Beste mensen,

Ons initiële plan om deze complete column te wijden aan Die Hard 4.0 hebben we van de hand gedaan. Daartegenover staat weer een weekverslagje over vier gasten die fietsen in het noorden van Australië.

Aldus kwamen wij aan in een paradijselijk gehucht dat de naam Airlie Beach droeg. Na een zeer goedkope camping gevonden te hebben zijn wij op pad gegaan om een reeftrip te boeken; mogelijkheden te over in dit toeristische plaatsje dus dat was geen probleem. Het enige probleem was dat wij én het rif wilden zien én zo’n parelwit strand wilden bezoeken. Uiteindelijk werden dat dus 2 reisjes.

Maandag de trip naar de Whitsunday Eilanden ondernomen met een raft (inderdaad, zo’n retegaaf apparaat dat hard over ‘t water scheurt) en hiermee dus onder andere een parelwit strand gezien. We stonden enigzins versteld van dit strand omdat wij al eerder dachten het mooiste strand ooit gezien te hebben bij Cape Tribulation, maar toch echt hierop terug moesten komen. Thomas had ons plechtig beloofd op zijn kop te gaan staan als we een nóg mooier strand tegen zouden komen, dus ik ben benieuwd.

De volgende dag zijn wij een reeftrip gaan doen. Deze keer geen raft maar een catamaran; zeer luxe, zeer groot (plaats voor 350 man, dus Fortuna: up yours!) en zeer comfortablel. We zijn een kleine 100 km uit de kust gevaren en aangemeerd bij een gigantisch drijvend ponton, wat ons verblijf voor de rest van de dag was. Dit ponton had zelfs een waterglijbaan. Een waterglijbaan midden in het Great Barrier Reef! Mensen die mij al langer kennen weten wat ik dus als eerst ging doen.
Ook hier was alles goed geregeld; er waren meer dan genoeg snorkels en flippers aanwezig dus we zijn eens gaan zwemmen. Hier zijn dan geen foto’s van – Erik heeft dan wel zo’n superfancy fotocamera, deze kan niet zo goed tegen water – maar ik kan je verzekeren: dit is wel zó belachelijk mooi! Overal vissen, kleurrijk koraal zover je kan kijken, prachtig helder water, echt ongelooflijk!
Na nog een laatste duik in de waterglijbaan zijn we teruggegaan naar het vasteland. Onderweg nog een beetje last gehad van golfslag (waarbij Sabec de eerste verschijnselen van zeeziekte vertoonde, wat op zich wel een beetje ironisch was) maar verder genoten van een onvergetelijk avontuur.

Ik wil ook even kort vertellen over Eric, een oud baasje op de camping waar we verbleven, die daar scheen te wonen. Elke avond rond een uurtje of zeven kwam hij aan bij de gezamenlijke bankjes met zijn schaakbordje en nodigde mensen uit voor een potje.
Ook hier hoef ik natuurlijk niet te vermelden dat ik er vanaf de eerste avond bij zat te kijken. Deze man kon het spelletje wel erg goed; elke tegenstander werd met redelijk gemak van het bord geveegd. Na een potje weer gewonnen te hebben nodigde hij mij uit, dus ik schoof aan. Ik vormde geen bedreiging en werd zonder al te veel moeite ontdaan van mijn koning. Revanche kwam de volgende dag. Ik kwam van het dagje raften en had er heel veel zin in. Deze keer pakte het anders uit; hoewel hij met speels gemak mijn hoge stukken slachtte lukte het me om achter zijn linie te komen en hem mat te zetten. De oude man stond versteld; het was hem in geen maanden meer voorgekomen dat iemand van hem won, dus hij wilde gelijk een rematch. Deze werd weer met gemak door hem gewonnen, maar de toon was gezet. Daarna heb ik nog een pot gewonnen en stond het gelijk.
De laatste dag was de dag van de beslissende pot. Retespannend allemaal; geen van ons maakte een echte fout dus we stonden lange tijd gelijk. Uiteindelijk een foutje van hem, dametje kwijt, de rest ook kwijt en hij gaf zich gewonnen. Vanaf dat moment kon ik mij kampioen van de camping noemen. Jeej!

Maar goed, de volgende dag gingen we weer doen waar we voor gekomen waren; fietsen. Hadden we al vermeld dat we vanaf het begin al wind tegen hebben? Die klotewind was er dus ook deze dag weer, waarbij ook wat meer heuvels kwamen kijken. Na 80 km vonden we het leuk geweest en zijn we afgeslagen richting een staatsbos om te gaan wildkamperen. We waren het bos nog niet in of er kwam al iemand met een pickup. In plaats van weggestuurd te worden wees de beste man – die Brian bleek te heten – ons een mooie kampeerplek aan langs de rivier. Even later kwam hij zelfs terug met brandhout! Sterker nog; hij nodigde ons uit om de volgende dag naar het uitkijkpunt te gaan met zijn pickup! Dus na een avondje een ruim kampvuur onderhouden te hebben vroeg erin gedoken en de volgende ochtend vroeg naar het uitkijkpunt gereden. En oh mijn god, wat was het weer mooi. Zie de foto’s voor uitleg.

Wederom een kleine 80 km gereden die dag, en we zijn aangekomen in Mackay. Dit is weer eens een stadje van formaat, dus we blijven een dagje extra. Genoeg te doen hier!

Ik houd ‘t hierbij, volgende week horen jullie van Sebas de nieuwe avonturen.

Remko

Airlie Beach foto’s