De conclusie


Het is er toch nog van gekomen! Onze ontroerende afscheidsverhaaltjes. Klik snel verder…

Remko’s Hometales

Ja… en dan zit je weer in je eigen kikkerlandje. Regen, kou, wind, maar gelukkig nu geen scheerlijnen en tentzeil meer om mij zorgen om te maken; nu is er weer een solide dak boven m’n hoofd, en slaap ik in een bed onder dekens die ik nooit van mijn leven op mijn ligfietsje mee ga nemen.

Het is nu weer een tijdje geleden, dat gekke avontuurtje Down Under. Het ligt desalniettemin nog vers in mijn geheugen dat wij daar stonden op Cairns, niet wetend wat ons allemaal te wachten stond en na een paar dagen jetlag uitgeslapen te hebben maar plichtmatig begonnen met de fietstocht die mijn leven uiteindelijk veranderde.

In het begin heb je eigenlijk nog geen idee hoe ver het wel niet is. Je ziet wel dat je vorderingen op de kaart miniem blijven (de eerste weken waren frustrerend!) maar je kán niet zoveel moois zomaar voorbijfietsen.

Neem Fraser Island. Geen haar op m’n hoofd die eraan denkt dat zomaar voorbij te rijden. En zoveel moois te missen als een avondje drinken in de rimboe (nietwaar Sebas?), een zonsopgang op Indian’s Head en zwemmen in Lake Wabbi.

Of Henk en Jannie in Wurtulla. Je wordt koninklijk ontvangen; het bier staat koud (Henk had speciaal Bavaria gehaald, daar wij liever XXXX Bitter dronken… Sorry Henk) en we konden afkoelen in een heus zwembad in de achtertuin. Voor onze Australische vrienden doodnormaal, maar voor de gemiddelde Randstedeling een ongehoorde luxe. We namen het er dan ook een goede week van. Naast drinken en af en toe wat lekkers roken hebben we van alles beleefd, zoals een rugbywedstrijd bezoeken, Noosa onveilig maken en natuurlijk Pokies spelen. Henk en Jannie, bij deze nogmaals onze zeer hartelijke dank voor jullie gastvrijheid en gezelligheid! We zullen jullie nooit vergeten.

Bij Brisbane kreeg ik eindelijk het gevoel dat we begonnen op te schieten. Dat mocht ook wel na twee maanden. Queensland is gigantisch, dus het was een mijlpaal om New South Wales in te fietsen op die zonnige dag in Tweed Heads. Niet dat het vanaf daar sneller ging hoor. Als je plaatsen als Ballina of Repton tegenkomt (Hey Gary!), of Port Macquarie (Hey Evan!), of Seal Rock (Hey Enorme Golven!), dan fiets je niet zomaar door.

Sydney daarentegen zijn we doorgefietst, maar daar hebben we een paar maanden later toch nog een paar weken van kunnen genieten. Nee, na Sydney besloten we maar een week te blijven op een camping met een bubbelbad. Lekkere toeristen zijn we.

Dat doet me gelijk denken aan de ellende die we met het weer hebben gehad. Stormen, plensbuien catogerie Moesson, het heeft onze tentjes – en vooral onze stokken – niet veel goeds gedaan, en eigenlijk hebben we tot aan Nieuw Zeeland met half verrotte spullen aangemodderd. ‘Ja we gaan die tentjes in het volgende stadje laten repareren’ was één van de meest gebruikte zinnetjes die maanden. En maar elke keer wakkerschrikken als het begon te waaien of te regenen. Helden die we zijn.

Victoria bracht ons ook weer genoeg avontuur. Naast John en Audrey (lekker ontbijtje John!) was daar natuurlijk ook Melbourne en de Great Ocean Road. ‘Nuff said. God wat hebben we jullie lezers dáár mee lastig gevallen! Maar het waren ook twee hoogtepunten (tussen velen) waar we maar geen genoeg van konden krijgen.

En dan South Australia! Narracourte, dat plaatsje met het Adventure Caving (hoog op de lijst Dingen Die Je Niet Moet Doen Met Een Kater) en natuurlijk de vliegen. Die probeer ik overigens maar zo snel mogelijk te vergeten – of in elk geval te ontkennen waar het maar kan – want ook dit deel van Australië was schitterend en weer compleet anders dan we voorheen hadden gezien.

Dan nog een Kerstmis bij Ana dela Cruz (thanks for the wonderful time Ana!) een onvergetelijke busreis (“Rem ik maak je dood!” krijg je dan te horen) en Oud en Nieuw in Sydney. Zoveel anders, zo bizar om mee te maken. Zoiets maak je niet snel meer mee.

Ook nog altijd iets wat me bijblijft was het bezoekje aan Sydneys minder gegoede buurt samen met Sebas. Een aanslag op de portemonnee, doch onvergetelijk!

En ja, Nieuw Zeeland… (God wat vlieg ik erdoorheen, maar het moet; anders wordt het toch echt te lang allemaal). Hoogtepuntjes alom hier; skydiven boven Taupo, de Flying Fox (als Superman door een ravijn heenknallen), wildkamperen aan de voet van Mount Doom, de Noord-Hollandse stalksters Sonja en Mieke (geef het nou maar toe), Franz Josef en Fox Glacier, de zware bergpassen, ook weer teveel om op te noemen.

Ja, het mag gezegd worden dat Nieuw Zeeland de slagroom op de taart was, een mooie ‘afsluiter’ van acht maanden fietsen (en oh zo zwaar!), het is zó mooi daar! Jammer alleen is dat – ook al staat het bekend als fietsland – de voorzieningen om te fietsen erbarmelijk zijn. Geen vluchtstroken en bochtige steile weggetjes maakten de laatste tweeduizend kilometer er niet makkelijker op.

Al goed we hebben het overleefd, en ook al zit er voorlopig geen achtmaandse vakantie in de planning, ik wil dit vaker doen. Het zal neerkomen op weekendjes en misschien verderop in het jaar een weekje, maar volgend jaar komt er – wellicht – een Rondje Nederland. Niks is zeker, ik wil geen fans misleiden, maar wat mij betreft (en als de weergoden meewerken) doen we dit avontuur nog eens dunnetjes over in eigen land.

Voor nu wil ik alle trouwe lezers bedanken die ons maandenlang volgden, het betekent veel voor ons om zo’n medeleven vanaf de andere kant van de wereld te krijgen.

Ook al onze gastvrije vrienden in Australië kan ik niet genoeg dank betuigen. Zij hebben mij overtuigd dat er maar één land Paradijs mag heten. Thanks everybody!

En als laatst; houd deze site in de gaten. Het is niet afgelopen.

Gegroet,

Remko

Thomas geeft zich bloot

Je weet nooit wat je er van kan verwachten, want het is totaal nieuw voor je. Je kan je zo goed mogelijk voorbereiden, maar hoe bereid je je goed voor op acht maanden lang optrekken met drie andere gasten in een vreemd land. Het belangrijkste blijkt nog steeds je instelling te zijn. En die was van ons alle in de juiste richting gesteld. Hierdoor is de reis meer geworden dan ik vooraf had kunnen bedenken, en alle ervaringen opgedaan zijn om nooit meer te vergeten. Daarbij hoort ook de gastvrijheid van de Australiërs, en met name die van Henk en Jannie van Bommel. Het is ook mooi om te zien hoeveel zorgelozer iedereen leeft in dat land, en hoeveel meer respect ze hebben onderling, jong en oud. Deze acht maanden hebben mij daarom meer opgeleverd dan alleen blonde lokken en was iedere dollar en minuut waard. Is de schok om thuis te zijn dan groot? Begint de heimwee naar ‘down under’ te groeien? Eigenlijk niet. En dat kan ook niet als je ziet hoe je al op Schiphol wordt ontvangen door familie en vrienden, en hoe er vervolgens een welkomstfeest wordt gegeven waardoor alles snel weer vertrouwd aanvoelt. Nee, het voelt goed om weer in Nederland te zijn. Er zijn hier ook weer genoeg nieuwe dingen, maar de reis zal altijd een belangrijke plaats krijgen in mijn leven.

Ik zou tot slot graag iedereen willen bedanken die ons heeft gevolgd en heeft gereageerd op de site. Het is altijd leuk om te horen hoe mensen onze reis mee hebben beleefd.

Ciao,

Thomas

De Kronieken van Sabec

Sabecs kijk op het leven in de wildernis van Australië en Nieuw Zeeland.

Acht maanden fietsen in het buitenland, acht maanden kamperen en overleven aan de andere kant van de wereld, acht maanden niet naar de kapper gaan, acht maanden leven van pindakaas, jam en spaghetti, acht maanden ligfietsvakantie. Als ik nu, een maand terug in Nederland, op die periode terugkijk lijkt het wel of de tijd letterlijk is omgevlogen. Het is bijna niet meer voor te stellen wat voor crazy dingen we allemaal hebben beleefd tijdens de vakantie, juist daarom leek het mij leuk om nog een maal terug te blikken op een paar van de meest bijzondere momenten van de hele reis.

Persoonlijk vond ik het snorkelen in de Great Barrier Reef toch wel een van de meest indrukwekkende momenten van de hele reis. Het feit dat je door het water kon kijken was voor mij al een heel nieuwe ervaring, laat staan al het prachtige koraal wat je kon zien en de vissen die voorbij kwamen zwemmen. Moet wel eerlijk zijn dat de bootreis van ruim een uur nog best een zware was. Je zou denken dat ik als stoere zeeman wel het een en ander aan golfjes gewend zou zijn. Nou, het viel nog vies tegen. Ik weet niet of het door de veertien koppen koffie kwam (voor de duidelijkheid; de koffie was inbegrepen bij de prijs) maar ik was erg blij toen we in rustiger vaarwater terechtkwamen. Maar bij het zien van al het moois waren alle ongemakken in een klap verwenen.

Buiten het snorkelen om kon je op deze dag ook een boottocht maken per schip met een glazen bodem en natuurlijk de waterglijbaan die je direct vanaf het schip het koraal in loodste verdient ook een eervolle vermelding. Kortom een dag om nooit te vergeten.

We hebben tijdens de acht maanden natuurlijk veel meer indrukwekkende excursies gemaakt en echt de meest fantastische dingen gezien. Ik zal uw geheugen even opfrissen.

* Het Noord-Australische regenwoud
* Peepshow Extra-ordinaire
* Fraser Eiland (door mij al snel omgedoopt tot Henk Fraser eiland)
* The Great Ocean Road
* Sydney, zeker Oud en Nieuw was een van de beste avonden van de vakantie.
* Gigantisch veel roadkill
* The Blue Mountains
* Mijn Mastermind skills
* Pies
* Aboriginals
* Die hard 4
* Fox glacier, een gletsjer beklimmen is ook niet verkeerd.
* Skydiven, nog steeds kan ik me niet voorstellen dat ik dat heb gedaan.

Zo kan ik nog wel drie pagina’s doorgaan, want bijna elke dag bracht wel weer wat bijzonders. Wat dat betreft heeft vooral Australië toch wel een beetje m’n hart gestolen. De hele “no worries-mentaliteit” is iets wat erg bij mij past. Iedereen doet gewoon normaal daar, jong of oud; iedereen behandelt elkaar met respect. Als je pech hebt komen ze je helpen, als je honger hebt geven ze je eten. Mensen die we niet of nauwelijks kenden nodigden ons uit om te blijven slapen, om mee te ontbijten of gewoon een paar dagen op visite te komen. Zo enorm gastvrij. De trouwe lezers kennen ze misschien nog; Gary, Ana, Ken, John & Audrey of Brian. Deze vriendelijke mensen hebben er alles aan gedaan om onze reis zo leuk mogelijk te maken terwijl we hun nog nooit hadden ontmoet. Enorm vriendelijk.

Maar het absolute toppunt van gastvrijheid blijft voor mij nog altijd de week bij Henk en Jannie. Een broer van m’n Oom Paul woont in Australië en die vond het leuk als we langs zouden komen. Ik had Henk nog nooit ontmoet dus ik wist totaal niet wat ik moest verwachten. Misschien één, hooguit twee dagen zouden we daar blijven hadden we onderling besloten. We fietsten op schema en die mocht niet in gevaar komen natuurlijk. En zoveel zin hadden we eigenlijk niet om lang bij een paar vreemden te blijven. Nou ik kan jullie vertellen; dit werd misschien wel de beste week van de hele vakantie. De hele koelkast volgeladen met bier, de BBQ vol met het lekkerste vlees en vis, een zwembad in de tuin, een gigantisch plasmascherm in de huiskamer en de allervriendelijkste mensen die ik ooit had ontmoet, Henk en Jannie. Al deze ingrediënten zorgden voor een van de hoogtepunten van heel ligfietsvakantie 2008. En kunnen jullie best begrijpen dat we daar wat langer dan twee dagen zijn gebeleven.

Ik wil ze ook via deze column nogmaals heel erg bedanken voor alles wat ze voor ons hebben gedaan die week dat we in Wurtulla waren. Natuurlijk een pluim voor iedereen die voor ons klaar heeft gestaan deze acht maanden.

Nu ik er weer een beetje op terugkijk zo, kan ik alleen maar zeggen dat ik enorm blij en misschien wel trots ben op het feit dat we dit gedaan hebben. Zonder een echte planning te hebben en totaal geen weet van wat ons te wachten stond zijn we dit avontuur als groep aangegaan en hebben we toch menig aars gekickt. Hulde!!

Ik wilde tot slot van deze mogelijkheid ook nog even gebruik maken om alle trouwe lezers en bezoekers van de site te bedanken voor alle reacties en opmerkingen. Voor ons was het erg leuk om telkens te lezen wat jullie van onze verhalen en foto´s vonden. Tevens werkte als een motivatie om de site up to date te houden, wat niet altijd even gemakkelijk was midden in de rimboe.

Nogmaals bedankt en tot het volgende avontuur misschien,

Greetz Sabec

P.S. Voor wie benieuwd is wat ik met mijn volgende vakantie ga doen; Een heerlijke week in de Ardennen

Erik

En toen moest ook ik een stukje schrijven. Acht maanden lang heb ik me verborgen gehouden achter mijn camera om maar geen stukje te hoeven schrijven, maar nu komt het er toch nog van. En nog als laatste ook, dus wat valt er nog meer te schrijven?

Allereerst; Australië en Nieuw Zeeland waren geweldig! Eén van mijn dromen is uitgekomen, en hoe… Al sinds jaar en dag staat er op mijn c.v. bij hobby’s: fietsen, reizen en fotografie. Een betere combinatie als de Ligfietsvakantie kan ik mij niet bedenken. Ik weet nog goed hoe ik met Remko op een bankje zat met uitkijk op de Bernisse, maar ook op de Europoort, en we het weer eens hadden over een langere vakantie. Maar waarheen? Ik wou het liefst naar Australië, maar Remko naar Amerika. We hebben een muntje opgegooid… en het werd Amerika! Hoe weet ik niet meer helemaal, maar zoals de oplettende lezer al door had lag de nadruk uiteindelijk toch op Australië.

Erg leuk was het toen Sebas voorzichtig vroeg of hij niet misschien mee kon want hij vond ons zo tof (of woorden van gelijke strekking). Na kort beraad bij de Marckenburgh mocht Sebas uiteraard mee. Niet lang daarna ging dezelfde vlieger op voor Thomas, en was er zowaar niet een duo, maar een kwartet dat zich al liggend door Australië ging voortbewegen. Sebas en Thomas hadden nog amper ervaring met fietsen, laat staan ligfietsen, maar toch besloten ze een Fuego aan te schaffen en ontslag te nemen. Een gewaagde stap. En zij – Remko natuurlijk ook – hebben ruimschoots bewezen dat ze kunnen fietsen. Stiekem ben ik wel een beetje trots dat we met z’n vieren zo’n tyfusend hebben gefietst, dat doe je niet zomaar.

De meeste hoogtepunten van de vakantie zijn hierboven al opgesomd, maar er bovenuit steekt toch wel: Fraser Island, Welkomstcomité Van Bommel, The Great Ocean Road, Sydney Harbour, Skydive, Gletsjer klimmen en overvliegen. Ik kan het alleen maar mijn voorgangers herhalen door iedereen te bedanken hiervoor, met name Henk, Jannie, Pim, Hank en Vicki. Maar ook Gary, Ana, Ken, John, Audrey en Brian wil ik bedanken (ik kan het ook niet doen, want ze kunnen toch geen Nederlands. Maar ik doe het toch!) Niet te vergeten al de mensen die hielpen door een lift te geven, een reservetrapper, gratis bier, een goed gesprek of een verrast gezicht.

De mensen die wel Nederlands spraken wil ik ook nog bedanken. De reacties waren erg leuk en motiverend. En dan vooral Sandra; verantwoordelijk voor 50% van de reacties! De ontvangst op Schiphol was erg tof, ik zou na de eerste vertraging al terug zijn gegaan.

Persoonlijke hoogtepunten waren dingen als Five Mile Creek. Dit was nog in de eerste maand; we hadden brandstof gehaald voor de allesbranders en wat worsten. Omdat er nogal wat afstand tussen de dorpjes was, besloten we te gaan wildkamperen bij Five Mile Creek. Er zou een toilet en bbq zijn. Er was geen bbq. De brandstof bleek nagellakremover te zijn, en de allesbrander bleek toch niet alles te branden. Het gevolg was dus een koude worst in de mond. Op dat moment niet zo leuk misschien, maar achteraf erg vermakelijk. Ook bleek bij Five Mile Creek een vreemd algje in het water te hebben gezetten, zodat ik de volgende avond mijn zojuist geconsumeerde egg-bacon-sausages-pizza eruit gooide, en hier nog enkele dagen overheen moest stappen als ik de tent verliet.

Natuurlijk ging het wildkamperen niet altijd mis, zo hebben we vlak naast het strand geslapen bij Green Hill, en daar de mooiste zonsondergang ooit gezien. Op Fraser Island (hoogtepunt v/d vakantie) hebben we ook prachtige zonsondergangen, maar ook zonsopkomsten gezien. Daarna vaker vroeg opgestaan hiervoor, bijvoorbeeld op de Desert Road, Remko was zo gek om me te vergezellen om 5 uur ‘s ochtends, en maar te hopen of het de moeite waard was. En dat was het, ondanks dat we letterlijk al onze kleren aanhadden vanwege de vrieskou.

Ook was ik zo idioot om op rustdagen vaak toch te gaan fietsen, vaak als doel om foto’s te maken of om met dik 60km/h door het centrum van Brisbane of Sydney te knallen, dat is pas echt een enorme adrenaline kick! Daarna middageten met de boys en weer terug naar de camping. Ook de afdalingen, en met name in Nieuw Zeeland, waren een uitdaging. In het begin waren we nog blij met snelheden van 75km/h, al snel werd de 80 en de 85 aangetikt. Om uiteindelijk bij echt steile heuvels, en te idioot hard meetrappen enkele malen de 92km/h te hebben gehaald. En dan was ik op m’n eerste fiets blij met 42km/h van de Spijkenissebrug af…

Om maar eens samen te vatten; voor mij was het fietsen en de vrijheid hetgeen waar ik het meest van genoot. En dat kan alleen in een land als Australië, waar niemand je gek opkijkt als je op je blote voeten loopt. Waar zelfs de jeugd je groet ‘s avonds. Waar iedereen een praatje met je maakt uit interesse of dronkenschap. Waar mensen je aanmoedigen als je midden op de Harbour Bridge fietst en een file veroorzaakt.

Als laatste wil ik Remko, Sebas en Thomas bedanken. Zonder hun (doorzettingsvermogen) was deze reis niet gelukt en was het stukken minder gezellig dan in m’n eentje. Wellicht niet andersom, maar dat doet er niet toe.

Knuffie,

Erik

Nog wat statistieken ter vermaak: van de 248 dagen in het buitenland hebben we er 112 gefietst waarin we uiteindelijk 7.833km afgelegd hebben (82 dagen/5.713km in Australië en 30dagen/2.120km in Nieuw Zeeland). Dit komt neer op een gemiddelde van 70km per dag. Onze kortste dag was 16 februari toen we door regen slechts 18km hebben afgelegd, gelukkig staat hier 22 februari tegenover, waar we maar liefst 123km hebben gefietst!

In de periode van 10 july t/m 13 maart hebben maar liefst 4.393 unieke bezoekers onze website mogen ontvangen met een ongelovelijke 13.733 bezoeken waarbij ze 50.757 pagina’s opvroegen en gemiddeld 2 minuten en 50 seconden op de website bleven! Hierbij is 18GB dataverkeer 62 verschillende landen ingestuurd.

Vergeet niet onze complete route met alle afstanden te downloaden en uit je hoofd te leren. Voor de echte verzamelaar: kmz.zip met alle losse data (47MB).


8 responses to “De conclusie”

  1. Wat een geweldig avontuur… Ik was al jaloers voordat jullie gingen. Steeds na een update gelezen te hebben werd dit erger, vooral bij het zien van al die mooie foto’s.

    Hoewel ik enorm trots ben op wat jullie hebben gepresteerd en nog steeds jaloers ben op dit verworven levenservaring… Ben ik ontzettend blij dat jullie weer veilig, gezond en extreem knap weer terug in Nederland zijn!!!

    Dikke X

  2. Hallo jongens,

    Ik wil langs deze weg even laten weten dat ik jullie verhalen altijd op de voet ben gevolgt en dat ik het toch echt een hele prestatie vind en dat jullie zeker trots mogen zijn op jullie zelf.
    Dit laatste afsluitverhaal is ook weer prachtig om te lezen (krijg er gewoon kippevel van).
    Hoop dat jullie de volgende avonturen ook op deze site zullen melden, kijk er in ieder geval naar uit.
    Ps: als er nog mooie foto’s zijn die we nog niet kennen, hou ik me aanbevolen, ben gek op de natuur, maar ook de architectuur was super trouwens.
    Verder wens ik jullie veel rust en succes toe en op naar een volgende trip.
    Tot dan

  3. jongens,

    wat een mooie berichten weer
    ik ben blij dat jullie het zo goed hadden
    en benieuwd in hoeverre jullie leven nou veranderd is?
    Jullie refereren er allemaal aan, maar waarin uit het zich van dag tot dag?

    dat hoop ik ooit nog te horen of te lezen

    henk fraser island…schitterend

  4. Nou boys het was me een ervaring. Ik ben blij dat jullie allemaal weer veilig terug zijn gekomen. Als ik terug ben uit Amerika dan wil ik weer ongegèneerd de beest uithangen met jullie allen!

    ciao Amigoes,

    Vinkie

  5. Ik heb het nog een x zitten lezen, ik krijg er bijna tranen van in m’n ogen. GVD wat een mooie tijd, als we een avondje hebben moeten we weer eens bij elkaar komen en even herinneringen ophalen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *