Het heeft even geduurd, maar er is nu eindelijk bericht uit de States. Kort gezegd: We zijn er.
Lang gezegd: Het was me het avontuurtje wel. Na familie en vriendinnen op Schiphol uitgezwaaid te hebben konden we, eenmaal geïnstalleerd in de o zo comfortabele economy-vliegtuigstoeltjes, beginnen met drinken.

Het mag gezegd worden dat deze traditie een van de hoogtepunten is van een vakantie. Gratis drinken, heerlijk! De biertjes en whiskycolaatjes konden door de immer goedlachse stewardessen amper worden aangesleept. Ging gewoon goed.
Toen we dus niet helemaal nuchter aankwamen op San Francisco Airport hadden we eigenlijk niet echt veel zin om te fietsen, maar we wilden onze belofte nakomen: voor acht uur ‘s avonds op de stoep staan bij Peter en Petra in Novato. Geen probleem, zo dachten we. Tachtig kilometer fietsen, lekker weer, ruim op tijd (we stonden om 2 uur al buiten de luchthaven)… maar echt lekker ging het toch niet.

We hadden vooral last van een paar inschattingsfoutjes;
– Er zijn hier in San Francisco relatief veel fietspaden, maar naast het compleet ontbreken van bewegwijzering willen deze fietspaden ook zomaar ophouden. Met een hek. Of een enorme stoeprand. Het was vaak beter om op de autoweg te fietsen – automobilisten kijken hier goed uit – dan op de daarvoor bestemde fietspaden.
– We kwamen vanaf het vliegveld direct op een zevenbaanssnelweg terecht. Overal auto’s enzo. Een mooie reden tot paniek. Dit kwam later nog vaker voor, zodat we best wat tijd kwijtwaren om alternatieven te vinden. We zijn er wel beter in geworden.
– Ze hebben hier een soort van stoplichtenfetish. Ik heb in mijn leven niet zoveel in één dag voor stoplichten gestaan. En door rood rijden (‘het is gewoon groen’) zit er hier niet echt in.
– Ik dacht dat we rond acht uur nog wel een beetje in de schemering zouden rijden, maar om zes uur is het hier dus gewoon donker. Dat was dus nog even lastig, zeker met de bovenstaande punten in het achterhoofd.

Het ging op zich nog een tijdje goed, maar op een gegeven moment was daar de onvermijdelijke verkeerde afslag (zie route), zodat we – met de moed in de schoenen en compleet bekaf – vanaf een parkeerplaatsje naast de San Quentin-gevangenis Peter maar hebben gebeld om ons op te pikken. Hij heeft speciaal nog twee keer voor ons gereden (er gaan géén twee ligfietsen in een Saturn, hebben wij snel geconcludeerd) en bij aankomst had Petra een heerlijke stomende lasagne voor ons klaarstaan, dus wij konden dankbaar en voldaan nog voor tien uur ‘s avonds, na 25 uur wakker te zijn geweest, instorten op ons matje.
Blijkbaar hadden we toch iets te hoog ingezet. Lesje voor de volgende keer.

Al met al was het een erg mooie fietsdag. We zijn dwars door San Francisco gefietst, over de steile heuveltjes met de wereldberoemde trammetjes, langs de brede kade met honderden viskraampjes, standjes en andere toeristische zaakjes, over de machtige Golden Gate Bridge zo naar de pittoreske noordelijke buitenwijken. Vooral de Golden Gate Bridge was, letterlijk en figuurlijk, een hoogtepuntje; met bijna 70 meter hoogte en meer dan 2,7 kilometer lengte was deze brug een schitterende ervaring om te fietsen.

Misschien blijven we na vandaag nog een dagje hangen bij Petra en Peter. Er is gesproken over een barbecue namelijk. Erg gezellig! Na morgen huren we een auto en gaan we naar Yosemite en Sequoia National Park. Het is daar nog koud, dus we zullen Petra en Peter lief aankijken of ze een paar dekentjes overhebben.
Daarna gaan we maar eens beginnen met onze eerste etappe; de weg naar Los Angeles. Als alles volgens plan verloopt zullen we daar eind deze maand aankomen. We houden jullie op de hoogte!