Regen. Volgens de Grieken waren het de tranen van verdriet van een moeder wiens dochter om het halfjaar noodgedwongen elders moest wonen. Voor de Kiwi’s en Ozzies komt het altijd zeer gewenst, aangezien hun land vaak te droog is. Voor ons is het de belangrijkste factor om op bepaalde plekken langer te verblijven dan gewenst.

We hebben al eerder gemerkt dat we eigenlijk iets te weinig tijd in Nieuw Zeeland hebben om alles te zien wat we graag zouden willen. We missen hierdoor onder andere de fjorden. Maar goed, in Australië hebben we ook genoeg plaatsen en bezienswaardigheden gemist om nog drie van deze vakanties te vullen. Toch blijft het onvoorspelbare weer een doorn in het oog. Ook al heb ik zelf niet echt problemen meer met rijden in de regen, mijn reisgenoten hebben hier toch iets meer moeite mee. En logisch ook, niet alleen ben je een aardig vangnet voor al het regenwater op zo’n ligfiets (wat niet al te goed kan zijn voor de welzijn van de fietsers), het regenwater zorgt ook voor minder zicht voor al het overige verkeer op de toch al zo smalle wegen die Nieuw Zeeland te bieden heeft. Het wordt er niet veiliger op! En dus zaten wij vast in een plaatsje nota bene genaamd Haast. In dit dorp was gelukkig ook helemaal geen ene donder te beleven. Er was zelfs geen pin-automaat waardoor we niet eens genoeg geld hadden om ons vol te proppen met eten en bier. Wat ze wel voldoende hadden waren zandvliegen. Kleine bijtende kolerebeesten die je geen moment met rust laten. Maar goed, over het vliegenrijk heb ik al eerder mijn mening gegeven. Alle daar genoemde uitspraken gelden ook wel voor deze varianten. Gelukkig hadden ze een TV zodat we ons in ieder geval konden vermaken met films en series. Na drie dagen voor de TV hangen besloten we om het er toch maar op te wagen. Het regende die ochtend nog wel een beetje maar het zou later op de ochtend opklaren. Dus wij wachten onder een afdakje. Na zo’n drie uur wachten regende het nog steeds en besloten wij om maar terug te gaan naar de camping om het de dag erna weer te proberen. Wij plaatsten ons weer voor de TV, uit de regen en kou, wachtten totdat het even droog was zodat we de tenten weer op konden zetten. Toen het een klein uurtje later droog leek te zijn werden we, eenmaal buiten aangekomen, aangenaam verrast met een helder blauwe lucht, een zonnetje, en amper wolken te bekennen. We hadden nu echter al betaald voor de camping en konden niet meer weg. Lichtelijk frustrerend.

Het irritante van ongewenst vastzitten op plekken als Haast, is dat je steeds minder tijd overhoudt voor dingen die wel binnen handbereik liggen. Heel erg veel van deze activiteiten zijn ook beter te doen met goed weer, iets wat wij duidelijk veel te weinig hebben in Nieuw Zeeland. Gelukkig is het niet altijd zo somber als het misschien lijkt. Onze laatste activiteiten, waar we enorm naar uitkeken, hebben wij kunnen volbrengen in prima weer. We hebben namelijk de gletsjers bereikt. En dat is toch een natuurverschijnsel waar je niet overal tegenaan kunt lopen. Er zijn hier twee grote gletsjers; de ‘Franz Josef’ en de ‘Fox’ gletsjer. Beide gletsjers liggen in de bergrug met de twee hoogste bergen van Nieuw Zeeland (hoogste berg steekt ongeveer 3700 meter boven zeeniveau uit), en dit resulteert in een zeer bijzondere omgeving. De eerst genoemde gletsjer zijn we gaan bekijken met een helikoptervlucht (geld moet rollen toch?!). En zodoende stonden we op een zonnige dag methodes te zoeken hoe we konden beslissen wie vooraan mocht zitten tijdens de vlucht. De ‘I call shotgun’ methode bleek niet wenselijk te zijn. Het trekken van de ‘shortest straw’ bleek daarentegen uitermate handig te zijn voor deze situatie. Erik en Remko kwamen als winnaars uit de strijd. Sebas en ik namen genoegen met de achterbank. Maar wat blijkt al onze moeite was onnodig aangezien je met twee man vooraan kon zitten zodat uiteindelijk iedereen een positie in de voorste linie van de helikopter kon bemachtigen. Maar goed, hoe konden wij dat nou weten? We hebben in ieder geval weer wat voorpret gehad, ook belangrijk toch? Enfin, onze eerste helikoptervlucht werd een feit. We hebben zo’n vijfenveertig minuten gevlogen over en rondom de gletsjer. Er was geen wolk te bekennen waardoor we een schitterend uitzicht hadden. Halverwege de vlucht ging echter de deur open van de helikopter en wij waren klaar om hem te verlaten. De sprong uit de helikopter was echter slechts dertig centimeter, maar bracht ons wel op de top van de gletsjer. We hadden hier ongeveer tien minuten om foto’s te maken en te genieten van het uitzicht. Wij vonden het echter nodig om elkaar gelijk te bekogelen met sneeuwballen. Ach, hoe vaak kan je dat nou doen op de top van een gletsjer?? Na deze landing namen Sebas en ik plaats voorin de helikopter. De piloot tracteerde ons nog op een paar manoeuvres waar zelfs Airwolf een puntje aan kan zuigen. Een hele prettige ervaring!

We waren echter nog niet klaar met de gletsjers. Twee dagen later zijn we de gletsjer ook daadwerkelijk opgegaan. In dit geval de Fox gletsjer (de grootste van de twee). Deze gletsjer is sinds een paar jaar weer aan het uitbreiden en groeit met tientallen meters per jaar. De gletsjer is omringd door regenwoud wat het allemaal nog een tikkeltje aparter maakt. Met acht andere mensen en een gids hebben we een paar uur doorgebracht op dit inmens grote ijsgebied. Ook al wordt er iedere ochtend een route gehakt in het ijs, deze verandert constant door het smeltende ijs. Onze gids, een Nieuw Zeelander van onze leeftijd genaamd Luke, was constant bezig om voor ons een loopbare route te hakken over de gletsjer met zijn pikhouweel. Hij moest hiervoor zelf vaak over onhandige stukken ijs lopen om vervolgens voor ons een mooie route te maken. Wel mooi om iemand hard te zien werken voor zijn geld terwijl wij een beetje op het ijs aan het chillen zijn. Het is daarom ook niet raar dat deze Luke enorm gespierde kuiten had (sorry Rogier, ook al zijn jouw kuiten in het verleden vaak bewonderd, wij hebben nu kuiten gezien waar je niet anders dan bewondering voor kan hebben). Genoeg over mannelijke lichaamsdelen. De excursie duurde ruim zeven uur, waarvan we de meeste tijd konden spenderen op het ijs. Het was een hele bizarre ervaring omdat je dan pas beseft hoe groot zo’n gletsjer daadwerkelijk is. Vanuit de helikopter en vanaf de grond lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar zodra je erover heen loopt zie je de inmensiteit pas.

Met nog twee weken te gaan beginnen we aan het einde te komen van onze reis. In de afgelopen zeven en een halve maand zijn we overal geweest wat binnen handbereik lag en hebben we gedaan wat we konden. We hebben veel leuke ontmoetingen gehad en dingen meegemaakt. We hebben moeten vechten om onze tenten overeind te houden (iets dat we met onze nieuwe tenten nu ook al moeten doen). Ik zou graag door willen gaan, maar heb aan de andere kant ook genoeg om naar uit te kijken in het vertrouwde moederland. Nog twee weken genieten van ultieme vrijheid voordat we weer verder kunnen gaan met het leven dat we achterlieten.

Een fijne dag gewenst, en tot snel!

Ciao,
Thomas

Natuurlijk heb ik enkele malen geklikt tijdens de heli-vlucht en de excursie; het resultaat is te zien in de showcase ‘Glacier Country’. Ook zijn er 24 nieuwe headers in elkaar geflantst, dus druk maar vaak op F5.