Dingen kunnen raar lopen… Omdat Erik een week terug zou gaan naar Nederland voor de trouwerij van zijn broer, zijn we op zoek gegaan naar een camping vlakbij de luchthaven van Milwaukee. En dat, dames en heren, ging natuurlijk weer niet van een leien dakje.

Eigenlijk was de enige camping in de buurt de Yogi Bear camping. Grappig, wel een stuk minder leuk dan de Flintstones moet ik zeggen, en ook iets waar ik me mentaal op moest voorbereiden; heel de dag gegil en gekrijs van kleine kinderen… Niet optimaal, maar het is te overleven.
Maar toen we eenmaal daar aankwamen bleek alles volgeboekt te zijn. De dame achter de balie zou ons toch nog op een open plekje kwijt kunnen voor zestig dollar, en dan zouden we de rest van de week ergens anders kunnen staan. Pardon? Zestig dollar?! $ 60,-? Per nacht? Voor een reserveplaats? Voelt u eens eventjes aan uw voorhoofd! Leip mens!
Wij dus als de gesmeerde bliksem weer weg, op naar een State Park een paar mijl verderop. Daar was de boel gelukkig een stuk beter geregeld; mooie kampeerplek tussen de bomen (ochtendschaduw holladiejee holladiejoo), goede toiletten en douches (ook niet altijd aanwezig) en voor $ 23,- per nacht was het niet het goedkoopste State Park, maar daar konden we nu niet echt van wakker liggen. Er waren een hoop vriendelijke mensen, waaronder een meneer die ons een lift gaf naar de slijterij. Avondje compleet.

We zijn daarna een dagje Milwaukee in geweest. Hier kan ik weinig over zeggen omdat er gewoonweg niks te beleven viel. We hebben parkeergarages en gevels gezien, dat was het wel zo’n beetje. Eén food court, één Subway, één leuk gebouw (Milwaukee Art Museum) en één leuke kroeg (buiten het centrum). Conclusie: kutstad.
En dan ben ik niet eens begonnen over het dramatisch slecht geregelde openbaar vervoer. Misschien dat ik er later eens een complete column aan ga wijden, want echt jongens; wat een tranendal!

De laatste dag voordat Erik naar Nederland zou gaan zijn we naar Racine geweest, maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. Per fiets probeerden we naar het centrum van het zuidelijk gelegen dorp te fietsen maar hee, we zijn in Wisconsin en dat betekent wegwerkzaamheden. Dat was dus vrij kut, want voor auto’s is het al niet best (ik snap nu waarom iedereen hier een 4×4 heeft) maar voor fietsen is het helemaal dramatisch. Schokkend en stuiterend probeerden we ons een weg te banen langs alle chaos, en uiteindelijk kwamen we aan in het centrum. Ook hier was vrijwel niks te beleven en bij navragen bleek al het winkelplezier zich in de Regency Mall net buiten de stad te bevinden. Natuurlijk. We vergeten nog wel eens dat hier in de V.S. alle stadscentra doodgebloed zijn door al die megawinkelcentra naast de snelwegen.
Goed, wij dus erheen. Weer een goede tien kilometer erbij, en toen we naar de bioscoop gingen konden we nog eens 10 kilometer fietsen. De film (Dark Knight Rises) was awesome maar duurde nogal lang, waardoor we genoodzaakt waren in de snel naderende duisternis 17 kilometer (of was het mijl?) terug te fietsen over wegen met extreem slecht asfalt en zonder vluchtstrook.
We hebben geleden.

Vlak voor de laatste afslag was een kroeg en we besloten het overleven van de terugweg te vieren met een koud biertje. Eenmaal binnen kon ik me niet meer inhouden en heb de mensen aldaar eens duidelijk gemaakt hoe ik over hun wegen dacht (inclusief de meer kleurrijke woorden van de Engelse taal). Eén man kon zich daar helemaal in vinden, hij erkende het derdewereldniveau van de Wisconsinse infrastructuur en al snel nodigde hij ons uit om in zijn tuin te kamperen. Hij stelde zich voor als Blaise en ja, ook de volgende dag – toen iedereen weer nuchter was – bleek het aanbod nog te staan. (We hebben die avond trouwens vrijwel gratis gedronken omdat Blaise een paar biertjes voor ons betaalde en de barman ons de rest van de avond voorzag. Erik is de volgende dag weggebracht door een andere vriendelijke barmeneer. Wat een heerlijk volk toch, die Amerikanen!)

Blaise Michna woont op een stuk land vlak achter de camping in een groot huis met nog grotere tuin. Zijn familie woont naast hem; de hele weg (Michna Road) behoort toe aan de Michna’s. Blaise zelf was hele dagen aan het werk en dat gaf me alle tijd om eens die achterstand in ‘t schrijven in te halen. Dacht ik.
De eerste avond kreeg ik al bezoek. Ik zat lekker in de tuin m’n prakkie te koken toen de buren Frank en Anne kwamen kijken. Ze hadden gehoord dat er een Hollander in de tuin van Blaise was, dus dat was het bekijken waard. Niet veel later kwamen Bobby en Maureen de onalledaagse attractie bekijken. Gezellig een babbeltje gedaan en natuurlijk de standaardvragen beantwoord. Of ik de volgende ochtend een ontbijtje kwam doen? Tuurlijk! Eitje? Lekker!
Uiteindelijk heb ik daar elke ochtend ontbeten. (Ik hoorde later dat ze vier dozijn eieren had gekregen voor de gelegenheid. Elke ochtend een eitje op manieren die ik nooit heb kunnen verzinnen was absoluut geen straf, kan ik u vertellen.)

Maureen en Bobby zijn awesome. Maureen is naast een bekend pottenbakster (catogerie ‘whimsical pottery’) ook een uitstekende chef, haalt vrijwel al haar eten uit haar groentetuin (de rest komt grotendeels bij de buren vandaan) en heeft zelfs haar eigen huis ontworpen. Bobby maakt de attributen voor Maureens werken, restaureert klassieke Harleys en kan zich – net als ik – lekker ergeren aan politiek en religie. En, ze hebben een chihuahua met één oog. Ik voelde me daar helemaal thuis.
Later heb ik Renee en Andy ontmoet. Zij wonen ook vlakbij en naast daar een paar keer gegeten te hebben (ook erg lekker en allemaal uit de tuin) heeft Renee me ook leren jetskiën. En damn, wat is dat tof! Ik wil er ook een!
Een paar dagen later ben ik voorgesteld aan Rosemarie en Ron. Samen met de rest hebben we een trap uitgegraven in de kleien klif aan Lake Michigan. Gezelligheid alom; iedereen was bewapend met een schep of een ander stuk gereedschap, de honden dartelden vrolijk in het rond en bovenaan de klif stond grootmoeders de boel in de gaten te houden.

Blaise heeft me een dagje meegenomen naar de County Fair, maar een geweldige onweersbui heeft ons dagje redelijk verkort. Nadat we de regen hadden uitgezeten in de auto bezochten we de verregende fair. Gelukkig was een hoop overdekt, zodat we nog konden genieten van de paarden-, geiten- en konijnenshows, tentoonstellingen van lokale kunstenaars en natuurlijk ‘the God Mobile’, waar je in twee vragen wist of je naar de hemel zou gaan of niet. Bij het laatste tentje heb ik me misschien nog wel het meest vermaakt (hehehe).
Op een ochtendje stond Frank voor de deur met een Green Bay Packers shirt. Ik had eerder eens gezegd ‘Who the hell are the Green Bay Packers?’; iets wat je dus niet moet doen in Wisconsin… Dus ik kreeg een echt Packers-shirt cadeau! Frank heeft de Packers bij mij nu onvergetelijk gemaakt. Bedankt, Frank!
Met de zoon van Blaise, Blaise jr. (BJ) en z’n vrienden heb ik nog een avondje (nachtje) gedronken en gelachen. Het was weer zo’n avondje met veel bier, te luide muziek en een paar oerhollandse gebruiken. BJ heeft als het goed is de belangrijkste Nederlandse scheldwoorden en verwensingen onder de knie. Voor we het wisten was het half vijf…
Bij Maureen heeft zoon Mikael me leren pottenbakken (ik ben zó trots op m’n eigen asbakje!). Het was allemaal nog vrij lastig, maar erg leuk om te doen. De asbak krijg ik mee als aandenken :)
Met Bobby en Maureen hebben we nog een middagje Racine bezocht (de mooiere delen) en een paar avonden hadden we met z’n allen ‘cook-outs’; waarbij iedereen wat te eten mee had genomen.
Kortom, er was nog aardig wat te doen in dat weekje.

Ik houd ‘t hierbij. Er was zoveel te doen en te beleven bij de Michna’s, het valt niet in zo’n kort stukje te beschrijven. Ik wil hierbij dan ook iedereen van de Michna-familie hartelijk bedanken voor de fantastische tijd. Als jullie ooit eens naar Nederland komen, de deur staat open!

Erik keerde vermoeid terug uit Nederland en we hebben besloten het maar rustig aan te doen. De eerste rustdag was – jawel- bij de Michna’s, waar we op ons dooie gemakje konden zoeken naar de volgende overnachtingsplaatsen en we getrakteerd werden op een overheerlijke avondmaaltijd.
De oversteek naar Michigan hebben we toch maar per fastferry gedaan. Er waren te weinig campings in en rond Chicago om in een dag heen te fietsen (afstand tussen camping voor en na Chicago: 100 mijl) dus hebben we besloten de luxe ferry van Milwaukee naar Muskegon te pakken. De Michna’s ook weer blij; zij hielden hun hart vast om ons door Chicago te zien fietsen. Persoonlijk vind ik het ook niet zo erg om die stad over te slaan. Fuck Chicago!
Tijdens de oversteek kwamen we weer een paar collega-vakantiefietsers tegen. Zij fietsen ook van kust tot kust (dan wel zonder omwegen – pff losers!), alleen de manier waarop zij elkaar kennen is nogal onalledaags te noemen; zij kenden elkaar nog niet voor deze trip. Het blijkt dat zij via een forum (adventurecycling.org) te kennen gaven dat ze de V.S. door wilden fietsen, maar niet alleen. Dus zijn ze maar met z’n drieën gegaan. Avontuurlijke shit! Ze zijn te volgen op www.potholesbecomepersonal.blogspot.com

Michigan hebben we in vier dagen gefietst, er viel niet veel te beleven. Het landschap is net als Nederland, en dat kennen we nou zo onderhand wel. Wel onderweg nog een alleraardigste campingeigenaresse tegengekomen, die ons tof vond en ons gratis liet kamperen. Later kwam er ook nog een jongeman ons gratis brandhout brengen. Lieve mensen, daar op die camping. Als dank hebben we hun opblaasbare waterattractie gesloopt.

We zijn nu gestrand in Canada, vanwege regen dat met bakken uit de hemel komt zetten. Een bijzonder vreemde man, die middels halve zinnen zijn hele leven al meerdere keren heeft verteld, houdt ons gezelschap. Hij vertelt verhalen en haalt bier en sigaretten. Hoe dat af gaat lopen leest u in het volgende avontuur van Team Ligfiets! Hoezee!

Groetjes,
Remko

Showcase – Yellowstone National Park