Sabecs kijk op het leven in de wildernis van Australië

The Great Ocean Road, weer een nieuw avontuur die de jongens van team ligfiets tegemoet stond. De vraag was; kunnen we ons na alle hektiek van Melbourne nog wel vermaken zonder gratis bier en blote prammen achter een ruitje?

Van veel mensen hadden we gehoord dat The Great Ocean Road wel een van de hoogtepunten zou moeten worden van onze reis door Australië, dus werden we met de dag nieuwsgieriger en konden we niet wachten om het met eigen ogen te zien. Deze weg, een weg van 250 km langs de mooiste kustgebieden van de wereld, is ooit aangelegd door de Australische soldaten die het geweld van WO I hebben overleefd als eerbetoon aan hun overleden kameraden. Dat u het maar weet.
De rit begon in Lorne, maar voordat we daar waren moesten we nog een redelijk stuk afleggen, uiteraard weer veel heuvels, en dus aangekomen in Lorne besloten we ons maar eens lekker te verwennen met een paar stevige borrels. Hierbij werden we vergezeld door hele zwermen papagaaien, eenden, kakatoos (helaas geen blote vrouwen) en weet ik veel wat nog meer. Erg gezellig dus.
De volgende dag zijn we naar een watervalletje wezen kijken, en daarna begon onze trip aan The Great Ocean Road dan echt.
Ik zal eerlijk zeggen dat het inderdaad een van de hoogtepunten tot nu toe blijkt te zijn, het ene uitzicht was nog mooier dan het ander. En met als absolute hoogtepunt misschien toch wel de 12 Apostelen, inmiddels zijn het er nog maar 8 ofzo maar dat mag de pret niet drukken.
Na de Apostelen, en nog veel meer van de prachtige landsculpturen, kwamen we aan in het dorpje Port Campbell, een erg gezellig dorpje. Alleen was de camping iets te druk bevolkt met kleine, gillende kinderen. Wat dan weer wel leuk was, was dat die kids een voetbal hadden. Uiteraard konden Thomo en ik het niet laten om even onze voetbalkunsten te vertonen aan de jonge mannetjes, en voordat we het wisten hadden we een kleine 30 van die snotapen die aandachtig aan het kijken waren. Wat alle ouders wel konden waarderen. Maar helaas bleef het niet lang bij kijken, en voordat we het doorhadden moesten Tho en ik het opnemen tegen een heel peloton aan wilde Australische schoolkinderen. Erg vermoeiend!! Wat dan weer wel m’n ego streelde was dat die gasten vroegen of ik in het Nederlands elftal speelde. Uiteraard zei ik ja, en dat ze bij Euro 2008 maar eens goed op moesten letten of ze me daar rond zien rennen.
De volgende ochtend werden we massaal door de hele camping uitgezwaaid en werden onze namen gescandeerd, na dit warme afscheid vervolgden wij onze tocht naar Kenneth River.
Hier moesten en zouden we op aanraden van twee eerder ontmoete Nederlandse reizigers zeker stoppen. Het scheen het koala-paradijs te wezen, en als je ze daar niet zou zien, dan zou je ze nergens zien. Ze kregen nog gelijk ook (wat ons echt verbaasde want normaal gesproken als mensen zulke beloften maakten kwamen we van een koude kermis thuis).
Na eerst zelf op koalajacht te zijn gegaan en ze daadwerkelijk nog gespot te hebben ook, kregen we de volgende dag tijdens het ontbijt een koala op bezoek. Zoals jullie misschien al op het filmpje konden zien heb ik het niet zo op die spontane bezoekjes. Maar voor de koala hoefden we niet bang te zijn, want het is niet het meest mobiele dier wat we hier zullen tegenkomen. Ik zou het eerder kreupel willen noemen. Maar schattig zijn ze wel.
Nu ik het toch over spontane bezoekjes heb, laatst dachten we ook rustig te kunnen lunchen ergens in een park, toen werd onze rust toch even verstoord door twee emoes. Het mooie was dat niemand van ons door had dat die beesten ons naderden, totdat Erik op z’n Eriks erop wees dat die twee grote loopvogels erg dichtbij stonden (lees: niet meer dan twee meter). Ook hier was m’n reactie niet al te heldhaftig, en liep ik een nieuw PR op de 100 meter. Je moet maar zo zien; gelukkig hebben we het overleefd, want het had ook veel bloederiger af kunnen lopen. Met de emoes van tegenwoordig weet je het immers maar nooit.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik mij na al deze spannende ontmoetingen toch wel iets vijandiger ben gaan gedragen ten opzichte van al deze inheemse dieren, helaas voor een zekere kangoeroe is dit fataal gebleken (zie foto).
Maar goed, The Great Ocean Road, werkelijk waar een lust voor het oog, en waar we met trots over kunnen zeggen dat we die toch maar even befietst hebben.

Na The Road besloten we om landinwaards de reis voort te zetten, ook hier zouden enkele toeristische attracties op ons pad liggen. De meest noemenswaardige bleek toch wel het “adventure caving” te wezen. Dit houdt in; een rondleiding door de grotten van Naracoorte, met af en toe een hindernisje. Bij de beschrijving stond dat je minimaal acht jaar moest zijn, dus niet zo heftig dacht ik. Had ik dat even mooi mis.
Waar het in eerste instantie allemaal zo mooi leek; we kregen een een speciale privétour, wij met z’n vieren en een begeleidster, verder geen gekke Japanners, Duitsers of kinderen, eindigde in pure hel.
Eerst kregen we een korte introductie en werden we in een overall gehesen. De pret kon beginnen. De grotten in. Na wat van de verplichte stalactieten en stalacmieten bekeken te hebben, werd het pas echt feest. “Zie je die scheur in de muur?” vroeg de lieve begeleidster, “daar moeten jullie doorheen” vervolgde ze. Ik werd er stil van want zo groot leek die scheur me niet. Natuurlijk gingen Rem, Erik en Tho er doorheen met speels gemak. Ik wat minder. Na wat omvang-technische moeilijkheden, heel veel gevloek en gebaal dat ik de avond ervoor misschien toch iets teveel had gedronken worstelde ik me eindelijk een weg naar buiten. De jongens die al een tijd zaten te wachten konden hun lol niet op. Erg tof. Maar uiteindelijk toch wel een enorm toffe ervaring en we werden zelfs nog beloond met een oorkonde (weliswaar de gaarste ooit), wat het allemaal de moeite dubbel en dwars waard maakte.

Na de grotten ging de reis verder en belandden we in het dorpje Willalooka, niks bijzonders hoor ik jullie al denken. Wel als jullie weten wie de man achter de bar was van het hotel waar we sliepen, namelijk niemand minder dan Shannon Warnest… de tweevoudig wereldkampioen schapenscheren. Een gigantische eer voor vier jongens uit het nietige spijkenisse om zo’n legende in levenden lijve te mogen ontmoeten. Deze Shannon bleek niet alleen 400 schapen per dag te kunnen scheren, hij was ook nog eens een wereldvent. De volgende dag zouden we even langs z’n boerderij fietsen om even op de foto te gaan, uiteindelijk kregen we ook hier een privétour van de hele boerderij en heeft hij nagenoeg alles uitgelegd over wat je maar kan weten over het scheren van schapen. Dat zo’n grootheid zo normaal kan blijven. Dat kan alleen in Australië.
Het blijft een geweldig land!!
Dit was weer mijn kroniek van deze keer, de volgende zal waarschijnlijk vanuit Nieuw-Zeeland komen. Nu eerst op naar Adelaide, Kerst en oud en nieuw en alles wat er verder hier nog op ons te wachten staat.

En er zijn weer nieuwe foto’s: The Great Ocean Road & Australia

groeten Sabec en the boyz

P.S. ik wil m’n teamgenoten in Nederland nogmaals feliciteren met hun overwinning van 12-5 op de aartsrivalen van Wuppertal
Desperados Vooruit!!