Het is gedaan.
Achtduizend kilometer hebben we per fiets afgelegd. Weer en wind hebben we getrotseerd om de eindbestemming te halen, en ik kan zeggen dat de laatste loodjes zeker het zwaarst waren.

De laatste update bracht u in Haast (in Nieuw Zeeland dus, Meneer Vedder), waar wij wegens weersomstandigheden (lees: regen) een paar dagen vast zaten. Gelukkig brak op een fortuinlijke dag eindelijk de zon door en konden wij de beruchte Haastpas gaan bedwingen.
Zoals de heer Touw al heeft aangegeven in zijn reactie is het een steile bedoening; de eerste vijftig kilometer gingen nog voorspoedig, maar na de ‘Gates of Haast’ gepasseerd te zijn begon het gedonder. Een bijzonder steile klim bracht ons tot 560 meter boven zeeniveau. Gelukkig konden we daarna genieten van een welverdiende afdaling –waarbij Eriks teller boven de 90 km/u noteerde- en een makkelijke intocht in Makarora vanwege (eindelijk!) wind mee. Vlakbij lag een groot meer, waar we naast hebben gekampeerd. Schitterende omgeving! Nee echt, we zeggen het wel vaker, maar het is ook zo.

En daarna Wanaka. Weer regen. Weer een paar dagen vast. Dachten we.
Niks van dat. Ook al voorspelden de weermannen doem en verschrikking voor de komende dagen, we hebben het erop gewaagd omdat ze er wel vaker compleet naast zaten.
En ja hoor, het bleef droog! Hulde voor de Nieuwzeelandse Meteorologische Dienst.
Niet dat het nu allemaal makkelijk ging, want er stond ons een nog grotere uitdaging te wachten; de Lindispas. Met een duizelingwekkende negenhonderdzeventig meter bleek dit de moeder der passen te zijn. Doch, Team Ligfiets liet zich niet kennen en pakte de pas beet. We hebben haar verslonden. En oh ja, met 114 kilometer op de teller aan het eind van de dag was dit ook nog eens een van de langste fietsdagen van de vakantie. Ha!

Okee, de dagen erna deden we heel rustig aan, zulke atleten zijn we nou ook weer niet.
Vanuit Omarama fietsten we naar Lake Pukaki, wat op niet veel meer dan vijftig kilometer lag. Dit meer heeft normaal gesproken een fantastisch uitzicht op Mount Cook maar, u raadt het al, het was bewolkt en het ging regenen, dus van dat hele uitzicht hebben we zeer weinig meegemaakt. En koud dat het was ‘s nachts! Vriespunt! Niet prettig kan ik u vertellen. Denk aan ons als u ‘s nachts nog eens lekker omdraait in uw warme bed. Wij lijden voor uw vermaak.
Bij Lake Tekapo –het volgende meer- was het gelukkig een stuk zonniger en genoten we wederom weer van een grandioos uitzicht. Dat dan weer wel. Wij genieten ook voor uw vermaak.

Vanaf hier was het vrijwel allemaal bergaf, maar de goden hadden nog wat voor ons in petto.Tijdens een van de afdalingen verdween Erik ineens uit zicht. Mensen die deze jongen een beetje kennen weten dat hij elke mogelijkheid tot snelheid met beide handen beetpakt, dus ik wist meteen dat er iets niet in de haak was. Een eindje terug vond ik hem, zonder linkertrapper. Niet gevallen, geen verwondingen, maar wel een nieuw obstakel voor de rest van de reis, want hoe gaat hij nu verder fietsen? Zijn trapperbasis kon er nog wel op, dus met deze handicap konden we naar het eerstvolgende dorp; Geraldine. Aldaar bleek de aardige campingmeneer een reservetrapper te hebben, waarmee Erik de verdere etappes mee kon fietsen. Het was dan geen ‘Eggbeater’ waar je makkelijk in kan klikken (sterker nog, het was een standaard ATB-trappertje) maar dat mocht het geluk niet drukken. Het was toch nog een goede 120 kilometer naar Christchurch…

Onderweg kom je van alles tegen. Niet enkel schapen (die zich altijd een ongeluk schrikken van ons op die fietsen waardoor we vaak van een schapenstampede kunnen genieten), maar ook herten (zelfde verhaal), koeien, geiten en alpaca’s (lama’s, maar dan kleiner en dus schattiger). We hadden onderweg al een paar alpaca’s gezien (en elke keer was het weer feest), maar deze keer kwamen we een heuse alpacaboerderij tegen. En ze hadden er honderden, dus wij gelijk afgestapt en brutaal een kijkje gaan nemen. De vrouw des huizes was zo vriendelijk om ons maar meteen een rondleiding te geven, dus wij waren als kleine kinderen zo blij. De een was nog schattiger dan de ander! Het leukste aan die beesten is –naast het feit dat ze er zo onbenullig uitzien- dat ze erg nieuwsgierig waren naar ons en dus de hele tijd achter ons aanliepen, behalve als je je omdraaide, dan renden ze weer een paar meter achteruit. Fantastisch!
Als jullie nog niks weten voor m’n volgende verjaardag, bij deze!

Daarna was het een lekkere rit met zonneschijn en windmee naar Christchurch. Dat besluit ook ons fietsavontuur. Het Ultieme Eindpunt –verder van huis kan je bijna niet zijn- hebben we eindelijk gehaald. Wat hier in Nieuw Zeeland een achterafje moest worden bleek zich te ontvouwen tot een helse opgave. Bergen, regen, wind, vals plat, te smalle wegen, zandvliegen, meer bergen… zelfs langs de kust onnodig veel klimmen (bouw die weg dan toch gewoon aan zee!!). We hebben er hard aan moeten trekken maar we hebben het toch maar gedaan. Twee landen doorkruist, van de tropen naar een Hollands modderklimaat. Van pittoreske kustlijnen door wereldsteden naar afgelegen Outback, van ongerepte oerbossen naar woeste bergketens. Acht maanden ups en downs, tientallen lekke banden (‘t hoort erbij hè), meerdere knieproblemen, honderden keren tentjes opzetten en weer afbreken, tientallen campings ‘vergeten’ te betalen… maar altijd mogen genieten van adembenemende panorama’s, bijzonder aardige en gastvrije mensen, en natuurlijk kunnen genieten van het werkloze bestaan! (Ja hee!)
We zijn trots op deze prestatie. Het is (voor mij sowieso) een droom die uit is gekomen.

Woensdag vertrekken we. We hebben dus nog een paar dagen om Christchurch eens goed te gaan bekijken, en misschien nog een klein rondje te fietsen -om het af te leren.
Aanstaande donderdag zijn we weer terug in Nederland, en dan kunnen we de rest vertellen. Ja, dacht u nu echt dat we hier alles uitwijdden??
Zet het bier maar koud!

Gegroet, en tot volgende week!
Remko

PS Alle routes zijn nu ook weer bijgewerkt en houd ook na onze terugkomst de website in de gaten voor de laatste post als we weer wat zijn bijgekomen.

New Zealand