Geen betere manier om een ligfietsvakantie te beginnen door een auto te huren en er honderden kilometers mee door het binnenland te cruisen, toch? Lekker alle spullen achterin, zonnebrilletje op, landkaartje bij de hand en hop, naar een paar van de mooiste plekken van de Verenigde Staten.

Eerst naar Yosemite National Park. Dit afgelegen berggebied ligt op zo’n 400 kilometer ten oosten van San Francisco, en was een stuk makkelijker aan te rijden toen we de In & Out Burger tegenkwamen. (Dit was trouwens de eerste stop van velen die zullen volgen; elke grote hamburgerketen zal eens een bezoekje krijgen van ons. Zie het als een zijmissie.) Met een lekker dik hamburgertje achter de kiezen, een volle beker cola (to go natuurlijk) en met de classic rock op de radio reden wij vol goede moed de bergen in.
Ik zeg het maar meteen; wat is Yosemite schandalig mooi! Onderweg naar de camping moesten we toch echt een paar keer stoppen om foto’s te maken. Ruige bergketens, frisse watervallen, besneeuwde toppen, noem maar op. Snel wat foto’s gemaakt en op naar de park ranger om onze camping te boeken. Daar aangekomen bleek alles wat minder rooskleurig; op de parkeerplaatsen lag op een aantal plekken nog sneeuw en de ranger waarschuwde ons met klem om ons eten toch vooral veilig op te bergen want ‘the bears are awake!’
Nu zijn Amerikanen wat dramatisch aangelegd (hierover wordt ongetwijfeld later nog eens een hele column aan gewijd) want ook al had de beste man natuurlijk een punt, we hebben geen beer gezien. Alleen maar foto’s van compleet vernielde auto’s als waarschuwing. Leuk hoor.
De sneeuw was een voorbode voor de koude nachten, maar hiervoor hadden we al voorbereidingen getroffen. De thermokleding en de van Petra en Peter meegekregen dekens waren absoluut geen overbodige luxe, kunnen we gerust zeggen. Ook hebben we zo snel mogelijk nadat we de tent hadden opgezet een kampvuurtje gemaakt en – hoe kan het ook anders – onszelf een whiskycolaatje (Canadian Mist – $14 per halve gallon) ingeschonken. Een mens moet toch warm blijven.

Na een steenkoude maar warm doorgebrachte nacht konden we de volgende dag opgewekt en fris beginnen aan de wandeling naar Vernal Falls, de dichtstbijzijnde watervallen in het park. De koude teentjes werden al snel weer warm tijdens deze vier uur durende wandeling. Natuurlijk werd er nog even ‘ge-Indianajonesed’ (klauteren naar plekken waar men eigenlijk niet gaan kan) en zo kwamen we uiteindelijk vlakbij de bijna honderd meter hoge waterval uit. Uiteraard even een paar fotootjes gemaakt en daarna weer terug zodat we nog net op tijd de Yosemite Falls konden meepikken aan de andere kant van de vallei. En – u raadt het al –  na terugkomst weer een whiskycolaatje en een kampvuurtje. Je kunt slechter treffen.

Zaterdag  gingen we op weg naar Sequoia National Park. Via Fresno. Wie wel eens de documentaire van Louis Theroux heeft gezien (hier de docu) zou met een ruime boog rond dit godvergeten oord rijden. Wij dus niet, wij gingen lunchen bij de Jack in the Box. Wederom genietend van een calorieënbom met patat konden we ouderwets mensen gaan zitten afkraken. En misschien geen betere plek op Aarde om dat te doen dan in Fresno. Ik heb welgeteld twee (!) normale mensen gezien, de rest was dik, lelijk, kreupel of gewoon vergaan van de crystal meth – of een combinatie van dezen. Heerlijk! Wat een stad…
Dus snel weer verder, voordat de misantropie serieuze vormen aan begon te nemen, de weg op naar Sequoia. Jammer genoeg kwamen we er op het laatst achter dat de weg naar het park tot april afgesloten is (en ook niemand die dat ons ook even vertelt…) dus kwamen we terecht in Kings Canyon National Park, een klein nationaal park aan de rand van Sequoia. Ook leuk, ook een paar grote bomen, ook sneeuw (dus koud, dus kampvuur inclusief whiskycola) maar niet het spektakel waar we voor kwamen.

Pas de volgende dag konden we de tocht naar het zuiden ondernemen. De zuidelijke pas bleek wel open dus na een goede drie uur rijden (inclusief verkeerd rijden omdat die k**amerikanen geen behoorlijke bewegwijzering hebben – ook hierover later meer in columnvorm) reden we eindelijk tussen de reuzenbomen.
Ook hier sloeg snel de verwondering toe. Je voelt je ineens een dwerg tussen al die enorme kolossen. Echt torenhoog zijn die sequoias niet, wel omvangrijk. De basisomtrek van een gemiddelde sequoia is al rustig zo’n twintig meter en er zijn nog bredere bomen, zoals General Sherman, die een omtrek heeft van 31 meter. Met zijn tachtig meter hoogte is hij niet de hoogste, maar wel nog altijd erg imposant om te zien. Awesome.
Er restte nog één wandeling; de trail naar Moro Rock. Moro Rock is een uitzichtpunt op een paar kilometer hoogte, leuk voor de mensen (zoals ondergetekende) die niet op hun gemak zijn met grote hoogtes. Na een lichtelijk ongemakkelijke klim naar de top werden we beloond met een van de mooiste uitzichten ooit; de Great Divide – de bergrug die de Amerikaanse rivieren scheidt tussen oost en west. We hebben als malloten foto’s staan maken, waarvan er een paar in de showcase terecht zijn gekomen.

En toen was het maandag. De Canadian Mist was de vorige avond bij het kampvuur opgegaan dus we gingen maar weer eens terug naar Novato om de auto in te leveren. Onderweg kwamen we nog een Burger King tegen dus we bestelden een laatste menuutje (‘mayonnaise on the side, please’) en reden, wederom met een enorme beker cola, richting Petra en Peter. Daar werden we getrakteerd op een zeer welkome maaltijd met voedingsstoffen en vitamines, iets wat nog wel eens ontbrak de voorgaande dagen.

We hebben er erg naar uitgekeken om vandaag te gaan fietsen, maar hebben pech; voor het eerst in lange tijd regent het in Californië… We blijven nog een dagje hangen. Hopelijk is het morgen beter weer (het wordt niet opgegeven maar dat zegt – ook hier – helemaal niks) zodat we dan kunnen beginnen aan onze epische tocht.

Tot spoedig!
Remko

Klikt u gretig voor de eerste showcase:  Yosemite & Sequoia National Parks