Na zoveel regen zou er dan toch echt zonneschijn moeten komen of niet? Het gezegde bleek te kloppen maar het werd er niet bepaald makkelijker op.

Nadat we aankwamen op de KOA camping en een uiterst gezonde maaltijd hadden klaargemaakt (peen, aardappelen en kalkoenburgers, absoluut het goedkoopste wat er tussen alle organische rommel te krijgen was), zijn we gelijk de eerder genoemde jacuzzi ingedoken. Hemels was het, zo hemels dat we zelfs gedwongen waren om af te koelen in het zwembad. Na een uur hebben we onszelf getrakteerd op een liter heerlijke sportdrank. We hebben het geweten, of eigenlijk, we weten het niet meer. Toen we wakker werden de volgende ochtend bleek de hydraterende werking uiterst mee te vallen in elk geval.

De zon brak door, voor het eerst sinds de eigenlijke fietsvakantie zagen we stralend blauwe lucht! Helaas voor korte duur… De hele dag was een afwisseling tussen lekker zonnig, grauwe wolken en vlagen van motregen. De was hebben we denk ik wel vijf keer opgehangen en weer haastig naar binnen gebracht. Ondertussen waren we te gaar om wéér naar die achterlijk dure Organic Deli te gaan onder aan de heuvel, dus besloten we om de dag door te brengen op chicken pie’s van $1.59. Ze waren nog best te eten na een minuut of zes in de magnetron. ‘s Avonds hebben we de noodmaaltijd aangebroken; noodles met een soort tonijn-emulsie. De campingstaff had zoveel medelijden met ons en nadat we erop gewezen werden dat we nog moesten betalen (wéér vergeten!) kregen we zowaar een gratis cabin aangeboden! Al met al een prima dagje met onbeperkt wi-fi en lekker boekjes lezen.

De volgende dag weer fietsen, gezien de toch nog wisselvallige voorspelling, de heuvels en het gebrek aan plaatsen (en dus supermarkten) langs de kust kozen we voor de route langs de freeway 101, door de vallei. De route leidde langs aardbeienvelden en typische Amerikaanse boerenbedrijfjes (vol Mexicanen en borden NO TRESPASSING dus) en langs een fruitstalletje waar we heerlijk aardbeien, sinaasappels en voor het eerst echt goed (zuurdesem-) brood hebben geproefd. Toen begon de vallei pas echt, de meeste valleien zijn heerlijk vlak. Ook deze. U begrijpt het al: de route liep niet door, maar langs de vallei. Precies daar waar net de heuvels beginnen dus. Telkens korte klimmetjes en afdalingen dus. Ondertussen was de zon echt doorgebroken en werd het meteen bloedheet. Na een paar uur had ik me wel bedacht dat we ons moesten insmeren, maar omdat de zonnebrand nog diep in de tassen was verstopt maar niet gedaan. Even het eerste laagje eraf kon toch geen kwaad?

Het zonnetje was erg motiverend en een half uur voor zonsondergang besloten we om naar een boerderij te fietsen midden in een enorme akker, die had het vast goed voor elkaar en kon voor ons koken en een bedje klaarzetten. Helaas. We kregen een halfbezopen Mexicaan en zijn negenjarige dochter die onze vraag vertolkte en beantwoordde met ‘No!’. De volgende boer, ook Mexicaan en direct aan de weg dit keer, die kwam net aanrijden, maar besloot ons te negeren. Daarna troffen we een aardige Amerikaanse jongen maar ook daar waren we uiteindelijk niet welkom. Hij wees ons wel een RV park net om de hoek en daar waren we, bij uitzondering, wel welkom. De teller stond op 129 kilometer en de brandende zon was net onder, met een biertje en weer een gezonde maaltijd gingen we heerlijk slapen.

Toen we de volgende dag wakker werden waren we zo rood als een door een pick-up truck aangereden Indiaan. Behoorlijk rood dus. Driedubbel smeren maar en gaan. Het ging op zich prima, maar toen de zon rond het middaguur echt doorkwam had vooral ik echt last van m’n verbrande arm. Nog meer smeren, maar paar uur later besloten we naar een camping te vragen bij een 2e-hands-zooi-winkel. De eigenaar Mike, ook een fietser, vertelde dat er geen camping was die we konden bereiken die dag en bood zijn tuin aan. Daar aangekomen heb ik gelijk m’n trui aangedaan (om m’n armen te bedekken) en ben in de schaduw gaan zitten. Zelfs in de schaduw van de namiddag heb ik nog net weten te voorkomen dat m’n toen wel ontblote benen verbrandden! Zoveel zon was ook weer niet wat we wilden! ‘s Avonds kwam zijn vrouw Mickey (ha!) erbij en moesten we ons vermaken met zijn Bill Cosby platencollectie.

De kust was ons doel voor de dag erna, Mike had de route uitgestippeld voor ons. Precies op de helft trokken we de zon weer niet meer en besloten een paar uur te internetten in een Starbucks. De route zou vervolgen, aldus Mike, met een klim van drie kilometer naar 300 meter hoogte en dan één lange afdaling naar de kust. Hij had helemaal gelijk, even flink zweten dus en daar was de kust weer. Na een ruime zes seconden op de state park camping was de zon achter de bewolking verdwenen en werd het koud. De avond hebben we doorgebracht met onze vriend Canadian Mist en Papa Roach. Niet de band, maar een zestigjarige gast die zo werd genoemd en die onderweg was naar Florida, uiteraard per fiets.

Hij vertelde ronduit over zijn leven, zo was hij ongeveer overal wel geweest (niet Antartica want de boot was net voor hij zou gaan gezonken). Afrika had ‘ie te voet gedaan, toen ‘ie werd aangevallen door een aap van 100 kilo hoefde hij maar te geeuwen en de aap droop af. In Laos – terwijl hij de liefde met zijn vriendin aan het bedrijven was – werd ‘ie opgepakt door het leger en beschuldigd van spionage voor de USA. Na kilometers voorop door een mijnenveld te hebben gelopen naar een legerkamp en een ondervraging, kwam de kolonel en rookten ze samen een enorme joint en mocht ‘ie weer gaan. In Nigeria dan! Oók daar werd ‘ie opgepakt voor spionage, dit keer voor Israël. Hij werd veroordeeld tot de doodstraf, en die zou de volgende dag volgen. Geen getreuzel. Hij besloot wijselijk te ontsnappen. Na wat gewrik en gedoe kwam de eerste tralie los… daarna volgde de tweede. Uiteindelijk kon ‘ie op de binnenplaats geraken en door pure mazzel werd ie niet opgemerkt bij het klimmen over een paar omheiningen. Verdomd! Hij was z’n paspoort vergeten en dat had ‘ie toch echt nodig, dat lag natuurlijk nog in de gevangenis, maar niks aan de hand, hij besloot terug te gaan. Weer de omheiningen over, de gevangenis in, naar het kantoor van de directeur, paspoort pakken en voor de 2e keer die avond ontsnappen. Vervolgens jatte ‘ie een boot en vluchtte zo naar Kameroen. Op mijn vraag waarom hij z’n paspoort nodig had om een boot te jatten had hij zo snel geen antwoord, maar de verhalen bleven komen de hele avond. We hebben ons erg vermaakt en er zal best een kern van waarheid in hebben gezeten.

De dag erna weer een rustdagje. Papa Roach had ons al verteld over een kerel op een trike met z’n dochter op z’n nek, en verdomd we waren amper wakker of er kwam een trike aangereden. Z’n (negenjarige) dochter zat gewoon in een soort aanhanger met eigen trappers, maar goed, er zat een kern van waarheid in. Hij was net als Papa Roach onderweg naar Florida, zie zighome.net. De dag bleef grauw tot het eind van de middag toen de zon zich nog net even liet zien, met z’n vieren hebben we de dag afgesloten rond het kampvuur en ervaringen uitgewisseld.

Zon en heuvels kenmerkten de weg naar Lompoc. Niet vaak hebben we zoveel gefietst én zoveel geklommen op één dag, in de brandende zon bleven de heuvels maar komen. In de laagste versnelling en verstand op nul waren ze wel te behappen maar na 122 kilometer en maar liefst 750 hoogtemeters waren we blij om weer in een lekkere Chef’s Special van de Burger King te mogen happen, en nog blijer dat we net voor zonsondergang een state park konden vinden niet veel verderop. En ook daar stond weer een vakantiefietser op ons te wachten!

Wellicht dat Remko hem in het volgende verhaal wil afzeiken, want zo langzamerhand werden we het een beetje zat dat we overal vakantiefietsers aantroffen.

Knuffie, Erik