met een schandalige hoeveelheid goedkope drank. Maar dat zijn jullie inmiddels wel van ons gewend.

Voor mij ook het moment dat ik besefte hoeveel geluk ik heb met drie van die maffe, eigenzinnige en “licht” alcoholistische vrienden om zo’n reis mee te ondernemen. En ik had het voor geen pond willen missen en dit was wat mij betreft ook zeker niet de laatste ligfietsvakantie.

De Verhalen van Vincent & Remko

Wat een avontuur was het weer! Team Ligfiets was weer op volledige bezetting; een Dream Team die zijn weerga in de geschiedenis van de fietsvakanties niet kent: Erik, Remko, Vincent én Sabec! Bewapend met een flinke dosis doorzettingsvermogen en een arsenaal aan flauwe grappen voeren we vol goede moed naar Newcastle, om daar direct op te pedalen te stappen richting Edinburgh. En natuurlijk – hoe kan het ook anders – liep dat niet van een leien dakje.

Vincent:
Op een zonnige vrijdagochtend was het dan zo ver: Team Ligfiets vertrok (ratsaboemba) richting IJmuiden om daar de boot te pakken naar Newcastle. Na eerst nog even een visje te happen zagen wij flinke rijen voor de check-in staan. Aangezien een brutaal mens de halve wereld heeft, besloot Erik deze rijen volledig te negeren en ons direct naar de paspoortcontrole te loodsen (wat uiteraard lukte). De vakantie werd aangevangen met een welverdiend aperitiefje en de nodige calorieën van het buffet (stapelen is belangrijk voor het fietsen).

Remko:
Ik had, net als bij de tripjes naar Berlijn en in Zuidoost-Azië, op Google Maps de route van tevoren uitgedokterd. Deze keer was de extra moeilijkheid om campings te vinden die tenten accepteerden; de meeste doen dat namelijk niet meer. Iets met dure verzekeringen ofzo… Na wat speurwerk was het me toch gelukt om een route te volgen waar we tentaccepterende campings zouden tegenkomen. Leuk idee, ware het niet dat het op dag één al de prullenbak in kon. En ja, het waren weer de klassieke factoren die je ver van tevoren aan hoort zien te komen; slechte bewegwijzering, matig asfalt (en dan druk ik mij nog voorzichtig uit), een totaalgebrek aan straatnaambordjes en – last but not least – zeer onduidelijke fietspaden. Over dat laatste wil ik graag nog even uitweiden. De Britten hebben een fietsroutenetwerk, en daar zijn ze trots op. Tientallen routes die het land doorkruisen over eigen wegen. Klinkt goed, zou je zeggen. Maar wij zijn Nederlanders, en hebben dus échte fietspaden. Zoals het hoort, zeg maar. De Britten houden er een heel andere definitie op na, en dat leverde geregeld hilarische situaties op. Honderd meter asfalt netjes naast de weg houdt ineens abrupt op. Fuck you! De fietsstrook loopt af en je wordt naar de overkant van de weg verwezen, om daar na een paar honderd meter weer terug naar links te gaan. En daarna weer de andere kant van de weg op te gaan. Fuck you! Of weet je wat? Ga de komende kilometers maar op het gras fietsen. Fuck you!

U zult vast wel begrijpen dat wij er snel voor kozen om maar gewoon op de autoweg te gaan fietsen. Maar ook dat was af en toe wel spannend; de A1 (Newcastle – Edinburgh) laat dan wel fietsers toe, maar het is er vrij druk en de auto’s en vrachtwagens rijden er flink door. Ook niet alles. Dus dat werd improviseren; dan weer de grote weg een stukje volgen, dan weer gokken op de fietsroute. En dat was op zich prima te doen.

Vincent:
Het einde van eerste dag naderde en we streken neer in Dunstan waar we de heerlijke tonen van rock covers hoorden klinken. De camping lag vlak naast een pub waar buiten een mini-festival was georganiseerd. Een heerlijk avondje werd gevolgd door een heerlijk ontbijt (inclusief onze nieuwe verslaving: bloedworst). Er moest ook nog gefietst worden dus hop de pedalen weer in. De route bracht ons langs het prachtige Bamburgh Castle zo naar Schotland, waar het zowaar begon te regenen. Ondanks het beetje regen verliep alles voorspoedig en we hadden al weer bijna ons einddoel bereikt, toen de dag een andere wending nam…

De afdaling naar Eyemouth leek bijna eindeloos te duren en ik zag de andere leden van Team Ligfiets voor me uit suizen over een stukje mooi en licht vochtig asfalt. Wat er precies mis ging blijft tot op de dag van vandaag onduidelijk, maar het eindresultaat loog er niet om. Sebastian ging onderuit en het was direct duidelijk dat het een flinke schuiver was. Remko en Erik vroegen of het ging en na bevestiging ontfermden zij zich direct over de flink toegetakelde fiets. Ik was nog niet helemaal gerust (zeker aangezien een ieder weet dat onze Sabec best een harde jongen is) en toen we hem wat beter bekeken zag zijn enkel er niet zo best uit. Hij wilde door en het liefst zo snel mogelijk, want het was in de tussentijd flink gaan regenen. De fiets liep weer een beetje en daar gingen we weer, maar zo’n 500 meter verder bleek het toch een flinkere klap dan we dachten. En daar sta je dan, onderaan een berg, Sabastian gewikkeld in een thermodeken, geen idee waar je zou kunnen slapen of hoe je zijn fiets ergens moet krijgen. En nu?

Remko:
We hebben, na een tijdje langs de weg mensen aangehouden te hebben, hulp gehad van een bijzonder vriendelijk en behulpzaam stel, die Sebas naar de dichtstbijzijnde B&B in Eyemouth heeft gebracht en hem daarna zelfs nog naar het ziekenhuis 20 km verderop heeft gereden. Roelie en Andy, nogmaals ontzettend bedankt! Om van de schrik bij te komen, zijn we maar naar de lokale Chinees gegaan om onszelf vol te proppen met vlees en bier.
Na een dagje aansterken in het pittoreske Eyemouth konden we pas echt gaan knallen. Edinburgh lag in het vizier, en daar zijn we mooi langsgefietst om via de Forth Road Bridge richting de écht mooie plekjes te gaan. Voordat mensen gaan haten; Edinburgh zal ongetwijfeld een leuke stad zijn, maar we wilden niet nog een rustdag eraan besteden. We hadden andere bezienswaardigheden op ons verlanglijstje staan, zoals Doune Castle (ik zeg: doen!) en Loch Lomond, en beperkte tijd. Na een paar wilde en ruige ritjes – we wilden weer eens een fietsroute proberen – kwamen we aan bij het kasteel, waar we de tijd hadden genomen voor een uitgebreide audiotour. De teksten werden verzorgd door Terry Jones (ja, van Monty Python – The Holy Grail was daar namelijk gefilmd) dus dat was lachen. Het kasteel zorgde ook voor het besef dat we nu écht in Schotland waren, dus met frisse moed, en onze maagjes gevuld met haggis, vertrokken we richting de volgende stop: Loch Lomond. Ook dat ging weer niet helemaal gesmeerd (ja, we besloten weer ‘s een fietsroute te proberen). Deze keer was het wel de kortste weg (de route van Kincardine naar Stirling was debiel om, dus we zijn voorzichtiger te werk gegaan) maar ging het dwars over de heuvels heen. Dat werd dus flink klimmen. Daar stond dan wel tegenover dat we mochten genieten van grandioze vergezichten en rustgevende stiltes. Lekker zo.

Vincent:
Na een lange dag kwamen we aan in Balloch waar onze camping zou zijn, maar wat schetste de verbazing: “no tents allowed”. Dit was voor het eerst (helaas niet voor het laatst) dat Team Ligfiets dit meemaakte op de Britse Eilanden. Verderop zou wel een camping zijn, dus wij klommen vermoeid weer op de fiets. Na een verkeerde afslag richting een golfbaan (ook niet de laatste keer), kwamen we dan aan op onze droomlocatie: Loch Lomond. Woorden doen het te kort: wat een rust en schoonheid. Toen we er achter kwamen dat we perfect afgelegen aan ons eigen privé strandje zaten konden we onze lol niet op en kon het betere genieten gaan beginnen. Bekijk het filmpje en de foto’s en je begint onze liefde voor deze plek te begrijpen. Na drie dagen fietsen hadden we wel weer een rustdagje verdiend dachten we zo. Een heerlijk zomerzonnetje hielp die dag goed, net als de breakfast rolls met bacon en black pudding.

Na een dagje bijkomen gingen onze helden weer op pad. Hopsa langs Loch Lomond en aan de andere kant via Tarbet, bovenlangs, naar Garelochhead met in het midden een venijnig klimmetje van meer dan 16%. Als we het pontje in Kilcreggan zouden halen dan zou dit wel een hele mooie fietsdag kunnen worden. Zo gezegd, zo geschitterd, en ja hoor op luttele minuten werd de ferry naar Gourock gehaald. Dit was het moment waarop de beruchte Team Ligfiets ambitie om de hoek kwam kijken: “Zullen we proberen de camping op het eiland Arran te halen?” Er zaten al 40-45 km in de benen en wie weet wat er nog mogelijk was. De volgende Ferry lag op zo’n 40 km en dan nog 25 op het eiland zelf met een klim aan het einde. NATUURLIJK! Het was een superdag en na een relaxte overtocht was het geloof dat ook dit gewoon ging lukken. De eerste 12 km op Arran vlogen voorbij en toen…. Wat een klim, 200 meter de lucht in en klimmen maar. Het was zwaar, het was vloeken, het was schelden (of zoals Remko het zei: ”Lekker klimmetje”). Na al 100 km fietsen was dit echt een slachtpartij, maar het was gelukt en na een frisse afdaling was de camping een welkome eindbestemming. Even wat flesjes sterke drank soldaat maken en de tent in. Op de 3e (en naar later bleek, laatste) rustdag werd de plaatselijke whiskydistillerij aangedaan en een fish-and-chips formaatje dolfijn soldaat gemaakt.

Remko:
Bij die pub aangekomen keken we onze ogen uit; achter de bar was een muur volledig gevuld met flessen whisky! Natuurlijk, jullie zitten midden in Schotland! denkt u wellicht, maar toch moesten we even een traantje van geluk wegpinken. Wij waren verliefd op dit land. Zoals Vin al zei hebben we een belachelijk grote fish-and-chips soldaat gemaakt, en dat lekker afgetopt met wat onuitspreekbare whisky. Lekker zo.
Maar we moesten weer verder fietsen. Langs plaatsjes waarvan alleen het uitspreken al je baard doet groeien, reden we richting Dumfries. Langs campings die geen campings waren en over fietspaden die eigenlijk snelwegen waren (of golfbanen – je verdwaalt wel eens), maakten we toch nog een flinke voortgang. En juist als je denkt dat je alles gehad hebt, kom je toch weer een camping tegen waar je niet met je tent mag staan. Maar! Dan blijkt er een paar honderd meter verderop een simpele boerderijcamping te zijn, waar we als koningen werden ontvangen en waar we van de ruime voorraad tuinspullen gebruik mochten maken. Dus we namen het er dan ook meteen van; biertjes halen bij de tentweigerende klootzakken verderop, tafeltje en stoelen erbij gepakt en er weer een onvergetelijk avondje van gemaakt. Gesterkt door deze heerlijke meevaller fietsten we oostwaarts richting Engeland, door Dumfries, naar de Muur van Hadrianus.

Vincent:
Hadrian’s Wall. Wat een eikels waren die Romeinen. Niet te geloven; als je niet bijna meegezogen werd door de vrachtwagens op de snelweg (in de regen wel te verstaan), dan moest je klimmen-dalen-klimmen-dalen etc. Het was kiezen tussen twee kwaden en er waren alleen maar verliezers. Toch wisten we te winnen en een camping te bereiken. De grond was doorweekt en een tent opzetten eigenlijk geen optie, maar voor 5 pondjes meer konden we droog in een kamer met stapelbedden. Dat klonk best goed. We hadden nu 3 dagen non-stop gefietst en na 250 km geploeter moest er weer een keuze gemaakt worden: “Do we stay or do we go?” GO! En dus werd de 4e dag gestart, wat een licht dagje naar Newcastle moest worden. Het begon met steil omhoog klimmen en dalen (leuk weer!), maar Newcastle kwam in zicht. Snel naar de camping en uitrusten, maar… Er was helemaal geen camping. Het bleek het hoofdkantoor van het vervloekte Park Dean Holidays te zijn. Oké oké, Team Ligfiets is niet voor één gat te vangen. Er waren nog 2 andere opties en Whitley Bay Holiday park klonk goed, dus niet janken maar fietsen. Enfin, komen we aan bij Whitley Bay en welk logo staat er op het hek: Park Dean Holidays. “No tents” klonk ook hier weer. Er was wel een goedkope B&B in de buurt hoorden wij. Nou we zouden het wel zien. Na een niet zo lichte fietsdag hoorde wij de prijs: 50 pond! Uitpakken en hier blijven dachten wij collectief. Zeker toen we hoorden dat de plaatselijke currytent een special evening had.
Het was vrijdag, en zaterdag zou de boot gaan. Nu zijn Sabec en ik al menig keer in Newcastle geweest en zelf voor Engelse begrippen is dat een grauwe nietszeggende stad met als grootste claim to fame: “Geordie Shores”. Dat konden we missen als kiespijn. Gelukkig was onze reis met DFDS in een vloek en een zucht omgeboekt en zouden we een dag eerder naar huis kunnen. Ook op de terugreis deden we ons tegoed aan de crackling en Paulaner Hefe Weiss met de heerlijke realisatie dat we zaterdagavond weer allemaal in onze eigen bedjes zouden liggen.

Remko:

Al met al was het dus een bijzonder geslaagde vakantie. Lekker veel gefietst (943 km totaal), heerlijk gegeten, genoeg gedronken en een hoop gelachen. Dat Schotland zal voor altijd een plekje in ons hart hebben. Want hoe kun je niet van een land houden wat whisky en orgaanvlees standaard op haar menukaart heeft staan?
En dat het daar altijd slecht weer is, is een leugen dat door de Schotten de wereld in is geholpen om de toeristen te weren. Slimme jongens. Gelukkig is Team Ligfiets daar mooi niet ingetrapt :)

Showcase – Schotland