Sabecs kijk op het leven in de wildernis van Australië en Nieuw Zeeland

Na zes maanden vol avontuur met heel veel hoogtepunten, mooie anekdotes en vele fantastische herinneringen werd het voor ons dan toch tijd om met een goed gevoel afscheid van Australië te nemen en ons klaar te maken voor een nieuwe reis naar Nieuw Zeeland. Uiteraard liepen alle voorbereidingen niet zo soepel als waar we vooraf op hoopten.

Onze eerste hindernis was het inpakken van de fietsen. Normaal gesproken is dat niet zo’n ingewikkelde bezigheid. Maar aangezien wij gekozen hebben voor de ligfiets maakte dat het allemaal een stuk lastiger. Een ligfiets is nu eenmaal een stuk langer en past niet in een standaard fietsdoos en waar we in Nederland het geluk hadden dat de eerste de beste fietswinkel deze dozen ruimschoots op vooraad had was dat hier dus niet het geval.
Ik denk wel dat we wel tien winkels gebeld en bezocht hebben, zelf het vliegveld hebben we geprobeerd, maar het resultaat was bedroevend. Eén grote fietsdoos en zes kleintjes. Dat betekende dus knippen en plakken. Iets waar niemand van ons zin in had maar wat toch moest gebeuren.
Het kostte ons uiteindelijk honderd-en-dertig meter tape en een hoop van ons creatief denkvermogen maar het resultaat mocht er wezen; de lelijkste monsters van fietsdozen die je je maar kan voorstellen! Het mocht een wonder heten dat de dozen niet van pure ellende direkt uit elkaar vielen.
Maar goed, hoe krijgen we de dozen van de camping naar het vliegveld? Ook dit bleek een lastige opgave. De taxi leek ons toch de handigste optie. Ik dus een dag van te voren de taxicentrale gebeld en het hele verhaal uitgelegd over de fietsdozen, waar we heen moesten en hoe laat we daar uiteindelijk moesten zijn. “No worries”, zei de beste meneer van het taxibedrijf. Je kan het al raden, een kwartier na de afgesproken ophaaltijd (8:15 AM) nog steeds geen taxi. Worries!! Vijf minuten over half negen ging de telefoon. “Wacht U nog steeds op een taxi??”vroeg een mevrouw van blijkbaar een andere centrale. “Op zich wel” antwoordde ik, en ik begon het al warm te krijgen. Daarna begon dezelfde mevrouw uit te leggen dat er wat complicaties waren ontstaan en dat het bedrijf waar ik de taxi bij had geboekt even geen taxi’s op korte termijn bij ons in de buurt kon krijgen, en dat ik wel via hun centrale wat kon regelen. Uiteraard hadden ze geen taxi-busjes of iets dergelijks, dus moesten we maar kijken hoe we die fietsen op het vliegveld konden krijgen. Twee stationwagons, dat was het beste wat ze kon regelen op korte termijn. Het was niet anders want de tijd begon immers te dringen. Een kwartier na het telefoongesprek kwamen de wagons aanrijden. “Hoe moest dit in vredesnaam allemaal gaan passen??” vroegen wij ons af bij het aanzien van de twee taxi’s. Proppen bleek uiteindelijk het beste te werken. Ik weet nog steeds niet hoe ze daar uiteindelijk goed zijn aangekomen maar het is gelukt. Vooral de auto waarin ik zelf zat had het zwaar te verduren. Drie van de vier dozen zaten zo volgepropt in de bagageruimte dat de achterdeur niet meer dicht kon, sterker nog; ze staken meer dan een meter uit. Elke bocht was het weer even de handjes dichtknijpen. Maar uiteindelijk hebben we al onze spullen op het vliegveld gekregen.
Nu waren we nog steeds niet klaar. Thomas, die besloten heeft de vakantie niet meer fietsend verder voort te zetten, moest als eerste zijn fiets inchecken zodat die fiets terug naar Nederland kon worden gevlogen. Ook dit ging niet zonder slag of stoot. Ten eerste moest hij helemaal aan de andere kant van het vliegveld wezen wat al veel tijd in beslag nam. Dus wij wachten totdat ie terugkwam. Al snel werd de tijd steeds krapper en kreeg ik het nog warmer (Misschien dat de driekwart liter koffie van onze vrienden van Starbucks ook wat bijdroeg aan de stress, maar goed) En ten tweede kwam Tho voor de onaangename verrassing te staan dat hij het driedubbele moest betalen dan dat hij eerst telefonisch had afgespoken met Qantas Airways voor het vervoeren van z’n fiets. Erg vervelend, om het zo maar uit te drukken.
Maar nu moesten we onszelf nog inchecken in de korte tijd die over was. Gelukkig hadden we deze keer eindelijk wel het geluk aan onze kant. Erik die in de tussentijd al even was gaan kijken of we misschien met de volgende vlucht mee konden, aangezien het er alle schijn van had dat we het niet zouden gaan halen, had hulp gekregen van een tikkie-nichterige balie-medewerker van Qantas. Deze vriendelijke (beetje vreemde) meneer was zo gecharmeerd van Erik z’n Hawaii-overhemd dat ie ons en de fietsen persoonlijk door alle wachtrijen loodste. Sterker nog, omdat hij een goede dag had konden onze fietsen ook nog eens gratis van Sydney naar Auckland worden vervoerd.
Iets waar we deze meneer (die als droom heeft om nog een keer naar Madurodam te gaan en daar als Godzilla alles te vernietigen) nog erg dankbaar voor zijn.
Alles is toen verder wel prima verlopen en konden we als laatste het vliegtuig instappen.

Ook de vliegreis zelf ging perfect, en precies volgens schema kwamen we in Auckland aan. In Auckland zijn we de eerste dagen gebleven om een beetje bij te komen van alle hectiek, en had Thomas de kans om op zoek te gaan naar een autootje om de rest van de vakantie mee te gaan cruisen. Voor de geïnterreseerden, de keuze is uiteindelijk gevallen op een Mitsubitsi (hoe je dat ook mag schrijven?!?) Mirage uit 1992.
Inmiddels zijn Erik, Remko en ik alweer vrolijk aan het fietsen, ook al hadden we na twee kilometer onze eerste crash. Voor het stoplicht lette ik even niet op en stonden de jongens al voor me stil. Op het moment dat ik m’n focus weer terughad was het verschil tussen Erik en ik niet meer dan een halve meter, dus daar ging ik met volle snelheid. Was zeker niet ideaal, maar goed we hebben het weer overleefd. Leuk was wel Erik z’n reactie. Normaal gesproken is hij niet vies van een stevige scheldpartij, op het moment van impact kwam er niet meer uit dan “Jeetje”. Iets waar we nu nog steeds om kunnen lachen.

Zover weer deze Kroniek. We zijn veilig aangekomen in New Zeeland en we kunnen ons weer op gaan maken voor nog twee maanden avontuur.
Volgende week is het de beurt weer voor Thomo en die zal jullie op de hoogte brengen hoe de eerste weken verder in New Zeeland zijn geweest.

Greetz
Sabec