The road to Saigon


Het is gedaan! Dwars door de landen van Siam en Khmer ging onze epische tocht. En als u dacht dat de laatste fietsdagen van een leien dakje gingen, gaat u dan maar eens even lekker zitten met een kopje koffie en een dekentje erbij, dan vertel ik u over onze zwaarste fietsdag. Ooit.

Goed. 240 km van Phnom Penh naar Ho Chi Minh stad. Wij waren zo verstandig om daar drie dagen voor uit te trekken. De eerste dag – naar Neak Loeang – was maar 65 km, en dat ging prima.

Maar toen.

Toen kwam de geplande 100 km naar Krong Bavet, de grens. Nu heeft een grensplaats eigenlijk altijd aan beide kanten wel hotels (en die waren er aan Cambodjaanse kant volop in de vorm van casino-hotels), maar – hier komt de verrassing – aan de Vietnamese kant waren er geen hotels! Leuk om na 100 km fietsen achter te komen…

image

Goed, wij dus verder. Na een vijftal kilometer kwam het eerste plaatsje in zicht. Vast wel een hotel of een guesthouse, toch? Nou… Nee. Ten eerste zijn de Vietnamezen niet van de internationale benamingen, dus we moesten er eerst achter komen hoe onze mogelijke slaapplekken überhaupt genoemd werden. Nu zijn wij bovengemiddeld intelliggent (vinden wij zelf althans) en kwamen daar snel achter. Maar, de hotels wilden ons niet binnenlaten. Overal dichte deuren en afzwaaiende gebaren. Wat is hier toch aan de hand?

image

Nu kwamen we onderweg een paar gasten in een auto tegen die we maar om hulp vroegen. Geen Engels, wel gebarentaal. Ze leidden ons naar een motel waar we in eerste instantie welkom werden geheten. Mooi. Wij dus onze fietsjes aftuigen en de kamer betrekken. Denken dat de dag erop zat.
Nou, nee. Mevrouw zag onze paspoorten en wilde er ineens niks meer mee van doen hebben. Die gasten probeerden dit aan ons duidelijk te maken, maar nog steeds zonder Engels (of wat voor fatsoenlijke taal dan ook) en omdat wij hun gebaren niet snapten, werden ze ook nog eens handtastelijk. Stelt u zich eens voor (vooral jij, Vincent de Beer). We zaten er helemaal doorheen en we moesten weg. Blijkbaar was het motel te dicht bij de grens, en daar wij uit Cambodja kwamen, was het voor de uitbaters een te riskante onderneming om ons een nachtje onder te brengen. (Dit werd ons duidelijk na een hulplijntje met iemands kleine zusje die wel Engels kon.) Goed, wij weer verder. Die gasten waren verder heel behulpzaam en vroegen bij elke gelegenheid of we daar konden slapen, maar telkens kregen we nul op ons rekest. Frusterend? Ja.
‘Jullie zouden die gasten maar kwijtraken’ denkt u nu? Dat gebeurde dus ook nog. Nergens meer te bekennen. Moe en duizelig van de honger stopten we maar bij een tentje, waar ze de beste rijstsoep óóit verkochten (vonden we toen). Nog maar eens vragen naar een hotel. Rijstsoepmeneer wist wel een hotel, maar ook dat was niet zo makkelijk als gedacht. Na nog een paar keer heen en weer gefietst te zijn, vonden we eindelijk een hotel dat ons wilde toelaten.
Eindelijk!
Dus na 141 kilometer in de tropische bloedhitte te hebben gefietst, met alle ontberingen van dien, hadden we dan eindelijk een slaapplek. U kunt zich misschien moeilijk voorstellen hoe gelukkig wij waren, maar probeert u het toch maar. Wij waren zeer gelukkig.

image

Natuurlijk hebben we onszelf verwend met bier en heerlijk eten, zoals u kunt zien. Kost niks hier. En geslapen als koningen natuurlijk. Wat een dag.

En de laatste dag ging weer van een leien dakje. Dat dan weer wel. Een rechte weg zo Ho Chi Minh stad in. Hotelletje gevonden en chillen maar.
Godzijdank.
We hebben het gehaald, mensen. Een ligfietsvakantie om nooit te vergeten. Een tocht van extremen. Een avontuur van jewelste. De komende dagen gaan we bijkomen (lees: heel veel eten en drinken) en dan zit het erop. We hopen dat u hebt kunnen meegenieten van onze avonturen. Vast wel, want wij zijn awesome.

image

Dus dat was het. Absoluut voor herhaling vatbaar, maar dan iets minder gek en in een iets gematigder klimaat. Europa bijvoorbeeld.

Tot de volgende ligfietsvakantie!
Svakom!


One response to “The road to Saigon”

  1. wow, dat las echt als een spannend deel van een boek. Nog 2 dagen en dan zijn jullie weer in het mooie Europa ;)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *