Sabecs kijk op het leven in de wildernis van Australië en Nieuw Zeeland

Voor ooit een stap gezet te hebben in Nieuw Zeeland was ik ervan overtuigd dat dit land niet zo heel veel zou verschillen van Australië, maar zoals je misschien nu wel kan raden; dat doet het dus wel. En om eerlijk te zijn kan ik nu ook wel de conclusie trekken dat we het in Australië helemaal zo slecht nog niet hadden.

Het allergrootste verschil tussen de twee landen voor mij is nu toch wel het weer gebleken. In Australië waren we eigenlijk een beetje gewend geraakt aan het goede weer. We konden dan nog wel eens wind tegen hebben en het kon zeker ook koud zijn en regenen. Maar in Nieuw Zeeland is het toch duidelijk meer regel dan uitzondering dat het zonnetje niet schijnt. Hierdoor hebben we helaas (zoals jullie al weten), met pijn in ons hart, onze oude tenten vaarwel moeten zeggen. En door de constante regen begint zelfs ons schema, althans wat er nog van over is, een beetje in de war te komen.
Deze regen was er ook verantwoordelijk voor dat we twee dagen langer dan gepland onszelf moesten vermaken in het immer bruisende Punakaiki. Een dorp waar niet meer was dan een camping, een café en de toeristische trekpleister; Pancake rocks. Precies genoeg voor een dag lol, maar meer ook echt niet. De tweede dag in Punakaiki werd de regenval zelfs zo heftig dat de eigenaar van de camping besloot om ons een huisje te geven i.p.v. onze tentsites in het drassige gras. Niet dat het nodig was want Omega 4 (onze nieuwe tent) staat prima z’n mannetje in welk noodweer dan ook. Maar goed, een bed is immers een bed en dat sla je niet zomaar af. De derde dag besloten we toch, ondanks de donkere wolken die zich samenpakten, maar te vertrekken. De volgende stad Greymouth lag binnen veertig kilometer en dat moest wel te halen zijn.

Maar helaas, na vijf kilometer fietsen begon de ellende alweer. De eerste stortbui. Dat betekende zoeken naar een schuilplaats. Gelukkig zagen we vrijwel direkt een verlaten huis staan. En in de garage was plek om te schuilen. Maar ja, de regenbui wilde maar niet stoppen en zo stonden we daar al ruim een uur en dan begin je je toch een beetje te vervelen. Was er geen manier om het verlaten huis binnen te komen? Misschien een ruitje intikken?? Waarom ook niet!? En zo geschiedde het. Waar we eerst heel voorzichtig begonnen met een appeltje tegen de deur aan te gooien, gingen we niet heel lang erna over op grover geschut. Stalen pijpen werden niet geschuwd, en niet veel later stonden we zelfs de ruiten in te trappen alsof we er betaald voor kregen. En zo waren we een goede vijf minuten later wel lekker binnen. Alle kamers kregen uiteraard een grondige inspektie. Zo ook het toilet. En tot onze verbazing werkte het ook nog eens. Remko die hem toevallig al een ruime tijd aan het knijpen was zag het als een zegen en kon ook niet wachten het toilet uit te proberen om eens lekker uitgebreid te gaan drukken. Het bleef immers regenen en we hadden niet echt haast, dus waarom ook niet?? Alleen na een goede tien minuten bleef het toch angstvallig stil. Toen werkte het toilet ineens toch niet maar bleek bij het uitproberen de stortbak nog vol te zitten met water. Dus ja, pech!!
Gelukkig, snel daarna hield het op met regenen, dus hoefden we ons daar geen zorgen meer om te maken want we konden eindelijk weer fietsen.
Helaas voor ons wilde het nog steeds niet echt opklaren en konden we nu na vijftien kilometer opnieuw gaan zoeken naar een schuilplaats. Ook deze keer kwamen we bij een huis terecht waar niemand aanwezig was, behalve dan een hele boze waakhond. Echter heel boos bleek hij niet te zijn want na het geven van wat tonijn werden we vrienden en konden we dus ook bij dat huis een geruime tijd schuilen voor de regen. Na een uur weer op de fiets gesprongen en zo stukje bij beetje kwamen we verder. Echt opschieten wilde het helaas niet, gelukkig konden we onszelf tijdens het schuilen vermaken met het spel; Twintig vragen, drie keer gokken (een aloud zelfverzonnen spel om tijd de tijd door te komen).
Deze dag zijn we uiteindelijk niet veel verder gekomen dan een kilometer of dertig en kwamen we uiteindelijk helemaal doorweekt op de camping aan, dus echt produktief is anders maar gelukkig hebben we de afgelopen dagen weer wat van de schade in kunnen halen. Niet dat het nu zo heel lekker is maar het is in ieder geval droog.

Ook wel grappig om te vertellen dat we een paar dagen geleden, toen we ook aan het schuilen waren voor de regen, we een beetje overvallen werden door de koude. Dus stonden we daar zonder droge kleren het een beetje koud te hebben. Om onszelf op te warmen zijn Erik, Rem en ik maar tegen elkaar aan gaan staan. En zo stonden we daar als drie zakken aardappels een beetje tegen elkaar aan te hangen om het ook maar een beetje warm te krijgen. Mensen die het gezien hebben begrepen er waarschijnlijk niet veel van, vooral die gekke fluoriscerende pakjes maakten het plaatje helemaal af. Gelukkig kwamen onze reddende engelen; Sonja, Mieke (de Noordhollandse reisgenootjes) en onze eigen Tho al snel met droge kleren en konden we stoppen met deze ongemakkelijke pose. Je leert elkaar in ieder geval wel goed kennen.

Om terug te komen op de verschillen tussen Australië en Nieuw Zeeland. Ook de mensen zelf hier zijn wat minder enthousiast en vredelievend gebleken dan de luitjes die we in Australië hebben ontmoet. Niet alleen de jongeren kunnen vervelend zijn, ook de ouwetjes lusten er hier pap van. Zo worden we nog wel geregeld van campings weggejaagd als we iets later dan de bedoelde uitchecktijd ons nog op de camping begeven. Nu willen we nog wel eens lui zijn, en loopt het af en toe nog wel eens een “paar minuutjes” uit. Maar dat gebeurde in Australië net zo veel en daar vonden ze ons wel tof, dus dat zet je toch aan het denken.
Ook in het lokale café van Punakaiki maakte een bejaarde wenkbrauwmeneer er een potje van. Hij koos ervoor om de muesli die Sonja en Mieke (daar zijn ze weer) hadden besteld niet op de gebruikelijke manier voor je neus uit te serveren maar koos daarentegen meer voor een gooiende aanpak. Daarna liep hij boos weg om vervolgens Erik de schuld te geven van het feit dat alles omgevallen was. Heel rare mensen hier. Wel gelachen natuurlijk want die man zag er niet uit.

“Zijn er dan geen dingen die je dan wel bevallen aan Nieuw Zeeland, Sebastian??” vraagt U zich thuis misschien af.
Jawel!! Het bier is hier een stuk goedkoper.
En het is ook fantastisch mooi!! We zitten nu in een dorp onder de voet van Franz Josef Glacier. En de uitzichten zijn adembenemend. Een dezer dagen gaan we zelfs een gletsjer beklimmen. Iets waar ik enorm naar uitkijk. Waar ik in Nederland het gevaar nooit echt opzocht draai ik er hier niet m’n hand voor om om uit een vliegtuig te springen, door een ravijn te zweven of om dus door gletsjers te gaan hakken. Ik begin zowaar een beetje een adrenalinejunk te worden (met nadruk op beetje). En zou ik thuis het liefst aangesproken willen worden met Sabec Mc Danger. Zo zie je maar wat al die maanden survivallen met een mens kan doen. En een survival is het gebleken.

Het einde voor ons komt nu ook steeds sneller in zicht en kijk ik er af en toe best wel weer naar uit om thuis te zijn. Maar voor die tijd staat er hier nog genoeg op het programma om van te gaan genieten. Helicoptervluchtje?? Mountainbiken?? Misschien zelfs paardrijden? Wie weet.
Blijf in ieder geval de site in de gaten houden. En wie weet wat voor avonturen er voor Team Ligfiets komende week in het verschiet liggen.

Greetz,

S. Mc Danger