Zo. Jullie willen gekke verhalen? Jullie willen sappige anekdotes? Nou, die kunnen jullie krijgen! We zullen eens een boekje opendoen over wat hier allemaal gebeurt!

Zo is het vrij makkelijk om hier aan de exotische rookwaren te komen. Volgens Jim (de eeuwige lifter die we midden in de bossen tegenkwamen) wemelt het hier in de Verenigde Staten – en vooral in Utah – van de wiet. Je hoeft alleen maar aan de juiste personen te vragen ‘what’s floating?’ en gegarandeerd dat je prijs hebt. Wij dus proberen. En ja, in Moab was het al raak; bij de camping waren een paar hele aardige mensen aanwezig, waarvan er één jongedame een voorraadje in haar caravan had liggen. En nee, je hoeft hier ook niet in een geheimzinnig hoekje te gaan zitten roken, je kunt gewoon – net als in Nederland – ‘s avonds naast je tentje blijven zitten. Hadden we niet verwacht.
De eerste joint werd in de tent genuttigd onder het genot van een Arizona ijstheetje, en we waren zó stoned dat we de hele middag (en avond) niet meer het tentje uit zijn gekomen – te loom voor woorden. Dat was dus even wennen. De andere tjapies gingen er een stuk makkelijker in; wij konden na het nuttigen weer normaal functioneren (tot op een bepaald niveau natuurlijk). We hebben ruim een week plezier gehad van dit zakje wiet.

Is de wiet op, komen we meer tegen. Staan we op een afgelegen kampeerterreintje bij het plaatsje Willard, worden we welkom geheten door Bill. Bill is een goedlachse Vietnamveteraan die ons na een kort welkom al uitnodigde voor een bakkie koffie de volgende ochtend. Wij zijn niet vies van een lekker bakkie, dus ‘s ochtends staan wij voor de deur van zijn RV. Na rijkelijk bediend te zijn van een heerlijke kop koffie haalt Bill zijn pijpje tevoorschijn. Geen koffie zonder ‘medicijn’ is zijn credo – lachend steekt hij een mooie groene top in het kopje, steekt het aan, neemt een diepe hijs en geeft het door. We hebben ruim een half uur gelachen met Bill.
Toen we tegen elven Bill uitzwaaiden was het wel even wennen; we waren zo stoned als een garnaal en dat maakte het fietsen er niet bepaald makkelijker op. Wel een stuk leuker! We begrepen Team Awesome ineens een stuk beter…

En dan de wapens! Vlakbij Salt Lake City kwamen we een wapenwinkeltje tegen. We hadden wat tijd over, dus we dachten; wat kan het kwaad om hier even te kijken? Zonder al te veel moeite kregen wij van de man achter de balie een Ruger .22 en een Walter van hetzelfde kaliber in ons handen gedrukt. Meer dan een korte introductie kregen we niet mee (zo laad je, daar gaan de kogels erin, en voorzichtig doen he?), we konden binnen vijf minuten al plaatsnemen in de hokjes beneden op de schietbaan. Nu hebben wij nog nooit een wapen in ons handen gehad, dus we stonden daar een beetje hulpeloos te zijn. Gelukkig was daar een hulpvaardige meneer die ons nog even wilde helpen met alles. Toen konden we schieten.
Nou, dat was leuk hoor. Beng! Beng! Beng! Het ging (denk ik) lang niet slecht voor een eerste keer; we wisten flink wat schietschijven in de roos te raken. (En om eventuele critici de mond te snoeren; ja, het was op meer dan twee meter afstand!)
Met zo’n klein kaliber schieten is leuk, maar je gaat je meteen afvragen hoe de zwaardere kalibers voelen. Nou beste lezer, ook daar komen we aan. Maar eerst behandelen we een ander verschijnsel dat hier alom vertegenwoordigd is; alcohol.

Jongens jongens, wat kunnen die Amerikanen zuipen! Het beste voorbeeld komt uit het plaatsje Thayne (middle of nowhere, Wyoming), waar wij wegens een winterse bui gedwongen waren om te gaan schuilen. We hadden net twintig kilometer gefietst en hoopten een beetje te kunnen opwarmen bij het lokale RV park. Daar was Kelly, een goedgeluimde grijzende uitbater, om ons een bakkie koffie te verzorgen. Of we er misschien een klappie whisky in willen? Nou… we moeten nog wel fietsen, dus eigenlijk niet, maar… En hop, daar ging een scheut whisky in de koffie. Meneer haalde voor zichzelf een biertje uit de koelkast en daar begon de gezelligheid. Het bleef maar stortregenen buiten (echt waar!) dus niet lang na de koffie ging bij ons ook het eerste biertje open. We werden al snel vergezeld door Jessie, Bob en nog een hele hoop andere ‘locals’ (het leek op een gegeven moment alsof het halve dorp binnen was) en iedereen trok het ene na het andere biertje open. Van fietsen zou het nu al helemaal niet meer komen dus we hadden tussendoor maar even snel het tentje opgezet, waarna we snel weer verder gingen feesten. Kelly had naast zijn ‘man-place’ ook nog een garage waar hij beren slachtte (het bloed zat er nog) en natuurlijk een voorraadje wiet had liggen. Daar ging al snel het pijpje rond en daarmee werd het alleen maar gezelliger. We voelden ons al helemaal thuis in Thayne!
Laat op de avond begonnen de gesprekken sterker en sterker te worden, dus de verhalen over de shotguns en revolvers waren er al snel bij. Wij in onze eerlijkheid vertellen dat we net ‘ontgroend’ zijn met een paar miezerige .22’jes, dus al snel stapte een van de dronkelappen in zijn auto om thuis een écht pistool te halen. Een ogenblik later kwam hij binnen met de grootste revolver die ik ooit (in het echt) heb gezien. Of ik er even mee mag schieten? Túúrlijk! Kom maar mee naar achteren, doen we even de deur open, hier heb je de revolver, zo even een kogel erin en schieten maar.
BOEM! Met piepende oren en met een voldaan gevoel – die je dus niet krijgt van een .22 – gaf ik hem door aan de ook niet zo nuchtere Erik. BOEM! Lachend wilden we weer naar binnen gaan, toen Kelly aan kwam zetten met zijn jachtgeweer. Probeer dit eens, jongens. Wij dus weer naar buiten en met hetzelfde gemak mochten we schieten met een jachtgeweer. BAM! BAM! Lachen, gieren, brullen!
Er zijn nog meer voorvallen geweest (waaronder een stomdronken jongedame die ons probeerde nog dronkener te krijgen met Captain Morgan rum en verschillende incidenten aan de pooltafel) maar we houden het hierbij. Bedankt Kelly, voor je grenzeloze gezelligheid en het awesome feest – en de gratis overnachting :)

Er werd de volgende dag weer gefietst (zonder noemenswaardige kater gelukkig) en we probeerden Jackson te bereiken in nog altijd hoogst onstabiel weer. Na een paar miezerige buitjes kwamen we aan in dit zwaar toeristische stadje, en nadat we onze boodschappen hadden gedaan gingen we snel naar het dichtstbijzijnde RV park. Het begon nu harder te regenen dus we haastten ons naar de receptie, waar de dame achter de balie ons doodleuk vertelde dat wij niet welkom waren met ons tentje. Verdomme. Er bleken geen andere campings in de stad te zijn (lekker een paar keer in de regen van het kastje naar de muur gestuurd, dat dan weer wel) dus we zochten het op een gegeven moment maar buiten de stad. Doorweekt, moe en koud besloten we bijna om maar een motelletje te pakken, totdat wij de prijs hoorden – $ 130,- p.p. per nacht. Vanwege Memorial Day, zei de onverbiddelijke medewerkster. Kapot en radeloos zaten we buiten een sigaretje te roken, toen de sherrif aan kwam rijden. Misschien weet hij wat? De beste man – hij stelde zich voor als Dave – nam het al snel als persoonlijke queeste op om ons een goede slaapplek te verzorgen. Al snel stuurde – nee, escorteerde hij ons – naar de Missie direct in het centrum. Daar konden we gratis overnachten tussen de daklozen. Super! Lekker warm, prima douche en gratis eten (wat we dan weer net gemist hadden, maar goed). Bedankt, Dave!
De volgende dag zijn we maar naar de dichtstbijzijnde KOA gegaan (15 mijl terug op de route) en daar lekker in ons tentje kou geleden. Onze reservering voor het raften hadden we maar snel weer ingetrokken vanwege het winterse weer (het was rond het vriespunt en er viel de hele ochtend natte sneeuw) en vanwege het ontbreken van een wasmachine op de camping zijn we maar uit ellende met onze plastic tas vol vuile was langs de kant van de weg gaan staan.
Maar wie kwam daar wederom als reddende engel? Dave! Samen met zijn vrouw had hij zich blijkbaar over ons ontfermd en ze kwamen aan met warme soep, een brood en appelgebak. Wat een schatten! Wij vertelden over onze plannen en zonder omwegen werden we meegenomen naar hun huis, een eindje verderop. De was werd in de wasmachine gegooid en we konden het eten aldaar in een warm huis nuttigen. De hond (getraind op het detecteren van drugs) bleef vreemd genoeg netjes naast ons zitten.
Na de heerlijke maaltijd werd ons gevraagd wat we wilden doen. Of we lekker een biertje wilden doen in de wereldberoemde Cowboybar en daarna een filmpje wilden pakken? Natuurlijk! Dave moest werken die avond maar hij zou ons na de film gewoon oppikken. Wij dus met zijn vrouw Jill naar de kroeg, een lekker biertje genuttigd en daarna weer met z’n tweeën op pad om te eten en een filmpje te pakken. (Het werd trouwens The Avengers; een prima filmpje.) Heerlijk uitgerust en voldaan kwamen we de bioscoop uit en als geroepen kwam Dave aanrijden in zijn politiewagen. Een aantal mensen keek ons vreemd na toen wij doodgemoedereerd en joviaal de wagen van de sherrif instapten en wegreden. Bij hem thuis kregen we zelfs nog een biertje uit het vat aangeboden en praatten we nog lang na over van alles en nog wat. Na twaalven werden we – compleet voldaan – ook nog eens teruggebracht naar de camping. Kijk, zoveel gastvrijheid krijg je niet elke dag voorgeschoteld. Ontzettend bedankt, Dave en Jill! Zoiets vergeten we nooit meer. (OK, dit was dan geen hillbilly-verhaal, maar ik kon dit jullie lezers niet onthouden.)

De volgende avonturen zullen zich afspelen in Yellowstone National Park, een van de vooraf gemarkeerde hoogtepunten van onze reis. Kan dit park de hooggespannen verwachtingen waarmaken? Overleven wij de beren? Moeten wij nog fietsen voor ons leven, achterna gezeten door een kudde bloeddorstige buffels? U leest het in het volgende verhaal! (Of op Facebook.)

Groetjes,
Remko

Showcase – Zion National Park