De tering! Nog nooit in de geschiedenis van Team Ligfiets hebben wij zó’n slechte start gehad! Regen, regen en nog eens regen! Californië de Sunshine State? Ik dacht het toch even niet!

Zouden we wel of niet gaan? Die vraag speelde een grote rol toen wij terug waren van ons autotripje en wederom een paar dagen logeerden bij Petra en Peter. Nichtjelief en haar man waren bijzonder gastvrij, maar wij wilden onze missie beginnen, ook al waren de vooruitzichten voor de aankomende week dramatisch te noemen. Toch gingen we.
Zoals sommigen van jullie weten is ligfietsen in de regen geen pretje; bij een ‘normale’ fiets kun je nog redelijk de regen uit je gezicht houden door je hoofd gewoon naar beneden te houden. Bij ligfietsen dus niet. Dan krijg je alles in je gezicht. Maar, u kent ons inmiddels, wij zijn eigenwijs, denken dat alles wel goed komt, en gaan gewoon op pad. We hebben het geweten.

Het gezeik begon meteen; wat op Google Maps stond aangegeven als een fietspad in Novato bleek niet te bestaan. Konden we weer terugrijden. Daarna nogmaals. Gelukkig regende het toen nog niet zo hard, dus wij weer vrolijk verder. Het GPS-programmaatje op m’n telefoon gaf een goed alternatief, dus op een gegeven moment schoten we zelfs aardig op. Totdat het harder ging regenen. Petjes wat meer voor de ogen houden en doorfietsen. Toen het echt begon te plenzen hebben we in San Rafael van ellende maar een hotelletje geboekt. Drijfnat, doorweekt en met een pesthumeur van hier tot Jupiter zijn we gaan slapen.

De volgende dag – jawel – regen. En mist. Deze dag bleef het bij de verschillende gradaties van miezer, dus we konden kilometers maken. De Golden Gate was in nevelen gehuld (erg jammer) en het begon zelfs op te klaren toen we de wijk Golden Gate Heights doorfietsten. Toen we aankwamen bij het RV park (een camping speciaal voor Recreational Vehicles – die grote bakken waar gepensioneerden het land mee doortuffen) kregen we te horen dat er geen tenten welkom waren. Nou ja! En dat grasveld daarachter dan? Nee hoor, niks van dat. We mochten wel bellen of Cameron’s een plekje had. Leuke Engelse pub, sinds een paar weken ook een camping op het terrein.
‘Hoe ver is dat dan vanaf hier?’
‘Een half uurtje rijden.’
‘En met de fiets?’
Glazige blik. ‘Ehmm…’
‘Hoeveel mijlen is dat van hier? Tien? Kijk, zo komen we ergens! Dank u wel!’ (true story)
Het bleken trouwens zeventien mijl te zijn. Losers.
Gelukkig konden we bij Cameron’s direct ons tentje opzetten en fish ‘n chips bestellen. En een Heineken drinken. Dat maakte een hoop goed. Cameron’s bleek echt een leuke tent; alles, maar dan ook alles was volbehangen met posters, foto’s, reclames etc. We hebben ons daar ook verwonderd aan de grootste verzameling bierblikjes ter wereld. Hele wanden vol, zoals te zien op bijgaande foto.

De volgende ochtend; regen. Met bakken. Verschrikkelijk. Gaan we nu wel of niet fietsen? Doe maar niet, anders worden we nat. We blijven nog een dagje. Eerst een boodschapje doen in het dorp als het wat minder regent, gaan we liften. Ook daar ging het mis; Amerikanen zijn heel aardig, maar lifters oppikken is niet hun sterkste kant. We konden dus lopen naar de winkel en ja, het ging weer harder regenen. Doorweekt kwamen we terug op de camping. Snel in de pub een plekje voor de open haard bezet en daar de rest van de dag proberen warm te worden.
Dan denk je van alles af te zijn. Na een uurtje of drie warmen bij de haard komt Erik terug van de tent; ‘Gast, het regent zo hard dat er nu een riviertje naast de tent loopt.’ Verdomme. Dit verzin je toch niet? Van Cameron (de eigenaar) mochten we ons tentje opzetten in de nabijgelegen kas. Gelukkig, want net toen we dat hadden gedaan brak de pleuris pas echt uit. Konden we weer opwarmen bij de haard. Houdt het dan nooit op?
Op dit moment was de moraal echt weg. Regen, regen, regen, regen.
En oh ja, we waren de pastasaus vergeten.

Gelukkig klaarde het de volgende dag op. Het was wel verdomde koud, maar met een stevige wind mee was het prima te doen. We kregen er weer zin in! Op naar Santa Cruz! Deze dag werd vooral gekenmerkt door eindeloos klimmen. De Amerikanen zijn net als de Aussies niet te beroerd om hun wegen lekker over heuvels heen te plempen, in plaats van laag (of hoog) te blijven. Ook al ging het niet al te snel, we kregen wel bijna 100 kilometer op de teller. En de camping waar we ‘s avonds aankwamen bleek een jacuzzi te hebben! Kijk, het begint al ergens op te lijken. (Nee, we zijn geen hele week gebleven – jammer genoeg). Nou maar hopen dat de trend doorzet!

Dit was het voorlopig. Erik gaat het volgende verhaaltje schrijven, en we hopen het deze keer sneller online te hebben. Twee en een halve week is voor sommige mensen wat veel ;)

Groetjes,
Remko