En toen waren er maar nog drie. Drie mensen die fietsend door Nieuw Zeeland toeren. Drie mensen die iedere kilometer zelf vooruit moeten komen, en die deze kilometers ook bewuster meemaken doordat ze genoeg tijd hebben om de omgeving te bekijken. Drie mensen die langer kunnen genieten van de aroma’s van verse roadkills. Maar ook drie mensen die bergen moeten beklimmen, met tegenwind, kou en hier en daar regen. Het is apart dat deze inmiddels bekende routine niet meer de mijne is.

Het ritme wat ik de afgelopen zes maanden heb op lopen bouwen is nu niet meer van toepassing. Ik hoor nu zelf bij de groep mensen die met veel hogere snelheid de fietsen passeert, en af en toe, door middel van de toeter, zijn aanwezigheid kenbaar maakt aan zijn reisgenoten. Als ik echter de bergen zie waar we overheen moeten in Nieuw Zeeland kan ik alleen maar concluderen dat de keuze voor een auto niet een verkeerde is geweest. Het is daarom ook niet een al te grote verrassing dat er meer pijntjes onstaan binnen team ligfiets.
Als je me iets meer dan een jaar geleden had gevraagd of ik liever in een auto deze reis zou willen maken zou ik niet eens twijfelen hier een positieve reactie op te geven. Maar het fietsen is een unieke ervaring geweest in Australië, en het is daarom ook jammer dat we niet met zijn vieren verder kunnen. Hetgene dat ik het meest mis is de voldoening die je krijgt als je weer honderd kilometer op de fiets heb afgelegd, of weer een dag vol met bergen hebt overleefd. Al heeft de auto ook voordelen die het allemaal weer een stuk makkelijker maakt. We kunnen boodschappen voor meerdere dagen meenemen, dingen gaan doen die normaal gesproken iets te ver weg liggen om de voor fiets te pakken, etc.
Inmiddels hebben we allemaal weer een nieuw ritme te pakken dat goed bevalt. Het is weliswaar wat minder eenvoudig om een dag te plannen, maar dankzij de mobiele telefoon (waar we voor drie euro per maand onbeperkt naar elkaar kunnen bellen en sms-en) zijn we genoeg op de hoogte van elkaars lokatie en bezigheden. En de uren die ik op een fietsdag alleen moet doorkomen worden meestal gespendeerd op het strand, bij een waterval of stuwdam. En aangezien ik dit meestal mag doen in een warm en zonnig klimaat, vermaak ik mij wel.

……En hoe kan het ook anders in een land zoals dit. Nieuw Zeeland is ook weer een prachtig land met schitterende uitzichten, mooie bossen, helder water en een hekel aan het inheemse volk; de Maori’s. Waar de Aboriginals in Australië niet door iedereen geliefd waren, gebeurt hetzelfde hier met de Maori’s. Het mooie is dat in beide landen wordt aangegeven dat ‘ze’ ‘ons’ land moeten verlaten (terwijl ik altijd in de veronderstelling was dat de blanken later arriveerden in het Oceanië-continent). Het geeft ons in ieder geval weer even het gevoel om in Rotterdam terug te zijn. En eigenlijk vallen onze ervaringen met de Maori’s wel mee, afgezien van de keer dat we achterna werden gezeten in de auto door twee Maori’s met rondslingerende wapens in hun handen. Maar goed, misschien waren ze gewoon hun nieuwe haka aan het oefenen.
We zitten nu in een gebied met heel erg veel thermische activiteiten. Onder andere geisers, natuurlijke hotpools, stomende kraters en mudpools. Het is heel erg apart om overal stoom uit de grond te zien komen en om modder heftig te zien borrelen zonder het gebruik van enige apparatuur. Al deze activiteiten brengen wel met zich mee dat er een vrij aanwezige zwavelgeur is. Maar ook dat zijn we in Rotterdam niet anders gewend. Het is leuk om na zes maanden toch nog nieuwe soorten natuur mee te maken. Vooral Taupo is een plaats waar we nog sterk aan terug zullen gaan denken. Deze plaats ligt om te beginnen al aan een schitterend groot meer, en is omringd door vele bergen. In de verte lonkt zelfs de reusachtige berg ‘Mount Ruapehu’, a.k.a ‘Mount Doom’. We zijn hier naar de ‘Craters of the Moon’ gegaan. Ik vond het niet al te veel weghebben van een maanlandschap, zoals vaak werd verteld en de naam wel doet vermoeden, maar het was zeker de moeite waard. Het is een apart landschap met veel levendige kraters en modder-baden, de laatste vulkanische uitbarsting is zelfs slechts een paar jaar geleden, waar je in ongeveer een uurtje doorheen kan lopen. Het mooie is dat vijf minuten verder rijden een reusachtige waterval ligt. Dit keer niet heel erg hoog, maar juist heel erg breed en het water wordt met een gigantische snelheid naar het onderliggende meer geleid. Kortom heel veel dingen te doen binnen een diameter van vijf kilometer.

Daarom hebben we besloten om de stad ook vanuit een klein vliegtuigje te gaan bekijken. We zaten in een klein geel vliegtuigje dat zeker in het begin aardig wat last had van turbulentie. Het uitzicht was geweldig en een goede toevoeging op de eerdere ervaringen van Taupo. Na zo’n twintig minuten vliegen, en nadat we onze top hadden bereikt van ongeveer vier kilometer boven zeeniveau, werd de roldeur van het vliegtuigje opengedaan en pakte een vriendelijk uitziende man Sabec beet en sprong uit het vliegtuig. Ditzelfde gebeurde vervolgens respectievelijk met Remko en Erik. En toen was het mijn beurt om de sprong van mijn leven te maken, en ik legde mijn leven in de handen van een ervaren Duitse sky-diver. Al zes maanden kijken we er een beetje met plezier en angst naar uit om te gaan sky-diven, en in Taupo is het er dan ook daadwerkelijk van gekomen. Een vrije val van minstens vijfenveertig seconden en een topsnelheid die op kon lopen tot boven de tweehonderd kilometer per uur. Het gevoel dat je krijgt als je het vliegtuig verlaat en je de grond snel dichterbij ziet komen is gewoon onmogelijk te omschrijven. Het is de bizartse en coolste ervaring ooit. Je hebt je angst al overwonnen op het moment dat je het vliegtuig in gaat, je kan dan immers toch geen kant meer op, dus je kan genieten van een mooi en uniek uitizcht. Het gevoel dat je hebt zodra je de grond weer hebt bereikt is geweldig, alsof je de wereld aan kan. Zelfs tijdens het schrijven van dit stukje voel ik heel mijn lichaam weer tintelen. Het is voor iedereen een geweldige ervaring geweest, ook al was het voor Remko niet eens zijn eerste sprong.

Door deze ervaring hadden we gelijk de smaak te pakken, de adrenaline-junkies die we zijn, en hadden onze lichamen weer behoefte aan meer. En zodoende hebben we een paar dagen later, in de buurt van de mooie ‘Anduin river’, de Flying Fox genomen. Je wordt hierbij vastgebonden aan een kabel zodat je, best comfortabel nog, liggend hangt met zijn tweeën naast elkaar. Vervolgens wordt je in een ravijn losgelaten waarbij je een respectabele snelheid kan behalen van honderdzestig kilometer per uur. Ook dit was weer geweldig om te doen, al ben ik bang dat we door het sky-diven onze grenzen weer aardig hebben verlegd waardoor attracties als de Flying Fox ons toch een stuk minder angst bezorgen. Ik hoop dat we in de toekomst nog kunnen genieten van simpele attracties zoals de achtbanen van de Efteling. We hebben de mooie week afgesloten met een groot kampvuur aan de rivier met hier en daar wat lekkers te drinken, en zijn nu aan het bijkomen op een camping dicht bij het strand op zo’n vijftig kilometer van de hoofdstad verwijderd.

Wildkamperen langs de ‘Desert Road’ op 1080m hoogte nabij ‘Mount Doom’.

Het begint heel goed in Nieuw Zeeland, en met nog zes weken te gaan hebben we nog genoeg om naar uit te kijken.

Groeten van de Boyz!

Ciao,
Thomas

PS. Dit keer zijn er maar liefst drie fotoseries te bewonderen.

Fossil Cave – Gelezen in ‘De kronieken deel 5’; enkele foto’s uit de fossil cave van Naracoorte gevolgd door twee passende foto’s uit het Australian Museum te Sydney.

Australia 3 – Diverse foto’s gemaakt tussen Melbourne en Adelaide.

Sydney – In Adelaide heb ik een statief gekocht en deze heb ik in Sydney op diverse plaatsen uitgeklapt.