‘Les tentes sont mort. Vive les tentes!’

Na zes maanden trouwe dienst zijn onze tentjes overleden. De ‘paradijselijke’ klimaatsomstandigheden van dit continent zijn Wiluna en Gerjak uiteindelijk fataal geworden. Tijdens een stormachtig nachtje in Porirua is er dusdanig veel stof gescheurd dat het zo niet langer verder kon.

En zo kwam het dat wij tentloos de ferry moesten pakken naar het laatste deel van onze vakantie; het Zuidereiland. Aldaar hebben we op een camping weer eens een bungalowtje gehuurd (de laatste keer was in Eden) en konden we genieten van televisie, een warm bed en natuurlijk een drankje om het af te maken. Oh, en het was ook fijn om ons even geen zorgen te maken om afbrekende tentstokken en scheurend canvas.
De volgende dag op pad voor nieuwe tenten. Gelukkig hebben wij een auto tot onze beschikking, want de dichtstbijzijnde campingwinkel was een half uur rijden (dus een halve dag fietsen). Blenheim was de bestemming, en aangezien het een feestdag bleek (Nieuw Zeeland heeft voor van alles feestdagen verzonnen; deze was er om een of ander verdrag met de Maori’s te herdenken) ging alles vroeg dicht. Wij dus haasten van hot naar her, maar gelukkig was er een winkel open die een tentmodel verkocht welke het collectieve hart van Team Ligfiets onmiddelijk stal; de Omega 4.
Omega 4 is het summum van het tentenras. Wilunablauw, Gerjakmodel (maar dan net een tikkie ruimer). Als God kampeerde had Hij in een Omega 4 geslapen. Het schijnt zelfs dat de geallieerden de oorlog niet hadden kunnen winnen zonder de Omega 4. Kortom, wij zijn zeer content met onze nieuwe tentjes.
Bij tijde van schrijven hebben we al een paar nachtjes gekampeerd in de nieuwe tenten, en ik spreek namens de groep als ik zeg dat het een zeer geslaagde ervaring is.

Niet enkel was Porirua het toneel van de ondergang van Wiluna en Gerjak, tevens zijn wij daar twee Nederlandse dames tegen het lijf gelopen (ze komen uit ‘Noohd-Hollaahnd’) waar we erg mee hebben gelachen. Mieke en Sonja (hun namen) hebben zich ook kunnen vermaken met onze capriolen en Sabecs kookkunsten in het bijzonder, zo las ik op hun website. Ook leuk om te horen dat zij naar het Zuidereiland gingen, maar hun ferry was reeds geboekt en zou om 5.00 ‘s nachts vertrekken. Brr.
Wij dus de dag erna ook naar Picton – de aankomstplaats van de ferry – en wederom afgesproken met ze. Wederom weer erg ‘gesjellig’ en flink gelachen. Deze keer waren het geen keukenspullen die eraan moesten geloven, maar Sabecs beenhaar. Lol met waxstrips dus, verdere details bespaar ik u.
De dag erna natuurlijk weer onze plicht doen; fietsen. De dames zouden met hun fleurige busje de oostkust gaan bekijken, maar na onze grenzeloze overtuigingskracht (houd je in hè, Ian) zijn zij nu ook de westkustroute gaan volgen. Wordt vervolgd dus (hopen we).

Verder is het ons opgevallen dat Nieuw Zeeland meer Nederlanders bevat dan Australië. Naast de toeristen zijn er ook veel emigranten te vinden, zoals in Bulls, een klein plaatsje tussen Taupo en Wellington. De uitbater bleek een rasechte Amsterdammer en dus Ajacied. De beste man had voor de gelegenheid zijn Ajax-petje opgedaan (Sabec zijn Feijenoord-shirt natuurlijk) en dat leidde tot enige spanning die zelfs 20.000 km van de betreffende voetbalrivalen vandaan nog altijd voelbaar is. Gelukkig mocht dat onze vreugde in zijn zaakje vol Nederlandse snuisterijen niet drukken; wij vertrokken met stroopwafels, speculaasbrokken, hagelslag, paprika chips (hier verder niet verkrijgbaar) en echte Hollandse Puzzelboekjes.
Later zijn wij zelfs in Foxton nog een echte molen tegengekomen. De molenaar (een rasechte Rotterdammer) zorgde voor minder spanningen maar aangezien wij al ingeslagen hadden bleef ons bezoek kort.

Dit zijn eigenlijk wel de belangrijkste dingen die ons zijn overkomen de afgelopen week (ok, Erik en ik zijn in Porirua nog achterna gezeten door kleine mannetjes die ons wilden overvallen, waarna we door de politie zijn thuisgebracht. Maar dit terzijde!) en we zijn druk aan het plannen om te kijken of we uikomen in Christchurch voor 12 maart (ja we hebben onze vlucht omgeboekt om meer van dit eiland te kunnen zien). In het verschiet: mountainbiken en gletsjerklimmen. Jeej!

Dus blijf ons volgen. Het zijn dan de laatste vier weken, het zullen niet de minste worden!
Tot de volgende Kronieken!

Gegroet,
Remko

New Zealand Landscapes