Het avontuur is begonnen! We zijn de heteluchtoven die Thailand heet gaan befietsen. En jongens, dat was extreem!

De trouwe lezer weet dat Team Ligfiets vele kwaliteiten heeft, maar dat vroeg opstaan daar niet een van is. Het was dus een hele opgave om er om 6 uur ‘s ochtends uit te gaan, want ja, je moet. In de ochtend is het nog lekker koel (lees: 26 graden) en dan moet je kilometers maken, want in de middag ga je dood.
Dan is er ook nog het feit dat men er in Thailand een andere filosofie in het verkeer op nahoudt dan wij West-Europeanen, wat direct werd bevestigd toen wij in de prille morgen de eerste bocht om reden. Piepende remmen. Crash! Vlak achter ons een kop-staartbotsing tussen twee auto’s. Dat belooft nog wat, dachten we.
Toch, heldhaftig dat wij zijn, zijn wij met opgeheven hoofd (en een constante blik in onze spiegeltjes) vertrokken naar onze eerste bestemming: Phanom Sarakham.
De eerste uurtjes gingen nog, maar toen zette Shiva de verwarming aan. Het kwik klom snel richting de 40 graden en dat merk je vooral als je stilstaat: onmiddelijk breekt het zweet uit op plekken waarvan je niet wist dat die konden zweten. Snel langs de weg een happie eten.

Nu zijn de Thai gek op noodlesoep, maar wij ook, dus dat komt mooi uit. Pittig was het niet, die rooie kop van mij komt van de brandende zon. Ach, litertje cola en water, klappie extra zonnebrand en hop, weer de hitte in.
Maar goed, u snapt het. Met een temperatuur rond de 40 graden is fietsen een verzoeking. Zwetend en plakkend kwamen we aan bij het hotel, waar ons een douche en een kast van een airco wachtte. Na ons uitgebreid te hebben opgefrist gingen we op zoek naar eten en – natuurlijk – drank.

Toen brak de pleuris uit. Diegene die wel eens in zuidoost Azië is geweest, weet hoe het er kan hozen. Gelukkig wisten we op tijd te schuilen, want het was een half uur lang onafgebroken hondenweer.
Het Thaise weerbericht gaf geen beter nieuws: de komende dagen wordt er veel regen verwacht. Dat wordt dus nóg vroeger opstaan om de buien (hopelijk) voor te zijn…
Nou, dat hebben we dus gedaan. Om 5 uur (!) zijn we opgestaan. Goed, uiteindelijk om kwart voor 7 op de pedalen – feitelijk op ons uber relaxe kuipstoeltje – en bidden dat het niet zou regenen. Blijkbaar hadden we naar de verkeerde god gebeden, want 5 minuten later werden we getrakteerd op een heerlijke Thaise hoosbui.
Geluk bij een ongeluk: er was een prima schuilplaats voorhanden, en na een klein uurtje werd het alweer lichter. (Bidden naar Boeddha werkt blijkbaar beter.)
Wij weer op weg. De overgebleven miezerregen was eerlijkgezegd wel lekker en we konden prima kilometers maken.

Onderweg zijn we nog een Boeddhabeeld tegengekomen en we besloten een kijkje te nemen. Achter het monument bleek een piepklein dorpje te zijn waar we door een voorbijgaande monnik werden uitgenodigd voor een bakje koffie en een bamboestaafje met rijst. En dat was verrukkelijk! Weer een puntje voor Boeddha.
De rest van de route naar Sa Kaeo was verder een eitje. Prima hotelletje gevonden in een gezellig dorpje.

Goed, dit was weer een korte samenvatting. Er is nog veel meer te vertellen – zoals het bijzondere gevoel om als enige blanke door een hele markt te worden aangestaard, of hoe bijzonder lief de mensen hier zijn – maar dat komt misschien later dan. Ofzo.

Voor nu, vroeg naar bed en morgen naar het exotische Cambodja. We houden jullie op de hoogte.
En Belle, wil je alsjeblieft wat vaker reageren?

Groetjes