Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Leest u snel verder!

Na een onderhoudend dagje met Paul de Canadese drinkmeneer werd het toch weer tijd om verder te gaan. Een hele aardige man – begrijpt u mij niet verkeerd – maar gottogot wat een onsamenhangende spraakwaterval was hij, zeg! Niet één zin werd afgemaakt en hij sprong van onderwerp naar onderwerp (bijv. ‘You know, I have… it’s two days ago that I called… She is the love of my life… I wrote a song… this is a cute dog, his name is… Oh look there’s a cat!’), wat het voor ons niet makkelijk maakte om hem te volgen. Al snel leerden we dat we ook gewoon niet konden luisteren en gewoon lekker bier konden drinken met hem. Veel makkelijker!

Al goed, wij dus Paul uitgezwaaid en doorgefietst naar de Niagarawatervallen. Leuk daar, snel fotootjes gemaakt en op naar de KOA. Dagje gebleven maar niks gedaan (lees: drank gehaald). Fuck die watervallen.
Terug in de V.S. werden we door een aardige meneer – die nog speciaal voor ons zijn auto aan de kant had gezet – gewezen op het nabijgelegen Eriekanaal. Het Eriekanaal loopt van Buffalo naar Albany, en is dus een mooi vlak pad dwars door een heuvelig gebied. Perfect, zou u denken. Nou, het is natuurlijk Amerika, dus een fietsroute normaal en duidelijk aangeven is teveel gevraagd, dus we waren geregeld bezig met de weg vinden en soms moesten we zelfs tientallen kilometers over de normale weg fietsen omdat hele stukken van de route gewoonweg niet bestonden. Jaja, leve de U.S.A…
Zo kwamen we uiteindelijk uit bij Sylvan Beach. Niet langs het kanaal (want afslag gemist), maar wel langs een rivier die vanaf Oneida Lake naar Rome liep, waar het weer zou overgaan in het Eriekanaal en dus de fietsroute daar weer opgepakt kon worden (dusss…). Sylvan Beach is een klein, pittoresk plaatsje met daar vlakbij een schreeuwend dure camping ($ 35,- per nacht). Het was de enige in de buurt dus we gingen er maar heen in de hoop dat we een extra dagje gratis konden blijven.

Op de camping kwamen we in contact met onze buren; Fred en zijn zoon Brian. Al snel werden er biertjes opengetrokken en werd het kampvuur opgestookt. Later kwam een vriend genaamd Kelly er ook nog bij en tezamen hebben we tot in de kleine uurtjes gelachen, gedronken en gerookt. (Ja, hierna stoppen we écht! Smerig gerook telkens!)
Zo kwam het dat we de volgende ochtend – met de gewoonlijke kater – de mannen aantroffen met heel veel karton. Bij navragen bleek er die middag een heus Nascar-event te worden georganiseerd; iedereen die mee wilde doen kreeg een groot stuk karton, ducttape en wat stiften mee, en werd geacht hiermee een eigen Nascar-auto in elkaar te knutselen. Om 13:00 was het startschot dus de heren waren (natuurlijk ook met een kater) druk in de weer om voor die tijd een beetje auto in elkaar te knutselen. De auto was niet veel meer dan een omhulsel die de renner van het parcours moest ophouden. En wie waren er beter geschikt om zichzelf met een stuk geducttaped karton rondjes te laten rennen over de camping? Juist, die gekke Nederlanders natuurlijk! Team OF3 was geboren.
Nu waren wij in het begin, zoals u begrijpt, niet zo happig om met een stuk karton rondjes te rennen over de camping, maar goed… met de nodige overtuigingskracht (gratis biertjes) deden we toch maar mee, want er waren drie mensen nodig die konden rennen (en wielen konden verwisselen in de pitstraat), en van de drie heren was alleen Brian in vorm. Zo kwam het dus dat ik daar stond, de lelijkste auto ooit rond mijn middel, en een paar honderd mensen die mij allemaal aankeken terwijl ik door de presentator werd aangekondigd als de coureur, helemaal uit het Verre Nederland, die speciaal naar de U.S.A. was gekomen voor deze Nascar-race! (Luid applaus weerklonk uit het publiek.) Ik voelde toch wel me een beetje opgelaten, kan ik u vertellen.

Cardboard Nascar Race

Zoals u al zag in de video was het ontwerp van de auto niet echt professioneel (goh) en in de eerste bocht was de romp al goeddeels vernietigd. En dat was nog maar het kwalificatierondje… het echte werk moest nog beginnen. Na het kwalificatierondje moesten we dus nog snel versterkingen aanbrengen en overhaast de laatste ducttape overal op plakken (onder het genot van een lekkere Busch Light natuurlijk) en nadat de laatste van de zes racers het kwalificatierondje had beëindigd werden we opgeroepen om ons op te stellen. Eerst een gebed en natuurlijk het volkslied (en god, wat een kutversie draaiden ze weer; een of ander R&B-gansje die zo vaak mogelijk haar stem liet overslaan liet het bijna onherkenbaar klinken), daarna werden de racers opgesteld. Brian was de eerste racer dus hij mocht met het provisorisch geplakte monster om zijn middel in de startblokken staan. We hoorden dat we als tweede waren gekwalificeerd (toch niet gek, vond ik zelf) maar we werden als derde ingedeeld. Lolwut? Waarom dat? Geen idee, maar laten we het leuk houden, we doen het hier voor de lulz. Dus Brian netjes als derde opgesteld, even wachten en GO!
Moedig probeerde hij zich naar voren te wringen, maar de logge vorm rond zijn middel (die ondertussen alweer half uit elkaar lag) hield hem enigzins tegen. Hij kwam als tweede de pitstraat binnen en vliegensvlug verwisselden Erik en ik de wielen, die met plastic boutjes aan de auto bevestigd waren. Hop, Brian weer eropuit. Binnen enkele ogenblikken was hij weer binnen en nadat we weer de wielen hadden verwisseld mocht Erik zijn ronde doen. Als een speer rende hij rond het veld, en in no time stond hij weer in de pit. Hop, wieltjes verwisseld en hij ging weer. Eenmaal teruggekomen van het laatste rondje was het mijn beurt. Kwiek sprong ik in de totaal verragde kartoncreatie en rende zo hard ik kon voor de laatste pitstop (hoevaak moesten we die kutwielen niet vervangen?) en nadat Erik en Brian de wielen hadden verwisseld wilde ik voor de laatste sprint richting de finish gaan. Maar toen! Toen werd ik tegengehouden door een official. ‘Hey bud, you don’t have to run anymore. The race is over!’
Mijn wereld stortte in. Wat? Zeg? Je? Me? Nu? We deden het zo goed! We waren zo snel! Hoe kon ook maar íemand sneller zijn dan Team OF3? Dit riekt naar verraad! Sabotage! Vrien-djes-po-li-tiek! Ons ongeloof kende geen grenzen. Maar goed, wij lieten ons niet gek maken; in alle rust pakten we onze spullen, de bierkoeler en het restant van onze bolide. In stilte verlieten we het veld, de verraders aan hun lot overlatend. Steek die prijsuitreiking maar in uw &*^!

‘s Avonds was het weer tijd voor meer biertjes en een nieuw, nog groter kampvuur. De Nascar-wagen werd ritueel verbrand; met een bijna religieuze toewijding (ruk, rag, trek)werd alles uit elkaar gehaald en op het vuur gegooid. Wij hadden eigenlijk gewonnen. Iedereen wist het. Toch, we hielden de eer aan onszelf. In stilte dronken we onze biertjes en keken we toe hoe de laatste resten van ons noeste karretje in vlammen opgingen. OF3!!!

We zitten nu aardig dicht bij onze eindbestemming, dus de komende tijd wordt het aanmodderen en/of omfietsen (een directe fietstocht naar de Big Apple zou vier dagen kosten, terwijl we pas 5 september moeten arriveren) maar vooral lekker genieten van de luxe dat we niet hoeven te haasten. Heerlijk!

Groetjes,
Remko

P.S. Het is ons trouwens gelukt een extra dagje gratis te blijven op de camping :)