“….,uhm, hallo we hebben elkaar inmiddels zo’n vijf maanden niet meer gesproken maar wij vroegen ons af of we jullie vakantiehuis nog zouden kunnen gebruiken. We willen er liever niet voor betalen.”
“Geen probleem, we lenen hem graag aan jullie uit. Laat je e-mailadres maar achter, dan hoeven we jullie rust ook niet te verstoren.”

En zo kwamen wij weer aan gratis onderdak. We hadden in de buurt van Cairns, nu bijna zo’n zes maanden geleden, een paar mensen ontmoet die hun vakantiehuis wel zouden willen uitlenen aan ons. Het huis met uitzicht over de zee, een groot plasmascherm, luxe keuken, meerdere badkamers en genoeg bedden was voor twee dagen voor ons beschikbaar gemaakt. De enige moeite aan onze kant was het korte telefoongesprek wat Sabec had gevoerd met deze mensen. Ach, na zes maanden verbazen wij ons echt niet meer over de gastvrijheid van mensen. Integendeel; wij gaan steeds meer eisen stellen. We waren zelfs nog een beetje teleurgesteld dat ze niet eens wat drinken hadden klaarstaan voor ons. De twee dagen dat we in dit huis in Maslin Beach zaten waren heel erg relaxed, en zeer welkom na een drukke fietsweek.

Jammer genoeg gaan niet alle geplande afspraken zo makkelijk. Op de dag dat we vertrokken uit het vakantiehuis maakten we een kleine tussenstop in een groot winkelcentrum. Nog even snel langs het postkantoor en dan eindelijk naar Adelaide. Het charmante meisje achter de kassa zei vriendelijk gedag en vroeg gelijk waar we vandaag waren begonnen, hoeveel kilometer we al hadden gefietst etc. In principe iets wat heel veel mensen aan ons vragen. Maar dit keer was het anders. Ze kwam mij al enigzins bekend voor, maar zoveel mensen ken ik hier niet. “Wie is dit meisje?”. Na het lezen van haar naambordje begon ik het eigenlijk al een beetje benauwd te krijgen. Haar naam was Ana. “Het zal toch niet waar wezen?!”, zeg ik zachtjes in mijzelf. “Is dit het meisje waar ik vanaf het begin van de vakantie al e-mailcontact mee heb?!”. Zij vroeg of wij een postzegel voor Nederland nodig hadden en toen was de verbazing in al onze gezichten af te lezen. Waarschijnlijk was deze blik reden genoeg voor haar om zichzelf maar even voor te stellen. Haar naam was Ana Dela Cruz, en wij zouden een paar dagen later Kerstmis gaan vieren bij haar. Ik kan je vertellen, een ongemakkelijkere eerste ontmoeting kan ik mij niet snel bedenken. Het was druk in de winkel, dus het gesprek was slechts kort. “Leuk je ontmoet te hebben, tot zondag!”. We kennen Ana via onze soms-iets-teveel-spirit-tonende Atletico Desperados keeper Martijn Boom. We zouden eigenlijk al eerder op de reis afspreken, maar dat kwam steeds niet goed uit. En zodoende konden we nu Kerst komen vieren bij haar, vriend Andrew, kamergenoot Andrew en de twee rottweilers Banjo en Boof. Maar voor die tijd gaan we eerst nog een paar dagen Adelaide bekijken.

Ook Adelaide is weer groots opgezet en ziet er, net zoals de andere steden, goed verzorgd en netjes uit. Reusachtige winkelcentra, straatartiesten en duizenden mensen die hun laatste kerstinkopen aan het halen zijn vullen de brede straten van deze miljoenenstad. Toch was er niet echt iets bijzonders te zien of te doen in deze stad. Eigenlijk lijken de steden in Australië enorm op elkaar. Er staan niet echt oude gebouwen of kunstwerken in de steden, maar dat heb je met een land met slechts tweehonderdvijftig jaar geschiedenis. Je had uiteraard wel de Aboriginals, maar die hebben voornamelijk 65.000 jaar in een peniskoker lopen dansen in de Outback, en staan niet bekend om hun architectonische klasse. Dus hebben we maar een paar dagen rondgedwarreld door de stad en genoten van goedkoop Chinees voedsel, fastfood, bioscoop, Britse pubs, Egyptische waterpijp, live Engels voetbal en hier en daar wat bier. Het zijn lange dagen geworden waarbij ik de ene dag een Vinkie-pullde (lees; ik viel in slaap in de kroeg) en de andere avond in een stripclub eindigde. We hebben ons dus zeker niet verveeld in Adelaide!

En zo vertrokken wij na vier dagen, op weer een hete dag in Adelaide, richting Ana. Aangezien we het ijs al hadden gebroken tijdens de eerste ontmoeting verliep de tweede ontmoeting goed en voelden wij ons al snel thuis. Ana was druk bezig met voorbereidingen voor de kerstdagen, en beide Andrews waren druk bezig met een voor ons bekend spel, World Of Warcraft. Op Kerstavond kwamen er zo’n veertig familieleden langs en zaten we midden in een Australische familiedag. Er stonden heel veel soorten vlees, snacks en loempia’s op de tafel, en er was genoeg bier en wijn voor alle gasten. We werden eigenlijk direct al geaccepteerd door iedereen en het werd een gezellige avond vol met eten en drank. Op Eerste Kerstdag kwamen er ‘s avonds wat vrienden langs en werd datgene dat we de avond ervoor hadden gedaan nogmaals uitgevoerd. We hebben zelfs nog, met behulp van een webcam, met Martijn gesproken zodat hij er ook een beetje bij kon zijn. Wat we verder hebben gedaan daar?? Uiteraard zoveel mogelijk geholpen waar we konden, we zijn een stuk gaan lopen met de honden, gechilled met onze hosts en Sabec en ik hebben gedaan waar we uitermate goed in zijn: TV kijken! Nu wil het zo zijn dat er een aparte tv-kamer was waar wij zelfs onze slaapplek van hadden gemaakt. In de paar dagen dat we daar zaten hebben we o.a. alle Heroes afleveringen gezien van het nieuwe seizoen, de nieuwe film van Futurama en tientallen films. En ik kan je zeggen; het was heerlijk!! Direct na de kerstdagen moesten wij echter gaan inpakken om de reis naar Sydney te maken. En dus moesten wij afscheid gaan nemen van hele relaxte mensen die ons een leuke Kerst hebben bezorgd en graag weer eens terug zien.

Onze reis naar Sydney ging met behulp van een bus. We hadden eigenlijk graag de trein gepakt omdat deze ook wat meer de Outback in ging, maar daarvoor waren we te laat met reserveren. Dus de bus was onze laatste redmiddel en was gelukkig ook een stuk goedkoper. De reis zou zo’n drieëntwintig uur gaan duren en gaat onder andere via Canberra (hebben we gelukkig de hoofdstad van Australië ook weer gezien). Het viel op zich nog wel mee, we konden redelijk goed zitten, de airco stond aan, er werd een film opgezet en onze iPods waren opgeladen. Het ging eigenlijk prima totdat de tweede chauffeur het stuur overnam en zijn deel van de reis ging volbrengen. De ongein begon na een uur toen hij opeens heel rustig ging rijden. Na diverse minuten langzaam rijden gaf hij aan dat hij de bus moest keren omdat hij ‘iets’ vergeten was op te halen. Het leverde ons een vertraging op van anderhalf uur en veel ergenis onder de passagiers. Vervolgens had hij tot vier keer toe een film opgezet die iedere drie seconden even bleef hangen waardoor het kijken van Hot shots 1 en 2 toch iets minder prettig verliep. Maar na vijfentwintig uur hadden we dan toch Sydney bereikt en konden we nog redelijk fit naar onze gereserveerde camping rijden op zo’n twintig kilometer ten zuiden van de grootste en bekendste stad van dit eiland. We hadden gelukkig nog een hele dag om even uit te rusten voor het spektakel van Oud & Nieuw. Hoe deze avond was? Ik zal het nog even openlaten voor een van mijn reisgenoten, anders wordt dit verhaal te lang. Ik kan je in ieder geval vertellen dat het uitermate indrukwekkend was!!

Bij deze wensen wij iedereen namens team ligfiets een gelukkig en voorspoedig nieuwjaar toe!!

Ciao,
Thomas

Ps, Leuk om te weten is dat de reden van onze vertraging, opgelopen door de tweede chauffeur van onze busreis, een vergeten pakket bleek te zijn waar een opblaasbaar kinderzwembad in zat. Dit viel bij een aantal medepassagiers toch wel in het verkeerde keelgat, maar was aan de andere kant best lachwekkend.

Ps2, Vrijwel de complete route van 2007 is hier te downloaden, alleen de laatste 2 fietsdaagjes missen. Leuk om thuis te bekijken met een hapje en een drankje erbij.