Wij zijn tot de conclusie gekomen dat we niet het beste jaar hebben gekozen om deze reis te ondergaan. Uit eerdere verhalen is al naar bovengekomen dat we regenbuien hebben gehad die de laatste jaren niet meer zo groot zijn geweest en een vliegenpopulatie die dit jaar wel heel erg omvangrijk is. Nu hebben we er een nieuwe bijgekregen, een sprinkhaan plaag.

De sprinkhanen leven jaren onder de grond tot ze op een gegeven moment besluiten om hun onderaardse verblijf te verlaten voor het bovengrondse flora en fauna rijk, waar ze vervolgens de aanwezige bomen beklimmen om met hun vleugels een ongelovelijke herrie te produceren (Wij hadden zelfs af en toe moeite om elkander te verstaan). Waarom deze sprinkhanen opeens deze emigratie uitvoeren, heeft te maken met het voortplantingsritueel van dit insect. Echter bezorgen deze insecten mensen veel overlast omdat ze tot het ondergaan van de zon hun ‘liefdesliederen’ aan het delen zijn met ons. Hoevaak dit ritueel wordt gedaan?? Er zijn twee verhalen in de omloop. De eerste vertelt dat dit iedere vijf a zeven jaar gebeurt. De tweede vertelt dat de beesten wachten tot het klimaat bovengronds goed genoeg is voor het starten van hun muzikale ensamble. Hoe dan ook, waar het voor ons op neerkomt is dat het zeven jaar geleden is geweest dan ze voor het laatst de migratie hadden uitgevoerd. En dat ze dit jaar weer in volle glorie aanwezig zijn. Vraag mij af wat 2007 nog meer te bieden heeft voor ons.

Eén van de vele dingen die eigenlijk al vanaf het begin duidelijk werden, en waarschijnlijk wel tot de minst positieve eigenschappen van de Australiërs behoren, is teneerste het slecht in kunnen schatten van afstanden tussen twee punten, en vervolgens het omschrijven van het rotsachtig gespuis dat dit land zoveel heeft. Het tweede punt kan ik tot op een bepaalde hoogte best begrijpen – Australiërs zijn immers niet gewend om te fietsen, waardoor hun inschattingen zijn gebaseerd op ervaringen met de auto, en in zo’n gemotoriseerd voertuig ben je toch een stuk minder bewust van procentuele stijgingen in je omgeving. Ik ben bang dat het aantal keer dat we zijn voorzien van de juiste informatie echter overeenkomt met het aantal staarten dat een vrouwelijke kangaroe bezit. Niet echt een betrouwbare hulpbron blijkbaar. Op zich geen probleem, zeker niet als je ongeveer weet hoeveel kilometer het naar het volgende punt is. Voor deze informatie – we zijn inmiddels aangekomen bij het eerste punt van deze alinea – ben je totaal afhankelijk van landkaarten. Australiërs rekenen namelijk in minuten-met-de-auto. Ze kunnen je vertellen dat je slechts vijftien minuten met de auto hoeft te rijden om er te komen, het wordt vaak lastiger om daar een kilometer-aantal aan te geven. Zelfs als je bij een informatiecentrum – deze zijn speciaal gebouwd om toeristen te voorzien van informatie over het desbetreffende gebied – is het meestal lastig om het aantal kilometers naar bepaalde punten (lees campings, supermarkten, drive-thru drankwinkels, etc.) te weten te komen. Ach, we moeten het maar met een korreltje zout nemen. Want uiteindelijk zijn de meeste Australiërs wel degelijk behulpzaam, ze leggen routes meestal ook zeven keer achter elkaar uit mocht je de eerste zes keer je aandacht verloren hebben aan het bedenken welke ‘pie’ je straks bij het bakkertje gaat halen. Al met al bedoelen ze het allemaal goed en willen ze je ook echt helpen. Maar ik denk dat ze voorlopig nog iets te veel gewend zijn alles met hun auto te doen. En dat komt van iemand die opgegroeid is in een huishouden waar soms meer auto’s dan familieleden aanwezig waren.

Toen wij ons een aantal weken geleden in Surfers Paradise bevonden kwamen we in contact met een Nederlands echtpaar dat ons vertelde dat familie van hen een winkel, zo’n tweeduizend kilometer verderop, hadden dat typisch Nederlandse etenswaren verkocht. Ook al waren we zeer geïnteresseerd, en luisterden we zeker aandachtig om te weten te komen hoe we deze winkel zouden kunnen vinden, de kans dat we dit twee maanden later nog moeiteloos zouden kunnen vinden leek ons toch iets minder waarschijnlijk. Maar wat bleek; eenmaal aangekomen in het dorpje hadden we de winkel in één keer gevonden. De winkel lag vol met Nederlandse lekkernij, en we bestelden snel ons welverdiende broodje kroket. Toen we de eigenares hadden verteld dat we door haar eigen familie hierheen waren gestuurd ging zij persoonlijk onze broodjes kroket maken. We kregen bij deze heerlijke broodjes niet alleen extra patat, we werden ook getrakteerd op een lekker bakje pleur en een stuk gevulde speculaas. De gastvrijheid van deze aardige oudere dame was heel bijzonder. We hebben de winkel uiteraard niet verlaten voordat we diverse artikelen hadden aangeschaft, want brokken speculaas gaan er altijd wel in (jammer genoeg hadden we geen ruimte om de kruidnoten ook mee te nemen). Ook al hebben we over het algemeen niet bijzonder veel aan de routes die ons worden meegegeven, soms heb je nog wel eens het geluk iets memorabels te vinden.

Aan geluk ontbrak het ons die dag in ieder geval niet. Nadat we geen zin hadden om een aardige smak duiten neer te leggen voor een niet zo bijzondere camping besloten we om in ieder geval even boodschappen te halen bij de lokale supermarkt voordat deze sloot. Ik ben met Sebas onze favoriete noodles-maaltijd gaan halen en was verrast bij het verlaten van de winkel dat Remko en Erik een slaapplek voor ons hadden geregeld bij een lokale inwoner. Het bleken Nederlanders te zijn die hier vijfentwintig jaar geleden naar toe zijn verhuist. Aan de rollende rrrr was het voor ons ook niet lastig om te achterhalen waar ze in Nederland hadden gewoond. We hebben onze tenten in de achtertuin opgezet en onszelf gevoed met de zojuist gekochte noodles-maaltijd. Het echtpaar was echter muzikaal ingesteld en hadden de beschikking over diverse acoustische gitaren. Nadat het duidelijk werd dat dit soort instrumenten in een verder verleden tot mijn dagelijkse rituelen behoorde, duurde het niet lang voordat mij een prachtig exemplaar in de schoot werd geworpen. Ook al duurde het even voordat er wat speelbaars uit kwam, het vasthouden van een gitaar op zich was wel weer eens fijn, en het geluid wat er uit kwam was lekker vol. We hebben niet alleen een hele gezellige avond gehad, we werden in de ochtend ook nog eens getrakteerd op een ontbijt met ei en bacon. Met een goed gevoel en gevulde maag verlieten wij het echtpaar, en vervolgden wij onze reis naar het westen van Australië. Melbourne hebben we nu inmiddels bereikt, ‘The Great Ocean Road ’komt in zicht….

We zijn al over de helft van de reis, en het gaat nog steeds uitstekend met ons. Namens de boyz en mijzelf doe ik de groeten.

Ciao,

Thomas

Animals