Sabecs kijk op het leven in de wildernis van Australië

Eén van de dingen waar je al snel aan denkt als je het over Australië hebt is voor velen waarschijnlijk de enorme warmte en de langdurende droogte, om eerlijk te zijn dacht ik daar zelf ook direkt aan. Nou, we hebben hier zelf kunnen ervaren dat het dus best wel kan regenen. En niet te zuinig ook.

Zo werden we een paar dagen geleden dus verrast op een mooie serie regenbuien. De eerste buien vielen allemaal reuze mee, in een tent klinkt het al snel als een flinke hoosbui, en voordat de nacht begon zouden we het ergste wel gehad hebben. Niet dus.
‘s Nachts begon het gedonder pas echt. Hoelang zou Wiluna (kennen we d’r nog??) het volhouden??, spookte door de hoofden van Thomas en ik. Toch bijna de hele nacht. Uiteindelijk in het begin van de morgen gaf Wiluna toe en werden we onaangenaam gewekt door het koude water wat inmiddels al enige centimeters hoog in onze tent stond. Redelijk gedesoriënteerd als ik was op dat moment (ja!! ik had gedronken) stond ik als een surfer op m’n slaapmatje m’n voorbijdrijvende spullen bij elkaar te sprokkelen, om die in de droge campingkeuken veilig te stellen.
Een aardig clubje lotgenoten die inmiddels al onderdak had genomen in de desgenoemde campingkeuken, konden hun lach niet onderdrukken toen ze me halfnaakt en al helemaal zeiknat aan zagen komen rennen. Waarom zou U denken?? Dat begreep ik toen zelf ook niet helemaal. Ik voelde me best zielig op dat moment eigenlijk. Maar al snel kreeg ik door dat m’n slaapmatje, die ik toen bij me had, aardig wat wegheeft van een surfboard, en dat die simpele mensen dus dachten dat ik van de gelegenheid gebruik zou maken door eens even wat golfjes mee te pakken. Nou, daar doe ik dus niet aan.
Ook leuk om te horen dat uiteindelijk dus Wiluna de enige tent bleek zijn die echt water had gemaakt en dat de rest van de campeerders niet tot nauwelijks last hadden gehad van de dubbele wolkbreuk waar we zojuist getuige van waren geweest.
Wat wel tekenend is voor dit land is dat je er op zulke momenten nooit alleen voor staat, jassen en truien werden aangeboden en warme koffie werd voor ons gezet.
Mensen zijn hier oprecht heel vriendelijk en enorm gastvrij, soms zelfs zo gastvrij dat we er geen raad meer mee weten. Zo leidde dat onlangs ook tot een hele genante situatie.

In de maanden dat we hier zitten hebben we al een hoop interessante mensen ontmoet. Die ontmoetingen leiden vaak tot niks maar in sommige gevallen af en toe wel. Zo kwamen we dus enkele weken geleden het lieve stel Pat en Ken tegen bij een informatiecentrum, en na de gebruikelijke vragen te hebben beantwoord (waar gaan jullie heen? ligt zo’n fiets nou lekker? val je nou nooit in slaap? doen jullie het voor een goed doel?) waren de mensen zo aardig om ons bij hun thuis uit te nodigen voor een paar overnachtingen wanneer we hun dorp passeerden. Nu wilde het geval dat we al een uitnodiging open hadden staan van ene Richard McLellen, een vriend van Gary (zie kroniek 3), die slechts een paar kilometer verder woonde. Wat voor ons dus eigenlijk niet goed uitkomt. Dat betekende dus kiezen.
Aangezien Pat en Ken zo vriendelijk overkwamen, maar misschien meer omdat ze beloofden om met ons te gaan vissen, besloten we voor hen te kiezen.
En vorige week waren we dan eindelijk vlak in de buurt van Narooma, het dorp waar de twee wonen. “Bel ons als je in morgen in het dorp aankomt”, zei Pat de dag voordat we daar waren door de telefoon, “dan komt Ken je wel ophalen”, vervolgde ze.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een paar flinke colletjes beklommen te hebben, kwamen we dan aan in Narooma. En gelijk maar Ken bellen. “Ik kom eraan, ben er binnen vijf minuten” riep Ken door de telefoon.
Wat kan er in die 5 minuten gebeuren? Niet veel zou je denken. Toch nog wel. Wij hangen daar dus een beetje rond bij die telefooncel, te wachten tot we worden opgehaald. Stapt er een vreemde vent naar ons toe met de nogal direkte vraag; “zijn jullie die vier Nederlandse ligfietsers die van Cairns naar Adelaide fietsen??”.”Oke?? hoe the fuck weet hij dat??” dachten we, en we begrepen er al helemaal niks van. Tot hij ook nog eens vertelde dat ie een bericht had achter gelaten op de site (zoek het voor de gein eens op) ging er nog steeds geen belletje rinkelen. Pas toen hij de naam Gary liet vallen, viel alles voor ons op z’n plaats; dit is Richard McLellen. Hoe is het in godsnaam mogelijk in zo’n groot land en precies op dat moment dat je die man daar tegenkomt?? Duidelijk teleurgesteld was hij in het feit dat we niks van ons hadden laten horen al die tijd, dat terwijl hij zich redelijk op ons bezoek had verheugd. Verbaasd als ik was kon ik geen woord meer uitbrengen tegen Richard waarna ik me tot Remko richtte en de legendarische woorden zei: “Fuck it, Rem, los jij het maar op” en maar richting Ken liep, die op dat moment aan kwam rijden.
Alle respect voor Remko dat ie dat allemaal goed kon praten, want het was een vrij lullige situatie dacht ik zelf. Uiteindelijk hebben we wel drie mooie dagen bij Ken kunnen doorbrengen en inderdaad nog gevist en zelfs nog wat gevangen ook.

Maar wat ik dus al vertelde, een hoop vriendelijke mensen hier. Zo kwamen we op de weg richting Sydney ook een hele vriendelijke opa (weet z’n naam niet) tegen, ook hij was op de fiets en onderweg richting Sydney. Gelukkig voor ons wist deze meneer een mooie rustige fietsroute om zonder al teveel overlast van verkeer de wereldstad te bereiken. Hij was zelfs zo vriendelijk de hele route met ons mee te fietsen zodat we het zeker zouden halen. Appeltje-Eitje dachten we, deze man is oud (lees bijna dood) dus het zal een lekker vlak stukje worden.
Ook hier liet ons inschattingsvermogen ons weer schandalig in de steek. Deze opa bleek de vleesgeworden reïncarnatie van Marco Pantani te zijn. En de vlakke route bleek uiteindelijk minimaal drie bergen van de buitencategorie te bevatten.
Bij elke top van weer een nieuwe berg stond opaatje weer met z’n gare fietsje ons op te wachten om vervolgens weer een nieuwe berg aan te vallen. Dit herhaalde zich enkele malen en zorgde voor de nodige irritaties.
Uiteindelijk na de zoveelste klim en 8 versleten knieën later besloten we deze overjarige berggeit maar te laten voor wat ie was en rechtsomkeert de Burger King in te fietsen.

Zo ziet U maar, er gebeurt hier nog steeds een hoop aan de andere kant van de wereld. Ook dingen die misschien beter op dit continent kunnen blijven, we hebben in ieder geval nog een hoop lol.
Volgende week zit alweer de eerste helft van de reis erop, het gaat ongelooflijk snel maar we hebben nog een hoop te doen en te zien.

Blijf trouw lezen, volgende keer weer Thomas. (en hopelijk geen wildwateravonturen meer)

groeten Sebas en de boyz!!!