Sabecs kijk op het leven in de wildernis van Australië

Aangezien het al een tijd geleden is geweest dat de site is geupdate denken jullie thuis vast dat er weinig meer is gebeurd aan de andere kant van de wereld. Nou, niks is minder waar.
Ga er maar weer eens goed voor zitten.

Close encounter with the koala

In Polen hadden ze de Paus, in Amerika hebben ze Mickey Mouse en in Australië hebben ze Steve Irwin. Groter en belangrijker worden ze niet; snelwegen, straten en wijken worden naar deze symbolen vernoemd. Zo ook in Australië. Zoals jullie misschien wel weten is er ook een dierenpark naar de avonturier Irwin vernoemd, en nu wilde het toeval dat we daar op onze gekke fietsjes langs kwamen racen. Uiteraard konden we er niet aan voorbij gaan zonder een bezoek te wagen. Helaas, toen we eenmaal merkten dat de entreeprijs iets hoger was dan dat we op voorhand hoopten besloten we ons bezoek toch maar te beperken tot 5 meter voor de ingang, een plek waar we uiteindelijk toch nog een goed uur hebben rondgehangen. Want we hadden wel het geluk dat er buiten het park een lieve mevrouw stond met een echte koala in haar handen, voor alle binnekomende bezoekers om ze welkom te heten in het park en ze de kans te geven het dier te aaien of om een foto van te maken. Na enig aarzelen besloten wij ook maar om de camera erbij te pakken, de gene van ons af te gooien en het lieve beestje te aaien.
Een raar gezicht: 4 zwetende, volwassen mannen die in 4 fluoriserende, dezelfde pakjes rond een knuffelbeer heen worstelen om het ook maar even te kunnen aanraken. Remko mocht als eerste op de foto met de koala, een van de oudste in gevangenschap levende van z’n soort, het beest gaf geen krimp en genoot zichtbaar van alle aandacht (zie foto).

Daarna mocht ik.
Om een of andere reden zal deze koala niet heel erg blij geweest zijn met mijn aanwezigheid, misschien was het wel de lucht of toch het felle gele pakje. Maar de koala deed er alles aan om weg te komen. Uit veiligheidsoverwegingen werd het arme diertje maar afgevoerd en was het misschien wel z’n laatste optreden als host van Steve Irwin Zoo.

Daarna weer op de fiets geprongen om de reis richting Brisbane te voltooien. Het fietsen ging super, eindelijk de wind eens mee en prima asfalt op de snelweg waar we dus op fietsten. Totdat Thomas’ voorband ineens besloot te klappen met als gevolg dat hij z’n fiets niet meer onder controle had en een smak tegen de grond maakte. Uiteraard fietste ik achter hem, en aangezien m’n reactievermogen ook niet meer is wat ie vroeger was, knalde ik er frontaal in. Daar lig je dan met z’n tweeën op de snelweg, vergelijkbaar met de A1 (alsof ik weet waar dat is), auto’s die je met honderdtien op korte afstand na kunnen ontwijken, lachen hoor. Eenmaal opgekrabbeld en de fietsen in de berm geparkeerd, zagen we al snel dat Tho z’n fiets niet helemaal ongeschonden uit de confrontatie was gekomen. Z’n zadel was dermate beschadigd dat doorfietsen geen optie was, en nu kon ook hij met z’n zadel langs de glasvezelspecialist. Die dachten we wel even te vinden in Brisbane, niet dus. Na lang zoeken hadden we wel een paar opties om het zadel te laten repareren maar korter dan een week zou het niet duren, en daar hadden we niet zo’n trek in. Nu hadden we nog wel het telefoonnummer van onze suikeroom Henk, misschien kon hij ons wel weer op een of andere manier helpen.
Binnen een kwartier nadat Thomas had gebeld stond ie weer klaar om ons uit de brand te helpen. Werkelijkwaar grandioos. En na twee dagen was het zadel weer sterker dan ooit. Die 2 dagen konden we wel weer goed benutten om de stad Brisbane te bezoeken en hier en daar nog wat Pokies te spelen. voor wie zich afvragen of ik nu ook nog eens gokverslaafd ben geworden…het antwoord is nee!! en de verliezen die zijn geleden win ik echt nog wel een keer terug.

Close encouter with…….what’s his name?!?

Brisbane, de eerste echte grote stad die we tot nu zijn tegengekomen. Een stad die zich kenmerkt door veel hoogbouw en moderne architectuur. Erg interessant om foto’s van te maken natuurlijk. Maar vanaf welk punt maak je de mooiste foto’s?? Hoe hoger, hoe beter. En nu wilde het toeval dat we een heel hoog hotelgebouw zagen met een lift aan de buitenkant, ideaal om mooie foto’s vanaf te nemen. Maar hoe kom je binnen in een vijf-sterrenhotel als vier simpele toeristen, waarvan er 1 een kapot ligfietszadel onder z’n arm draagt. Blijkbaar gewoon naar binnenlopen, vriendelijk lachen naar iedereen en maar de lift instappen.
Eenmaal dus in de lift gelijk maar het bovenste knopje ingedrukt, en zien hoe ver we kwamen. Tot onze verbazing helemaal tot boven waar het uitzicht adembenemend was en wat ons nog meer verraste; de bovenste verdieping bleek ook nog eens de V.I.P. lounge te zijn.
Allemaal niet zo spannend zou je denken, totdat je daar ineens de zanger van Snow Patrol (softrock-band, ik weet het, geen metal! maar toch een celebrity) tegen het lijf loopt. Helaas is deze ontmoeting niet op de gevoelige plaat vereeuwigd, want zo vaak kom je zo’n muzikaal genie niet tegen. Maar als zanger/gitarist van Sabec en de fluffers heb je af en toe gewoon geen zin in al die poespas, heel vaak kom ik niet in Brisbane en m’n vrije tijd is zeldzaam.

Een grootheid die wel op de foto wilde was de ijdele burgemeester (dat zei hij althans) van Repton, Gary Donnely. Deze aardige meneer was zo vriendelijk om ons bij hem thuis uit te nodigen toen we hem anderhalve maand geleden hadden ontmoet in Marlborough. In de Metropool Repton werden we als sterren, met de Nederlandse vlag, ontvangen. Twee dagen waren we er te gast, en werd het een onvergetelijk bezoek. Al was het alleen maar door het golftoernooi wat in z’n achtertuin was georganiseerd. Tijdens dit toernooi realiseerde ik me wel dat ook in het golfen geen toekomst voor mij is weggelegd, want met een score van +189 na negen holes word je geen kampioen.

Voor wie het zich afvragen, de eerste kortstondige liefdesrelaties zijn inmiddels ook een feit. Ik hoor jullie hier al denken “het werd tijd, zeker voor de vrouwenverslinders die jullie zijn” maar goed, laten we het maar houden op de jetlag. Over de affaires kan ik om diverse redenen niet verder uitwijden, jullie moeten zelf maar raden hoe en wat. Een ding kan ik wel vertellen; er was een hoop drank bij betrokken.

Julie zijn nu weer aardig up to date als het goed is, en voor wie het nog niet gezien hebben; de foto’s van Fraser Island staan nu ook online.

Groeten en blijf kijken!! (binnenkort weer Tho)

Sebas