Zoals jullie reeds vernomen hebben konden wij genieten van een overgefaciliteerde camping, waar wij uiteindelijk negen dagen gebleven zijn. Doch, de plicht riep, en wij zijn weer op onze fietsen gestapt om het eeuwige Zuiden op te zoeken.

Tijdens deze reis – hoe kan het ook anders – zat weer bijna alles tegen; wind, heuvels (Australiërs bouwen hun wegen niet geleidelijk omhoog maar meteen met 15%) en natuurlijk mijn grote vrienden: vliegen.
Toch konden wij met trots terugkijken op 85 km fietsen. Doen we toch maar weer.
De volgende dag werd nog leuker. Naast eerdergenoemde ingrediënten kwam er nu regen bij. Het kwik haalde de twintig graden amper, dus dat was een dagje klappertanden en vloeken. We hebben betere dagen gehad.

Om deze column compleet te maken – en om wat leukere dingen te melden – heb ik nog een paar anekdotes die de headlines niet hebben gehaald, maar zeker het vermelden waard zijn.

Zoals die keer in Surfers Paradise. Zoals u al heeft kunnen zien is deze stad een architectonische verademing; 9 van de 10 foto’s van het Architecture-fotoboek zijn hier genomen. De dag dat wij weggingen fietsten wij nog eenmaal langs de mooiste stukjes, de zogenaamde Esplanade. Hier ontdekten wij een zeer zeldzaam fenomeen; uit één van de gebouwen stak een monorail!
Mensen die de schrijver dezes langer kennen zullen zich een aardige voorstelling kunnen maken hoe de reactie was. Naar binnen stormend (ik dan) ontdekten we dat wij ons in een groot winkelcentrum bevonden, en dat de monorail die hier fier bovenuit stak dit centrum verbond met het lokale casino. Wij dus erin. De trein reed vanuit het station het gebouw uit, waarna het weer naar binnen ging om een joviale bocht over het winkelplaza te maken en weer naar buiten richting casino te gaan. Ongelooflijk! Vanuit het casino ging de trein weer dezelfde route terug, om weer bij het beginstation uit te komen. Het duurde alles bij elkaar niet meer dan tien minuten, maar het waren voor mij tien minuten van intens geluk.
Een kaartje kostte twee dollar. Een schappelijke prijs voor een onvergetelijk ritje.

En dan die keer in Port Macquarie. We hadden een camping dicht aan zee, en nadat iedereen had uitgepakt en gedouched komt er een kerel voorbij lopen die interesse toont in onze fietsen. De beste man stelt zich voor als Evan, en het lijkt hem leuk om de volgende dag te gaan klifspringen. Hij weet een plekje. Wij dus de volgende dag met hem mee naar een afgelegen strand, waar hij op een gegeven moment een pad langs de rotsen neemt die voor ons vlakkelandsbewoners bijzonder steil overkomt. Enkel Erik en ik nemen de uitdaging aan en klimmen zo een stuk om bij de klif aan te komen. Daar aangekomen – onze voeten bijna bloedend van het scherpe gesteente – kijken wij neder op een mayhem. De klif in kwestie blijkt een zee-inham te zijn die overgaat in een grot, overal kolkende zee. Evan laat ons even genieten van het uitzicht en springt de kleine tien meter recht in dit onheil. Metershoge golven slaan over hem heen en met alle macht probeert hij eruit te komen. Dit is lastiger dan verwacht; eerst wacht hij tot ie wordt opgetild, laat zich dan meevoeren tot een bepaald punt langs de rotswand en met de juiste positie en een beetje geluk kan hij zich optrekken zonder weer door het stromende water meegevoerd te worden naar beneden. Na een ruime twee minuten lukt het ‘m, en kijkt hij ons verwachtingsvol aan. Ja, dan moet het maar… Verstand op nul, blik op oneindig en springen. Tien meter, het duurt een eeuwigheid. Dan; plons! Overal water, heen en weer geschud, grot waar allemaal schuim en lawaai uit komt, metershoge rotswanden aan weerszijden… Redelijke paniek dus, maar deze held heeft zichzelf snel weer in de hand en gaat de stappen van Evan na. Opliften, meevoeren… niet de juiste plek, opnieuw. Opliften, meevoeren, goede plek, geen houvast dus weer terug. Shit. Lastiger dan gedacht. Het kost mij uiteindelijk vijf minuten voordat ik de goede combinatie heb waardoor ik eruit kan klimmen. Erik springt. Zelfde verhaal; kolkende zee, metershoge golven… Ik kijk toe hoe hij het doet. Opliften, meevoeren, terug. Opliften, meevoeren, goede plek, terug. Opliften, meevoeren, goede plek, klimmen voordat andere golf komt, ja! Binnen een minuut (zo lijkt het althans) is Kok uit het water en springt Evan weer. Hierna ik weer, en zowaar lukt het mij nu ook binnen de minuut! Dit wordt nog leuk zo! Erik springt weer – nu samen met Evan – maar de zee wordt ruiger. Golven worden hoger, schuim spat op tot de hoogte waar ik sta toe te kijken, meer lawaai uit de grot. Andere koek. Erik doet dezelfde procedure, maar wordt door de krachtiger stroming weer omlaag gesmeten. De volgende poging weer hetzelfde. Er wordt gewacht. De golven zijn te hoog, de stroming te hard. Minuten verstrijken, de spanning stijgt. Na een ruime zeven minuten neemt de kracht wat af en worden er weer pogingen ondernomen. Gespannen kijk ik toe hoe Erik alles in het werk stelt om zich maar te kunnen vastklampen aan de glibberige rotsen, waarna de volgende – hogere – golf hem weer terugsleurt. Uiteindelijk komt de goede golf. Erik laat zich meevoeren, klampt zich vast en trekt zich net op tijd omhoog de veiligheid tegemoet. Evan klimt er al snel achteraan. De spanning valt als een blok van m’n schouders, we besluiten het erbij te laten. De zee is te machtig.
Terugklauterend realiseer ik me dat dit toch wel één van de gekste dingen is die ik in m’n leven heb gedaan (en zal doen). Moe en voldaan keren we terug.

Een ander halsbrekend avontuur is reeds gefilmd. Het betreft het filmpje waar wij Sydney binnenrijden over de Harbour Bridge. Het is menigeen opgevallen dat wij midden op de snelweg rijden en niet op het voor fietsers bestemde pad aan de zijkant. Daar is een verklaring voor.
Het noorden van Sydney is een heuvelige en vooral drukke bedoening. Snelwegen die elkander kruisen en overgaan in nieuwe snelwegen, overal grote borden en verkeerslichten… Vrij lastig om alles te volgen als ligfietser. De laatste klim bracht ons op een heuveltop met een subliem uitzicht over de stad, met op de voorgrond beneden de Harbour Bridge. Met een rotvaart stormden wij de laatste heuvel af, midden over de snelweg manoeuvrerend om niet in de Harbour Tunnel te belanden. Met een ruime vijftig km/u zoek ik in mijn toptas naar mijn camera en zoek ik een mooi nummer op m’n iPod om de ervaring compleet te maken. Voordat we het wisten reden we de brug op en konden we niet anders dan onze ogen uitkijken en ons verwonderen over al die tonnen staal die boven ons uittorenden. Het verkeer week netjes een baan uit, dus we hadden een heel baanvak voor onszelf! We werden zelfs toegejuichd door uitzinnige automobilisten! Niet veel mensen die dat meemaken denk ik zo.

Kortom, wij hebben wederom ons leven gewaagd om deze hoogstandjes aan ons trouwe publiek te kunnen presenteren. Het zal ook niet de laatste keer zijn. Ons avontuur gaat verder!

Remko