Mein Himmel! Dacht Team Ligfiets alles wel gezien te hebben, krijgen we onze zwaarste beproeving OOIT voor ons bakkes! Is het gelukt? Heeft nieuw lid Vincent de vuurproef doorstaan, danwel overleefd? Is er wel genoeg gedronken?

Onze planning is – zoals u ondertussen van ons gewend bent – altijd zeer karig. De redenatie ‘als wij naar Zürich kunnen fietsen, halen we Praag vast ook wel’ heeft genoeg standgehouden om ons in de problemen te helpen. Het begon al snel, na de eerste paar dagen fietsen. We hadden vier dagen achtereen gefietst (via Nijmegen en Dortmund) en waren aangekomen in Soest (Duitsland dan wel, hè, grapjassen), waar we een zuurverdiend dagje rust namen aan het zuidelijker gelegen stuwmeertje Möhnesee. Vincent had dapper gestreden, maar er speelde een aanhoudend stekende pijn in zijn achilleshiel. Of dit nu door de lange dagen kwam, of door zijn kekke detour in een greppel vol brandnetels, niemand zal het weten. Met pijn in ons hart moesten wij Vinkie BrandnetelBinkie dus al na vijf dagen vakantie op de trein zetten (altijd grappig in Duitsland) en pakten Erik en Remko de strijdbijl verder op. Duitsland lag te wachten.

Nu begonnen de beproevingen pas echt. Na Soest kwamen er meer en meer heuvels, en hoeveel we ook probeerden langs de rivieren te blijven, soms moesten we klimmen. Dat leverde een hoop gescheld en gevloek op, maar, als er geklommen moet worden moet er geklommen worden. Dus, laagste versnellinkje aan en gaan. Zo kwamen we langs mooie pittoreske plaatsjes als Warstein, Warburg, Hann. Munden en Eschwege. Erg mooi allemaal, maar halen we het wel op zo’n tempo? Neen, dat halen we niet. We konden onszelf geen rustdagen meer permitteren, zeker na een paar keer gedwongen vroeg stoppen / laat beginnen vanwege regenbuien. Het begon er zo langzamerhand om te spannen, en ons toenemend drankgebruik (hallo Single Digits) kon ons ook geen rust meer geven: wij móesten Praag halen!

Dus dan maar elke dag fietsen. Geen dagje rust om bij te komen, een wasje te draaien, foto’s te nemen of de site te updaten. Het was bikkelen, zelfs voor ons doorgewinterde fietsmeneren. Gelukkig is Duitsland redelijk goed voorzien van fietsroutes, dus konden we bij tijd en wijle lekker doorknallen. En hoewel we steeds meer begonnen te rieken vanwege de hergebruikte ongewassen kleding, schoten we lekker op: via Mühlhausen, Bad Langensalsa, Weimar, Jena en Zwickau kwamen we uit in het Ertsgebergte, de hooglanden tussen Duitsland en Tsjechië. Hier begonnen de échte klimmetjes. Sommige weggetjes waren meer dan 14%, wat dus – zeker met een ligfiets – af en toe flink aanpoten was. Gelukkig was de zon gaan schijnen…

Uiteindelijk kwamen we na anderhalve week aan in Tsjechië. Genietend van een flinke afdaling, goedkoop eten en nog goedkoper bier rolden we richting Praag. Donderdag eind van de middag kwamen we aan, tevreden en trots. We hebben het gehaald!
Maar jammer genoeg waren onze problemen nog niet over. Waar het in Zürich en Parijs niet moeilijk was om een treinticket naar huis te bemachtigen, bleek het hier vrijwel onmogelijk. Erik kwam met één optie aan; iets met 10 keer overstappen en 24 uur onderweg… Dat ging hem niet worden. Wat nu? We sms’ten Vincent, misschien kon hij een vlucht voor ons vinden. Wij sprongen snel op de fiets om een camping te vinden; het begon immers al te schemeren.
Gelukkig bleek er een vlucht van Praag direct op Rotterdam te vliegen. Het was dan wel om 9:15 ‘s ochtends, maar hee, het is wat. We zijn voor het geval maar van camping verhuisd; van het centrum naar een plekje zeven kilometer van het vliegveld vandaan. Je wil immers niet verdwalen en je vlucht missen!
In de tussentijd hebben we een dag kunnen genieten van Praag zelf. Wát een stad mensen! Sfeervol, pittoresk, (relatief) goedkoop en bruisend van energie. Natuurlijk nog even het Medieval Torture Museum bezocht, een broodje braadworst gesmikkeld en gestruind over de Karelsbrug en langs de Sint-Vituskathedraal. Een mooie afsluiter van een intensieve, maar weldadige vakantie. Weer een hoop gezien en meegemaakt. Veel mensen ontmoet, gelachen, gedronken en gerookt. Een ligfietsvakantie om nooit te vergeten!

Wat gaat het volgend jaar worden? Kopenhagen? Engeland? We weten het nog niet, maar één ding is zeker: we gaan het wat rustiger aan doen. Rustdagen zijn toch best wel fijn :)

Tschüssies!

We hebben 1200km gefietst, bekijk de route op Google Maps.