Thomo geeft zich bloot pt III



Er zijn op aarde diverse karakteristieke bouwwerken die het landschap kleuren en het land, waar zij zich bevinden, een naam bezorgen in onze prille beschaving. China heeft de Chinese muur, Amerika het Vrijheidsbeeld, Rusland heeft het Rode plein, Nederland heeft Metrostation Heemraadlaan en Australië heeft de Wiluna 4.

Wiluna is de schoonste in haar soort, een unieke gedaante dat het uitzonderlijk mooie landschap van Australië bijna verwaarloosbaar maakt. Zij is ons zomerhuis, het huisje aan het strand, onze bescherming tegen wind, regen en irritante buren die steeds dezelfde vragen stellen. Zij is onze tent, maar de laatste tijd toch meer onze bron van ergenis. De rots in de branding, die zij ooit voor ons was, begint te vervallen door erosie. Tot onze spijt heeft zij inmiddels vijf keer de spanning in haar tentstokken niet meer kunnen dragen en is ze er ten onder aan gegaan. Sebas en ik hebben haar inmiddels steeds kunnen repareren, we beginnen zelfs heel erg goed te worden in tentstokken zelf repareren, maar het is iedere keer spannend of ze de nacht wel doorkomt. De grote klap kwam slechts enkele dagen geleden. We zitten inmiddels zo’n 100 kilometer onder Sydney op een camping aan het strand (we hebben nu dus al zo’n 3500 kilometer gereden, niet slecht voor bierdrinkende luie honden). Enfin, na een avondje gezellig wat gedronken te hebben besloten wij om wat rust te zoeken in onze Wiluna 4. Midden in de nacht werd ik echter wakker doordat de wind aardig op onze tent aan het blazen was. Aangezien ik toch klaarwakker was besloot ik maar om het leven van mijn ouders even te verrijken door ze op te bellen. De wind werd al steeds sterker omdat ik tijdens het gesprek een aantal keer rondvliegende palmbladeren moest ontwijken. Ik had echter totaal geen vermoeden van de gebeurtenissen bij Wiluna 4. Het was daarom ook een aardige verrassing toen ik bij terugkomst Wiluna 4 ondersteboven zag liggen op het gras waar het twee uur daarvoor nog zo fier stond. Tevens zag ik dat de uiterst sterke tent van Erik en Remko ook een aardige klap van de wind had gekregen, aangezien deze niet hoger meer stond dan dertig centimeter. Waar ik mij echter nog het meest over verbaasde was dat Sebas nog in de tent lag. Toen ik de tent openmaakte, en ik de tent betrad vanaf de bovenkant, zag ik Sebas liggen met al mijn spullen over hem heen. De “ik blijf net zo lang liggen, en de ongemakkelijkheid trotseren, totdat iemand mij uiteindelijk komt helpen” uitdrukking op zijn gezicht was prachtig en ongeëvenaard. Wiluna 4 was die avond hard gevallen, maar wij hebben haar wederom weer een beetje bij elkaar kunnen sprokkelen. Ze staat nu al weer twee dagen zonder problemen, en we hebben besloten om haar uit te wonen totdat ze het echt helemaal begeeft, want zo zijn wij.

Eén ding waar de Wiluna 4 altijd goed in is geweest, is ons beschermen tegen de vlieg. De vlieg, wat een pleurisbeest is dat. In Nederland is dit duivelse beest al niet echt een van mijn favoriete insecten. Altijd zitten ze op je ledematen en je moet ze steeds weghalen bij je eten. Volgens mij hebben vliegen, van Moeder Natuur, ook als enige instructie meegekregen om mensen te irriteren. In Australië doen ze er echter nog een aardige schep bovenop. De krengen hebben het namelijk gemunt op het gezicht. Ieder gat op het gezicht is een ideale hangplek voor deze vliegende duivels, maar ze prefereren over het algemeen toch het oog (misschien dat ze door de waterschaarste in dit land graag het oogvocht willen bemachtigen). Als je echter één van de vele bergen aan het beklimmen bent met zo’n 30 graden celsius brandend op je lichaam, zit je niet echt te wachten op het gezelschap van deze parasieten. Ik heb alles geprobeerd om deze beesten weg te houden bij mij, ik ben vaker gaan douchen, niet gaan douchen, maar het eindigde altijd in het bitchslappen van mijn eigen gezicht (zonder resultaat jammer genoeg, maar ach het houdt je bezig tijdens het fietsen). De vlieg, wat een pleurisbeest. De haat tegen de beesten zat duidelijk bij Remko het diepst. Hij heeft er een levenswerk van gemaakt om deze beesten zo levend mogelijk aan de mieren te voeren en de kleine mieren, met veel geschreeuw en gejuich, aan te moedigen met het ontleden van de vlieg. De blijdschap en voldoening die van zijn gezicht was af te lezen was ongeëvenaard. De vlieg, wat een pleurisbeest, maar heeft nu wel een vijand gevonden in een met vliegen-genocide wensende Remko Burger, zoon van Ben Burger.

Door al deze hectiek hebben wij met zijn allen maar besloten om even een paar dagen rust te pakken. Nou wil het zijn dat onze camping, waar Wiluna 4 haar val heeft gemaakt, voorzien is van een indoorzwembad, steam-room, spa en tennisveld. En aangezien er niet heel veel mensen aanwezig zijn op deze plek, hebben we deze faciliteiten redelijk voor onzelf. En tja, van iedere dag een uurtje bubbelen in de spa is nog nooit iemand doodgegaan. Af en toe hebben wij het echt enorm slecht hier. Sebas en ik besloten wel om weer eens even lekker te gaan sporten en gingen alle aanwezigen (lees Remko) voorzien van een ongekend sensationele tenniswedstrijd. Alleen Rogier weet over welke baanbrekende tenniskwaliteiten Sebas en ik beschikken, en nu vonden wij dat Remko ook klaar was om deze te mogen aanschouwen. Ik begon heel erg sterk aan de wedstrijd en kon de eerste set naar mij toe trekken, ook al waren we goed aan een ieder gewaagd. In de tweede set verloor ik echter de grip op de wedstrijd. Sebas, die ook wel beter begon te slaan, liep op slinkse wijze psychische spelletjes te spelen met mij. Ik heb alles geprobeerd om niet in te gaan op deze spelletjes en mij gewoon te concentreren op deze Grand Final van Wollongong, maar ik heb die dag mijn meerdere gevonden in het tennis. Sebas heeft de wedstrijd uiteindelijk naar zich toe getrokken en wist mij te verslaan met 3-1. De teleurstelling op mijn gezicht is tot op heden ongeëvenaard. Ik denk wel dat je uit dit verslag kan opmaken dat het leven, wat wij op dit moment in Australië hebben, uitermate rustgevend en relaxed is. De meeste tegenslagen worden met een glimlach weggevaagd, of worden weggedronken met liters bier. Hoe dan ook het leven hier is goed.

Morgen (voor ons dan) mogen we, op onze honderste dag van onze reis, gratis op deze camping blijven en treedt er een Red Hot Chili Peppers coverbandje op in het hotel tegenover onze camping. Tel daarbij het bubbeluurtje in de spa bij op en je hebt weer een mooie dag uit het leven van vier ligfietsers in Australië.

Remko gaat weer Roadtales beleven, en zal deze binnenkort delen met jullie.

Ciao,

Thomas


8 responses to “Thomo geeft zich bloot pt III”

  1. Hey Sebas,

    Klinkt weer niet gek. Luieren, bubbelen, biertje erbij dan af en toe ff sporten. Muziekje op de achtergrond van de buren. Moeten jullie de vliegen maar op de koop toenemen. Enne, succes met Wiluna 4.

    Groetjes, Anneke

  2. 3 woorden, electrische vlieger mepper. Wat zulle jullie trouwens nu een conditie hebben na 100 dagen fietsen. Gefilciteerd met jullie 100ste dag.

    groetjes,

    Tim

  3. Thomas,wat kan je mooi en amusant schrijven,ik zou willen dat ik dat kon of mijn zoon natuurlijk maar ja die kan weer mooie foto,s maken.Als de vliegen lastig zijn denk je maar dat er ook nog wespen bijen en muggen zijn dus een hoop ellende waar je toch nog voor gespaart blijft.Maar goed het is vervelend genoeg,en dan nu maar op naar de volgende 100 dagen.Veel plezier en de groeten van Flora en Wim.

  4. Dude je hebt krullen! Waar kan ik je over nog eens 5 maanden aan herkennen op Schiphol? Misschien kunnen we iets afspreken…

  5. Leuk die krulletjes!! En jij maar denken dat je er was met het ontwijken van die palmtakken. Moest je daarna Sebas ook nog uitgraven! Veel plezier met Wiluna 4, laat haar niet winnen hoor!!

    Groeten aan alle 4

  6. Hoi Thomo.
    Wat een heerlijk verhaal. Wel zielig hoor voor die vliegen maar kan me wel de irritatie voorstellen als ze in je neus of ogen gaan zitten.
    Veel plezier nog met je tent?!?
    Groetjes van ons, xxxjes.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *