Jawel! Na alle beproevingen in Joshua Tree en de Mojavewoestijn konden wij eindelijk onze welverdiende rust pakken. En waar konden wij dat beter doen dan in de leipste stad ter wereld? Inderdaad…

Nadat we onze spullen in het retegoedkope tweekamerappartementje bij Arizona Charlie’s gedropt hadden (vrijwel even goedkoop als de camping – als we die betaald hadden tenminste), zijn we ons voordeel gaan uitbreiden in het casino. Met de nodige ervaring op zak (herinnert u zich Australië nog?) zijn wij rond gaan kijken tussen de videopokermachines, waar heldere lichtjes en aantrekkelijke geluidjes de boventoon voeren. Het is even wennen – er staan in zo’n casino honderden van dat soort machines – maar aangezien wij snel konden wennen aan de maar al te bekende deuntjes (Sabec en Thomas weten welke) zijn wij niet gillend naar buiten gerend. Iets wat elk ander normaal denkend mens al snel zou doen.
De strategieën houden we even voor ons, maar een paar uur later bleek Eriks investering een ruime winst te hebben opgeleverd. Stoppen dus, en wegwezen. Snel een hapje eten (onbeperkt voor $ 10 en keuze uit vijf miljoen keukens) en weg van dat gekkenhuis.

De volgende dag zochten we het échte werk op: de Las Vegas Strip. Op de Strip bevinden zich vrijwel alle bekende casino’s: Caesar’s Palace, The Mirage, Circus Circus, The Venetian, The Bellagio en ga zo maar door. Het houdt niet op, de een is nog gekker dan de ander. Waar aan de ene kant van de straat nog de welbekende Eiffeltoren staat (op schaal gelukkig) staat aan de andere kant de Campanile van Venetië. Verderop kun je genieten van Manhattan (ook niet zo groot als het origineel) en van de Grote Piramide inclusief Sphinx (met neus deze keer). Leuk. Maar waar het hier vooral om gaat is gokken. Gokken gokken gokken. Eindeloze rijen pokermachines, enorme verzamelingen Blackjack- en Texas Hold ’em-tafels, overal vertier, overal verleiding. We hebben ons sterk gehouden.
We zijn begonnen in de Stratosphere Tower, de wereldberoemde observatietoren waar je een grandioos uitzicht hebt over de stad. Het begon net te schemeren dus we konden naar hartenlust foto’s maken. De verleiding om de Free Fall te doen hebben we ook weerstaan (gek he?); we moesten snel weer verder, de stad in.
Via The Bellagio kwamen we terecht bij The Venetian, en dat was al meteen een bijzonder vreemde ervaring. Op de eerste verdieping hadden ze dus gewoon de welbekende Venetiaanse grachten nagebouwd, met een helderblauw geverfd plafond beschenen met zonlichtlampen zodat het net leek alsof we overdags buiten waren. Verbazingwekkend. Het San Marcoplein was hier ook in het klein nagemaakt, volgeprakt met restaurantjes en schreeuwend dure atelierzaakjes. Niks gekocht, alleen in een moordend tempo foto’s gemaakt om alle gekkigheid proberen vast te leggen.
Via Paris door naar Circus Circus (met achterin een overdekte achtbaan), naar Manhattan (met vooraan een open achtbaan), door Excalibur (sprookjeskasteel) naar Luxor en weer terug via MGM Grand – waar het restaurant compleet in junglesferen was gemaakt. Echt, wat een rare stad. Wat een idiote ervaring. De foto’s zeggen genoeg hoop ik. Woorden schieten in elk geval tekort.

We hebben daarna snel het contrast opgezocht; een autootje gehuurd en naar Death Valley gereden. Heerlijk, die stilte. De weidse landschappen, vrijwel niemand in de buurt en al helemaal geen neonreclame en gokautomaten. Alleen maar zand, steen en een verdwaalde coyote. We zijn hier ook lekker bijgekomen. Flink rondgereden, foto’s gemaakt van stokoude spookstadjes en met een enorme omweg – rond Nellis Air Force Base – weer terug naar Vegas. Onderweg kwamen we nog de Extraterrestial Highway tegen, met in het plaatsje Rachel de Little A’le’inn; een klein barretje die wereldberoemd is onder de UFO-geïnteresseerden. Vlakbij is namelijk Area 51, en daar schijnen nogal vreemde dingen gebeurd te zijn. De bar was dus volledig ingericht met ‘buitenaardse’ attributen. De jongeman achter de bar bleek bij navragen echter geen ‘believer’ te zijn – hij had in zijn leven vlakbij de basis nog nooit een UFO gezien en al helemaal geen aliens – maar de muren vol foto’s, krantenberichten en ander ‘bewijs’ vertelden een ander verhaal. Ach, wie zal het zeggen? Ik vond het in elk geval erg leuk om toch hier even een biertje gedronken te hebben, en een paar fijne gesprekken gehad te hebben over dit onderwerp.

Nadat we terug waren en de auto hadden ingeleverd kwam het weer aan op ouderwets fietsen. Via de Hooverdam kwamen we aan in Arizona (waar ook zowat meteen de vluchtstrook ophield zodat we op een tweebaanssnelweg moesten fietsen, maar dat even daargelaten) en op een gegeven moment stopten we bij een tentje langs de snelweg die zich ‘The Last Stop’ noemde. Even op ons gemak kijken voor water en brood. Dat gemak was nog lastig daar; er werd gelijk bij binnenkomst gevraagd wat we wilden hebben en omdat ze geen brood verkochten hadden we daar blijkbaar niks te zoeken. Zo werden we in ieder geval bekeken. Naast de winkel was een lunchroom – thuis van de Wereldberoemde Last Stop Burger volgens een halfvergaan bord – dus wij weer op ons gemakje gaan zitten en kijken op de menukaart, aangegeven door een ongeduldige serveerster. Wat vooral bij Erik kwaad bloed zette.
‘Weet u het al, meneer?’
‘Nee, ik wil eerst even kijken.’
‘Maar er zijn maar drie keuzes op de kaart!’
‘Ik wil even kijken.’
‘Maar zo moeilijk is het toch niet? Er staan maar drie dingen!’
‘Ga nou weg!’
Dat was geen goede start, en Erik en de serveerster hebben elkaar nog voor dingen uitgemaakt die we hier maar even niet vermelden. We hadden vanwege de hoge prijs (en de onbeleefde serveerster natuurlijk) niks besteld, alleen cola, en dat moesten we aan de bar opdrinken. Een collega vulde ons nog gratis bij, en terwijl wij daar zaten te mokken begon het toch nog op te klaren met de serveerster. Het bleek uiteindelijk nog een aardige vrouw te zijn ook (alleen zo ongeduldig als een opgejaagde muis) en we kregen gratis en voor niks een brood uit de keuken aangereikt toen we vertelden dat we alleen brood nodig hadden. En de cola was ook nog eens gratis! The Last Stop. Wat een rare tent…
Snel weer verder op de smalle snelweg, en bij het plaatsje Kingman kwamen we weer uit op Route 66. Deze stad had de gloriedagen nog vers in het geheugen en had dit ook redelijk onderhouden (in tegenstelling tot het eerdergenoemde Amboy) dus dat was leuk om doorheen te fietsen. Er was een KOA dus dat was weer gratis internetten en bubbelen. Heerlijk zo.
Na een paar dagen verder peddelen kwamen we aan in het volgende Nationale Park; Grand Canyon. Snel weer ‘t tentje opgezet en spoeden naar de gratis pendelbus die ons naar een mooi plekje zou brengen, net op tijd voor de zonsondergang. Hier is het oppassen dat ik niet in clichés verval hier, want zeggen dat het onbeschrijflijk mooi is, dat je het gezien moet hebben om het te geloven etc. is al zo vaak gezegd. Gaan we niet doen.
Stelt u zich maar eens voor; je staat in een vallei te kijken die ruim anderhalve kilometer diep is. Daarin passen dus tien Nationale Nederlandengebouwen op elkaar en nóg kijk je eroverheen. Vrij groot dus. En je kunt op een heldere dag ook nog eens meer dan 300 km ver kijken. Ook hier zeggen foto’s meer dan woorden. *vermijdt clichés amper* Snel door dus.
Op de camping kwamen we weer een aantal vakantiefietsers tegen (what else is new?) maar één groep viel wel op; Team Awesome. Awesome! Ook zij fietsen van kust naar kust, maar deze drie mensen hebben een aantal opmerkelijke keuzes gemaakt; naast een vakantievoorraad wiet (van drie maanden!) hadden ze ook nog eens het gebruik om vóór het fietsen wat lekkers te roken (of te eten in vorm van spacecake als roken geen optie was) zodat ze lekker stoned heel de dag konden fietsen. Lolwut? Nu zijn wij nogal vrij in onze opvattingen en vooral geen voorbeeldige vakantiefietsers, maar hierdoor waren zelfs wij geschokt. Dat doe je dan toch op zijn minst ná het fietsen? En dan met zo’n voorraad dwars door een land als de Verenigde Staten fietsen… Al goed. Aardige mensen, het ga ze goed. Het is maar te hopen dat ze niet aangehouden worden.

Wij weer op pad. Met 7000 voet (ruim 2 km) boven zeeniveau was het wachten op een dijk van een afdaling, en die kregen we. Meer dan eens. Dat schoot aardig op naar het volgende dorp Page, alweer het laatste plaatsje in Arizona. Naast het beroemde Horseshoe Bend wachtte hier nog een andere attractie; Antelope Canyon, een rotsformatie die door jarenlange flash floods is uitgesneden tot een diepe gang die bijna onwerelds aandoet. Je betaalt je er blauw voor om het te bezoeken (want het ligt in Navajo-indianengebied ofzo) maar je krijgt er wel wat voor terug. Dat was een welbesteed ochtendje, ook al was het toen bewolkt, waardoor wij niet mochten genieten van de zonnestralen die zo mooi de canyon kunnen binnenvallen. Binnenkort komen er mooie fotootjes online, maar mocht u niet kunnen wachten dan kunt u dit altijd googlen. Er staat genoeg van online.

Binnenkort dus exit Arizona, en gaan wij Utah binnen. Utah, waar naast het overdonderende natuurschoon meer mensen wonen die in de sprookjes van Joseph Smith geloven dan waar ook in de Verenigde Staten (en dus ter wereld), dus dat kan leuk worden. Nieuwe beproevingen dus…
Tot de volgende keer!

Groetjes,
Remko

Fietsen over The Strip

Showcase #1 – Desert Views

Showcase #2 – USA

Binnenkort Grand Canyon en Antelope Canyon!